#Stukkendeharte Hoofstuk 29 - Rooi Mier

#Stukkendeharte Hoofstuk 29 - Rooi Mier

Dit is Maandagoggend. Bennie van Wyk se foon lui. Iris kan net sy kant van die gesprek hoor.

"Goeie môre."

"Nee ek is oppad Kaap toe."

"Wat se krisis?"

"Dit klink ernstig. Dan sal ek maar my planne moet kanselleer."

"Nee, hy is nie ernstig beseer nie. My vrou kan maar alleen Kaap toe gaan. Sien julle oor 'n uur."

"Iris! Iris!"

"Wat skree jy so Bennie, ek is dan reg hier by jou."

"Jy sal alleen moet Kaap toe gaan. Daar is 'n groot krisis op kantoor. Ek sal nie kan wegkom nie."

"Ai Bennie. Jy weet ek hou nie daarvan om alleen te reis nie. As dit nie was vir ons seun nie het ek ook gebly."

"My vrou, jy is die beste."

"Ja toe. Jy loop op dun ys meneer. Daar is net een ding. Ons sou die saak rondom die kinders hanteer het. Ek kan dit nie alleen doen nie. Sahara het nodig om dié belangrike nuus van jou af te hoor. Dit beteken dit word weereens uitgestel."

Hulle weet nie dat Sahara dit self uitgewerk het nie.

"Iris, jy weet my familie is my prioriteit maar dié is een van daai krisisse wat ek nie kan afsmeer nie."

"Ek verstaan my bul maar moenie dink jy gaan skotvry daarvan afkom nie. Jy skuld my groot nê."

"Ek sal met Paul reël om jou te ontmoet en jou te vergesel hospitaal toe. Daarna gaan hy jou neem om 'n motor af te haal vir die paar dae. Koop vir Lawrence ' tydelike simkaart. Sodra hy ontslaan word kan hy sy eie nommer weer terugkry.

Kom ek neem jou lughawe toe. Ek kan kantoor toe daarvandaan."

Janice is bekommerd. Iris het haar gisteraand gebel om haar in te lig van Lawrence se ongeluk maar dat hy nie ernstige beserings opgedoen het nie. Dit is alles goed en wel maar sy sou self met hom wou praat.

Vandag het sy juis weer 'n ondersoek by die ginekoloog. Dit is natuurlik nie nodig nie maar tussen die Van Wyk's en haar ouers sal hulle haar elke dag laat ondersoek as hulle kon.

"Ek moet ook vir Lawrence kry om by Larisa uit te kom. Sy het gisteraand gesê sy is eensaam. Hoekom maak hy nie tyd vir haar nie?"

Paul wag vir Iris op Kaapstad Internasionaal in.  

"Goeie môre mevrou. Hoe was die vlug?"

"Goeie môre Paul. Dit is mos maar 'n kort vlug."

"Meneer van Wyk het gevra dat ek u direk hospitaal toe moet neem."

"Reg so. Ek sal in elk geval niks kan doen as ek nie eers by Lawrence uitgekom het nie."

Oppad daarheen dink Paul miskien sal Iris iets laat val oor hoekom Mnr van Wyk inligting oor Sahara aangevra het.

"Ek hoop Mnr van Wyk kon darem die inligting goed gebruik wat ek vir hom moes kry."

"Paul, dit klink of jy wil uitvis? Sou jy dit gevra het as Bennie by was? Hoekom dink mans vandag nog ons vroue is morone?"

"Jammer mevrou, dit was nie my bedoeling nie."

"Ons albei weet jy lieg nou. Jy is volgens Bennie 'n goeie kontak en privaatspeurder. Na my mening doen 'n privaatspeurder wat hy moet binne die raamwerk van die wet en vra nie vrae nie.

Jammer Paul. Ek is gespanne. Vergewe my. Onder normale omstandighede sou ek nie so opgetree het nie."

Paul glimlag sinies. 

