#Stukkendeharte Hoofstuk 37 - Rooi Mier

#Stukkendeharte  Hoofstuk 37 - Rooi Mier

"Ja Lawrence, ek is jou suster."

Bennie en Iris skrik en kyk albei om na die deur toe.

"Sahara? Sahara!" Bennie kan net haar naam uitkry.

"Dit kan nie wees nie. Hoe kan sy my suster wees?" Hy kyk na die pragtige vrou wat sy hart laat wild skop maar praat met sy pa.

"Sy is my kind." Iris probeer nog om by Lawrence te kom maar hy storm verby Sahara die deur uit.

"Lawrence, Lawrence" roep sy agterna.

Hy is egter uit by die hek en stap die pad af.

Iris wil nog agterna maar Bennie keer haar.

"Gee hom kans Iris. Sahara, is jy dan nie in die Kaap nie? Wat maak jy hier?

" Ek kom soek die waarheid maar ek het dit nou gekry."

"Sahara my kind." Iris stap na haar toe.

Sy gee egter 'n tree terug en hou haar hand op. Sahara staan en kyk hulle woordeloos aan vir 'n paar sekondes voordat sy omdraai en hek toe stap waar haar motor buite staan.

Bennie roep agterna, "Sahara! Sahara!"

Sy stap egter aan na die motor toe, klim in en ry. 

Bennie kyk sy kinders agterna. Die een stap die een rigting en die ander ry die ander rigting.

"Dit was nou 'n gemors. Ek wou nie hê sy moes so uitvind nie."

Lawrence wens sy vriend was hier. Hy sou nou geweet het wat om te sê.

"Anton my vriend, hoekom moes jy gaan? Jy het my verlaat. Ek gaan 'n pa word en ek is nie gereed nie. Die vrou wat ek lief het met my hele hart mag ek nie lief hê nie. Suster, my eie suster. Hoekom behandel die lewe my so?

God, ek het geleer dat U wel bestaan nou hoekom red U my lewe en laat my met soveel pyn?"

'n Motor stop langs hom. Dit is Larisa en Janice. Larisa is agter die stuurwiel maar dit is Janice hulle se motor.

"Lawrence klim in. Hoe lyk jy dan so? Ons het jou kom haal om'n bietjie uit te ry."

Lawrence klim in. "Ek is nie gereed om met julle te praat nie. Is dit okay?"

"Ons twee praat klaar genoeg nê Larisa."

Hulle ry verby Lawrence hulle huis in die rigting wat Sahara gegaan het.

Bennie staan nog steeds in die deur. Hy het gesien Lawrence het in die motor geklim. Hy kyk hulle agterna.

"Kom my man." Iris vat sy hand van agter af. Hy wil egter nie ingaan nie. Sy staan nader en sit haar arms om sy middel. Haar kop rus op sy rug.

"Liewer nou as nooit my liefde. Ons moet Sahara se adres by Janice kry sodat ons met haar kan gaan praat. Maar ons moet haar eers tyd gee."

Sahara ry oor die rivierbrug en draai links in die palmlaning. Sy trek daar af in die skadu. 

"So Lawrence is my broer. Dit is  nou bevestig. Ek weet dit nou al lankal maar ek het tog gehoop ek was verkeerd. Noudat ek verseker weet, gaan my hart dit nou aanvaar? Sal ek nou kan aanbeweeg?"

In Vanwyksvlei klim 'n polisiesersant uit sy voertuig. Willem is skielik regop en gee voor om nugter te wees. Steven is hardgebak. 

"Nie mand vat vat vi my nie. Eksh by my huish.  Wat shoek kulle."

"Steven hou jou dronk bek. Hier kom die polisieman."

"Woon die Septembers hier?"

"Wats jou probleem konshtabel?"

"Steven bly stil! Moenie dat jou karatewater jou agterent in die tronk laat beland nie.

Ja Meneer. Dit is die Septembers"

"Ek is Sersant Fisher. Kan ons binne praat?"

"Steven bly jy hier buite, ek sal met die Sersant gaan praat."

"Met my vrou alleen? Nooitie. Eksh shalie buite bly nie. Lyk my ish ou gewoonte."

Willem wat die heeltyd stil was praat ook nou, "Dit werki sscho nie. Wat wil djy alleen ini huisch met my schuschter maak."

"Hou julle monde. Sersant kan jy hulle nie solank agter in die vangwa hou tot jy klaar is nie."

Nou ja die platteland is die platteland. My besigheid is jou besigheid en jou besigheid is ons almal se besigheid. Eers was die toeskouers buite die erf. Nou is sommige binne. Antie Mavis is voor in die koor.

Sy staan heel voor. Sy wil seker maak sy hoor eerste sodat sy eerste kan gaan oordra aan selfs die wat saam met haar hoor.

"Kom binne Sersant."

Die sersant trek vir Steven ook binne aan die arm. Willem sorg dat hy binne is want hy is mos darem familie. Antie Mavis is in die deur.

