#Stukkendeharte Hoofstuk 4 - Rooi Mier
Die skoolvakansie is verby. Al die grade is terug by die skool. Lawrence gaan net skool toe en terug. Hy glimlag nooit meer nie. Anton probeer af en toe maar kan nie tot hom deurdring nie.
"Anton, wat gaan aan met jou vriend? Hyt baie verander die laaste paar weke. Is dit omdat Juf Muller weg is?" Janice knik in Lawrence se rigting. "Kyk hoe sit hy daar. Dit lyk vir my na opregte liefde. Onbeantwoorde liefde."
Anton glimlag, "Wat weet jy tog van liefde af?" Terwyl hy dit sê is sy oë vasgenael op Larisa. "Die lewe is snaaks", dink hy hardop.
"Meer as wat jy dink, meer as wat jy dink", fluister Janice. "Ek wonder of hy my nou sal raaksien noudat Juf Muller weg is." Sy loer net vinnig is Lawrence se rigting.
Mnr Figland kom die klaskamer binne net toe die klok lui vir pouse. "Jammer julle. Dit het langer geneem as wat ek verwag het. Sien julle mos weer die tweede laaste periode."
Die leerders verlaat die klaskamer met hul sakke. Na pouse gaan hulle na die Afrikaanse klaskamer toe.
Anton en Lawrence sit nie by hul gewone plek teen die heining nie. Lawrence staan in die snoepie lyn terwyl Anton op 'n bank daar naby sit. Janice kom sit by hom.
"Anton, jy is eintlik die verkeerde persoon om mee te praat maar ek voel nog steeds meer gemaklik om met jou te praat. Dink jy dit is lelik van my om bly te wees dat Juf Muller weg is?"
"Janice wat gaan aan. Jy is mos nie daaí tipe nie. Sahara het mos niks aan jou gedoen nie." Hy kyk na haar en merk dan op dat sy na Lawrence kyk.
Dit is die kyk wat mens gee as jy iemand bewonder.
"Janice, jy is tog nie, óóóf is jy? Ja jy is. Hoekom het jy niks gesê nie."
"Wat bedoel jy?"
"Ek kan mos sien jy is verlief op Lawrence. Jy het dan nog nooit 'n aanduiding gegee nie."
Janice staan vinnig op. "Nie 'n woord verder nie en jy vertel hom nie." Sy stap weg.
Sahara stap stadig rond tussen die winkels by die Waterfront. Sy is netjies en konserwatief aangetrek want sy was weg na 'n onderhoud toe. Net daar besluit sy om maar weer te kyk vir 'n onderwyspos.
Haar gedagtes dwaal terug na Carlton - Van Heerden toe in Upington. Sy was gelukkig by daai skool voordat haar lewe omver gegooi is.
Sy voel so eensaam hier in die Kaap. Hier is familie maar hulle weet nie dat sy hier is nie en sy wil dit so hou. Net gister het sy besluit dat haar lewe nie gaan stilstaan omdat haar ouers, of so het sy gedink, oneerlik met haar was nie.
Die naweek gaan sy Upington toe sodat sy die huis beskikbaar kan maak vir 'n huurkontrak, haar ma se voertuig te verkoop en die meubels te verkoop, stoor of weggee. Haar ma het 'n baie duur smaak in meubels gehad. Miskien moet sy dit net verkoop en die geld aan die weeshuis skenk.
Om die een of ander rede dink sy van gister af baie aan Lawrence, haar gewese graad 12 leerder. Dit het begin gebeur net nadat sy besluit het haar lewe kan nie vir ewig stil staan nie. Sy het op 'n manier tog die aandag geniet. Sy glimlag, "Mev van Wyk nogals. Ek wonder wat doen hy nou; nee hulle. Sahara jy het hom 'n kind genoem, dink tog net helder." Tog is daar 'n afwagtende opgewondenheid in haar.
Dit is Vrydagaand. Sahara trek by die oprit in. Dit voel vreemd om hier te wees na 'n paar maande. Sy klim uit en die nuustak is alreeds daar met die sleutel.
"Goeie naand my kind. Jy lyk goed. Kom ek maak vir ons koffie dan vertel jy my alles. Gaan jy bly? Hoe is die Kaap? Waar .."
"Stadig antie, ek sal u môre vertel. Ek was so pas vir amper 12 ure agter die stuurwiel. Nou wil ek net stort en slaap."
"Net een koppie koffie."
"Asseblief antie. Ek is regtig moeg. Sien antie môre."
Sahara maak die motorhuis oop met afstandbeheer in trek die kar in.
"Ongeskikte , ongemanierde, ondankbare kind." Sandra stap om na haar huis toe.
"Goeie nag vir antie ook en baie dankie."
Sy stap die huis binne. Sandra het die deur oopgesluit. Dit is duidelik dat daar vandag skoongemaak was. "Sy is tog 'n dierbare mens, net bemoeisiek."
Terwyl Sahara stort begin die herinneringe terugkom. Al die vreugde wat sy as kind ervaar het, die hartseer van die sterfte van die man wat sy as haar pa beskou het. Dit was 'n lelikke ongeluk. Kop-aan-kop botsing met 'n trok.
Sy onthou hoe sy en haar ma mekaar ondersteun het. Hoe die lag teruggekom het. Dan die skielike sterfte van haar ma. Volgens die outopsieverslag was dit maagkanker. Haar ma moes dit weggesteek het want die pyn moes soms ondraaglik gewees het.
Sahara het op 'n jong ouderdom besluit om die Here aan te neem. Hoekom het Hy toelaat dat haar ma sterf? Vandat haar ma begrawe was, was sy nog nie weer in die kerk nie.
Daar kom skielik 'n bitterheid in haar op. Sy onthou skielik die middag toe sy gehoor het dat haar pa nie haar biologiese pa was nie. "Hoe kon haar ma dit aan haar pa doen? Wie is die man wat haar verwek het?"
Sy kan nog nie glo dat haar ma so vals en ontrou kon wees nie. Nie haar moeder Maria nie.
Nadat sy haar slaapklere aangetrek het raak die stilte in die huis oorweldigend. Sy begin skielik te huil. Eers was dit net trane maar later is dit rou snikke. Toe sy later bedaar begin sy spontaan haar hart voor die Here uitstort. Sy het laas die oggend voor haar ma afgesterf het gebid.
Sy gaan klim onder die komberse in en raak omtrent onmiddelik aan die slaap.
©Rooi Mier 13.07.2022