"As die ekonomie beter was het ek julle nou in julle peetjie gestuur", dink hy. 

Hardop sê hy egter, "Nee ek verstaan mevrou."

Lawrence is oppad na die x-strale kamer. Die verpleegsters wat hom neem is nie dieselfde as die twee wat gister na hom omgesien het nie. Dit is seker hul afdag. Hulle gesels oor vriende en hoe belangrik dit is om altyd daar te wees veral na trauma.

Hy het net gisteraand besef dat hy lanklaas met Larisa gepraat het. Om die waarheid te sê, hy het omtrent nooit aan haar gedink nie. Dit was net Sahara. Noudat hy Sahara afgeskryf het besef hy hie selfsugtig hy was. 

Die naweek gaan hy tyd maak vir haar. Watter soort vriend is hy dan? Hy was wel ongemaklik die tyd wat sy gedink het sy was verlief op hom.

"Ek hoop my ouers bring 'n sel vir my."

Die x-strale wys dat sy ribbes net geknees is en dat daar geen inwendige beserings is nie. 

Terwyl hulle hom na sy kamer terugneem hoor hy sy ma se stem in die wagkamer. 

"Aangesien jy dan nie wil saam ingaan nie wil jy nie solank 'n simkaart gaan koop nie."

"Ek maak so mevrou. "

Die stem klink bekend vir Lawrence en hy wonder waar hy dit gehoor het maar net 'n oimblik. Hy gaan sy ouers sien en alhoewel hy hulle net 'n paar dae gelede gesien het is dit nogals vertroostend om te weet hulle is hier.

Hy glimlag. "Ek sal nooit aan hulle erken dat ek, 'n groot man, na my ouers verlang omdat ek in 'n hospitaal lê nie."

Hy hoor sy ma se stem nou hier in die saal. Hy is alleen in 'n kamer in die saal. 

"Suster, dink jy ek het al die pad uit Upington gekom sodat jy vir my kan sê ek moet wag vir besoektyd? As dit jou kind was sou jy wou wag?"

"Ek verstaan mevrou, maar u moet ten minste wag totdat die dokter klaar is met hom."

Die man wat daar staan en na x-strale kyk sê, "Dit is nou ek en u mag maar saam met my stap."

"Baie dankie dokter, is my seun okay?"

"Mevrou, ek beantwoord daai vraag sommer vir julle alby. Kom."

"Lawrence my kind is jy okay?"

Sy storm om hom te wil omhels maar hy hou sy hand op om haar re stop.

"Versigtig Mammie. My ribbes is nogals seer. Waar's my pa?"

"Hy kon nie kom nie. Dokter, is daar fout met die ribbes?"

"Nee mevrou. Dit is net die kneusplekke wat seer is. Niks is gebreek of selfs gekraak nie. Jou seun kan later ontslaan word."

"Dankie tog dokter. Dankie Here, U is so goed vir ons.

Kan hy nou saam met my gaan?"

"Nee mevrou. Ek wil nog 'n finale ondersoek doen. Dan is daar administrasie en pyn medikasie wat by die apteek gekry moet word. Maandae is daar gewoonlik baie pasiente wat by 'n staatshospitaal ontslaan word. Selfs pasiënte wat eintlik by privaathospitale moes wees beland hier.

Dit kan tot drie ure neem om alles af te handel. So hoe gouer u hier uitgaan hoe gouer kan ons begin."

"Dankie dokter. Lawrence dan sien ek jou later. Jy kan dan seker maar wag vir die sel ook omdat jy ontslaan gaan word. Ek het dit hier."

"Sien mammie dan later."

Paul neem haar eers na die maatskappy toe waar sy die motor moet huur. Daarna vergesel hy haar na die gehuurde woonstel wat in Seepunt is omdat omdat dit naby die hospitaal is.

Hy is baie verlig toe sy sê sy sal reg kom verder. As Lawrence hom nou sien kan dit dalk uitkom dat hy Sondag by Sahara was. 