"Mavis skinderbek jy ishie family nie. Loop." Willem probeer haar uitkry maar sy is geplant.

"Meneer en Mevrou September. Ek het slegte nuus vir u. U dogter Sally is gister dood."

Die polisieman het niks takt nie. Hy berei nie eers die Septembers voor nie. 

Sarie is nie seker of sy reg gehoor het nie.

"Wat sê jy sersant?"

"Julle dogter is dood. Meswond in die hart."

Steven is skielik doodstil. Sarie begin saggies te sê, "Nee, nee Sersant. Dit kan nie wees nie."

Sy skree skielik, "Sersant dit is nie waar nie nê. My kind is nie dood nie."

Sy spring op en gryp die sersant was. "Sê my jy lieg asseblief. Sê my." Die seer in haar stem duidelik hoorbaar.

Steven stap in kamer toe.

Willem se dronkmans huil weerklink in die huis, "My sweetheart is nie dood nie nee."

Mavis is klaar besig om oor te vertel. "Die skollies van Upington het Sally vermoor. Haar liggaam is vol gate gesteek"

Sy is so oortuigend dat dié wat die Sersant gehoor het dink hulle het verkeerd gehoor. Binne minute gons die dorp se whatsapp groepe.

Mense staan op die hoeke om die moord op Sally te bespreek. Een meswond het nou so baie geword dat die polisie dit nie kon tel nie. Hulle moet glo wag vir 'n outopsieverslag.

Antie Mavis was nou al by drie groepies wat sy self versamel en as sy klaar is beweeg sy vinnig aan. Dit blyk dat whatsapp nie by haar kan byhou nie.

Die polisieman is terug by die polisiekantoor.

"Sersant, hoekom vertel jy die mense Sally September is deur die skollies vermoor?"

Die Sersant klink verbaas. "Nee Adjudant, ek het nie so gesê nie."

Die Adjudant lag en wys hom 'n whatsapp boodskap.

Larisa en Janice klim uit die motor. Hulle besef nie hulle is binne treë van Sahara af nie. Sy sien hulle in haar truspieël.

Lawrence het begin huil. Larisa en Janice besluit om hom vir eers alleen te los totdat hy reg is om te praat. Hulle stap in die rigting van Sahara se motor. Janice stap swaar.

"Ek wonder wat het gebeur Janice. Wat het ons vriend so ontstel?"

"Ek wonder of dit weer daai Sahara is. Dit moet net sy wees. Lawrence kry elke keer seer maar hy wil nie hoor nie." Tipies swanger vrou is druk sy met haar hande agter haar rug.

Sahara luister. Sy is verbaas om te hoor dat sy Lawrence altyd seermaak. Larisa sien haar toe hulle regoor haar motor kom. Sy trek aan Janice en wys met die kop.

Sahara besluit om uit te klim. 

"Hallo julle."

Die meisies skrik want Sahara was hul onderwyser. Daai respek in haar teenwoordigheid is nog steeds daar. 

"Kan ek gou iets sê?"

"Ja Juffrou." Larisa klink nog soos die leerder.

"Asseblief julle. Sahara. Dit is nie omdat ek iets gedoen het nie julle. Lawrence sal julle self vertel wanneer hy gereed is. Nou moet julle hom net ondersteun asseblief."

Haar stem verraai dat sy nog diep gevoelens vir hom het.

"Larisa, ek het gehoor van Anton. My innigste meegevoel. Jy is mos in Stellenbosch. Ek sal graag 'n draai by jou wil maak. Die Kaap kan eensaam raak. Ons praat weer. Totsiens julle."

Lawrence sit kop onderstebo en het haar glad nie gesien nie. Hoe sal ek kan vergeet dat my groot liefde my suster is. 

"Hoekom het my pa niks gesê toe hy in die Kaap was nie? Hy het mos gehoor ek praat van Sahara."

Sy kop ruk skielik op. "Larisa het geweet. Hoe? Hoekom voor hom? Het sy maar altyd geweet? Dit kan verklaar hoekom sy so opgetree het teenoor hom."

Hy wil antwoorde hê. Intussen het Sahara reeds in haar motor geklim en is besig om weg te ry. Hy sien en herken haar motor. 

Willem lê en slaap sy roes af.

Steven het nog nie 'n woord gesê vandat hy die nuus gehoor het nie.

Sarie sit en huil. Haar buurvrou het langs haar kom sit en druk haar styf was.

"My kind is dood. Ek het haar agtergelaat in Upington nou is sy dood."

Sy klem die brief wat nog steeds in haar hand is styf vas. 

Verdriet spoel oor haar soos 'n golf in hooggety. Haar geliefde dogter. Sy voel die pyn in haar hart.

**

Jesaja 41:10 *Wees nie bevrees nie, *want Ek is met jou; kyk nie angstig rond nie, want Ek is jou God. Ek versterk jou, ook help Ek jou, ook ondersteun Ek jou met My reddende regterhand.

©Rooi Mier 13.07.2022