Die middag is Lawrence besig om sy nuwe sel gereed te kry. Sy ma het sommer by 'n winkel van sy netwerk gestop waar hy 'n sim kon kry met sy ou nommer. Gelukkig was die sel wat Paul gekoop het maar net R 5.oo. Glad nie 'n groot verlies nie.

Hy bel eers vir Janice. Sy bevestig dat alles nog goed verloop met die swangerskap.

"Lawrence, wil jy nie asseblief vir Larisa bel nie? Sy klink nie goed nie."

"Dit was my plan Janice. Ek wil kyk om haar die naweek uit te neem."

Gelukkig is tegnologie van so aard dat hy sy hele kontak lys terug het nadat hy ingeteken het met sy e-pos Adres.

Larisa antwoord egter nie. Hy sal maar later weer probeer.

Larisa is nie haarself nie. Sy voel nie om soggens op te staan nie. Gedurende klas kan sy glad nie konsentreer nie. Die dae voel ongelooflik lank. Sy vermy selfs haar vriende hier op kampus.

"Larisa, jy gaan vanaand saam met ons uit."

"Nee Yvonne. Ek is nie lus vir uitgaan nie. Dit is in elk geval Maandag."

"Ek vat nie nee vir 'n antwoord nie. Jy bly in die kamer sit en jy gaan deesdae nêrens."

"Nou waarheen gaan julle?"

"Nie julle nie, ons. Ons gaan nie ver nie. Sommer hier in Cloetesville."

"Solank dit nie lank gaan neem nie. Ek is nie lus vir mense nie."

"Kom jy net. Dit is tyd om aan te beweeg. Anton is nie meer. Buitendien, Richard et 'n ogie op jou."

"Nee! Dit is nig nie eers 'n paar weke nie. Niemand gaan Anton vervang nie."

"Maar jy kan ook nie so eensaam sit nie. Vergeet van Richard. Ek, jy en Candice gaan met my motor. Sy kom nou."

Larisa kry haar gereed maar is baie inwillig. Sy hoor altyd die ander inwonende studente praat van Cloetesville. Miskien sal sy beter voel.

Hulle ry. Dit is maar 'n bedrywige plek selfs op 'n Maandagaand. Hulle stop by 'n huis waar daar baie mense in en uit beweeg.

Larisa wil nie vra nie maar sy hou nie van die plek nie.

"Ons gaan nie lank bly nie né Candice", sê Yvonne. 

"Moet nou nie 'n nat broek wees nie Yvonne. Larisa kort 'n lekker tyd."

"Nee Candice. Ek hou nie van die plek nie."

"Dan gaan ons darem seker net een biertjie geniet. Julle is nie lekker chommies nie."

Candice is van Johannesburg, so dié gewoel skrik haar nie af nie en dit lyk of sy gereeld hierheen kom. 

Yvonne, van Beaufort Wes, is weer iemand wat wil in wees. Sy kan maklik oortuig word kom in die stroom te spring en maar te kyk waar jy uitspoel. Alhoewel sy weet dat die stroom uiteindelik gaan neerstort oor 'n waterval en dat in die val jy geen beheer het oor hoe en waar jy val nie.

"Wat is die plek." Larisa is reeds spyt dat sy saamgekom het. As Anton moes weet waar sy nou sit. Hy het altyd gesê geniet jou sodat jy jouself môre in die oë kan kyk. Sy is nie so seker dat mens jouself in die volgende in die oë kan kyk as jy hier ingaan nie.

Die kreature wat hier in en uit beweeg lyk obskuur. Definitief nie mense wat jy in jou kring behoort toe te laat nie.

Larisa wil nie uitklim nie maar besef dat sy ook nie alleen hier buite in die kar wil sit nie.

"As ek maar net in my kamer gebly het."

Min het sy geweet dat haar besluite dié aand 'n groot invloed op haar toekoms gaan hê. Vlug Larisa, terwyl jy nog kan.

©Rooi Mier 13.07.2022