#Stukkendeharte Hoofstuk 42 - Rooi Mier

#Stukkendeharte Hoofstuk 42 - Rooi Mier

Larisa voel vanaand besonders bekommerd oor Yvonne. Sy het nou al drie keer gebel vandat sy in Upington aangekom het. Dit is nou Sondagaand en hulle vertrek eers môre terug Stellenbosch en Eersterivier toe. Dit is  belangrik dat mens telefoonnommers van jou vriende se naasbestaandes het. As dit die geval was kon sy dalk nou by familie probeer uitvind het so met 'n ompad of sy oraait is. Sy is eintlik al bekommerd oor Yvonne vandat sy begin vermoed het daar skuil baie meer agter Candice se optredes as wat sy wil voorgee. Duisternis omhul beslis daai meisiekind.

Lawrence kuier by Janice. Dit is dalk sy laaste keer dat hy haar sien terwyl sy swanger is. Hy het die afgelope tyd baie klasse gemis. Een van die dae begin sy eerste semester eksamens en as hy goed wil doen sal hy definitief sy sokkies moet optrek. Daar gaan nie nou meer tyd vir rondrits wees behalwe as Janice sou kraam nie. Dan sal dit ook net vir 'n naweek kan wees. Hy hoop regtig sy sal eers kraam na sy eksamens dan is hy mos sommer met vakansie.

Janice se hoop het opgevlam met die dat sy nuus gekry het dat Sahara Lawrence se suster is. Daar is 'n lied in haar hart. Sy kyk vir Lawrence aan met 'n openlike blik van liefde.  Sy hoef nie meer haar gevoelens probeer wegsteek nie. Sy sal geduldig wees. Dit moet vir hom 'n baie moeilike tyd wees en sy kan haarself nie indink aan sy situasie nie.

Waar Paul hom bevind voel hy ook bekommerd oor sy suster. Hy het nou ook al, uit skuldgevoelens teenoor sy ma haar 'n paar keer probeer bel. Die beste ding wat hy nou kan doen is om môreaand na werk gou Stellenbosch moet ry. Sy ma gaan hom in elk geval teen môreoggend bel soos hy haar ken.

Die drama in Steven en Sarie se woning is nog lank nie verby nie. Sally se brief het nou al reeds verhoudiginge omgekrap en al die betrokke partye, Steven, Sarie en Willem voel aan dat daar nog baie kan uitkom.

Willem is nou glad nie meer so gretig om te weet wat nog onthul kan word nie.

"Ek dink ek gaan maar 'n entjie gaan stap."

"Willem, sit! Waarheen vlug jy nou. 'n Huisbaas vlug mos nie van sy probleme af nie. Jy is mos daái ou. Nou daái ou moet nou sy probleme vierkantig in die oë staar.

Sarie, waar was ons. Lees!"

Sy sug swaar. 'n Brief wat vertroosting moes bring het nou die oorsaak van nog verdriet geword.

"Ek maak so my man."

"Ek is nog nie klaar met jou nie. Vir elke aksie is daar 'n reaksie."

Sy verkies om nie te antwoord nie. Haar oë is op die brief.

"Ek hoop nie Mammie is nou kwaad vir my nie maar leuens het 'n manier om homself te openbaar.

Vergewe my dat ek dié een was wat dit moes openbaar.

Pappa, is jy dronk of nugter? Ondersteun jy darem jou vrou in haar uur van leed? "

Steven word so skaam vir hierdie woorde wat sy dogter hier neergepen het. Hy besef dat Sally geregtig was om díe vraag te vra. Hoe het hy dit reggekry om elke naweek dronk te wees en dan baie keer in die week ook.?

" Terwyl jy so dronk was het die lewe verby jou gegaan. By my gradeplegtigheid was ek so skaam vir my pa wat dronk daar opgedaag het. Dit was net 'n besturing dat u laat opgedaag het want as ek jou voor die plegtigheid moes sien het ek jou weggestuur. Jy het nie net jou dogter beskaamd laat staan nie maar wat het jy gedink van jou vrou?

Sy het darem al baie verdra in jul getroude lewe. Jy is seker nou boos omdat jy gehoor het sy het met jou broer geslaap. As ek jy is sal ek eers begin werk aan die balk in my oog.

Ja, ek het nog nooit gesien dat jy fisies aan haar slaan nie maar pappa, emosioneel het jy haar vermorsel.  Die emosionele letsels moet diep lê, baie diep.

Is Oom Willem teenwoordig?"

Willem krimp weg. Wat gaan nou kom? Hy wens hy kon hierdie martelsessie stop.

"Weet u wat daai broer u genoem het? Hy het na jou verwys as 'n slapgat wat hy om sy pinkie draai vir 'n kan wyn. Hy het gesê jou huis is syne. Jy kon nie jou huishouding bestuur nie. Nog minder jou vrou."

Willem probeer weer vinnig opstaan maar die pyn skiet deur sy enkel toe hy regop kom. Hy gaan sit onmiddelik weer.

"Wat my die seerste gemaak het is dat hy geïnsinueer het dat hy fisies ook vir mammie moes versorg. 

Kan jy regtig kwaad wees vir haar? Sy is net so geregtig om kwaad vir jou te wees. So pappa, so lief soos ek vir jou as dogter was, het ek met Oom Willem saamgestem, jy was 'n slapgat pa. Ek sal jou nou nie nikswerd noem nie."

"Sarie, ek is nou eers honger. Kan ons eers eet?"

Steven se stem klink skor. Sarie merk die trane in sy oë. Sy is verwonderd. Nog nooit voorheen het enige situasie hom laat huil nie. Sy weet natuurlik nie dat hy net die vorige dag sit en huil het nie.

Die aand voel skielik baie lank. Sal dit dan nooit omgaan nie?

Sarie staan op om kos te skep. In hul huishouding word daar Sondae kos gemaak vir twee maaltye. Dieselfde kos wat vanmiddag geëet wad word nou weer voorgesit.

Terwyl Sarie die kos warm maak begin haar eie trane loop. Sy wou net haar dogter die beste gee.  Was dit dan nou so 'n groot sonde? Het Sally dan nou reg opgetree deur haar pa 'n slapgat te noem?

Steven is in die badkamer. Hy was sy gesig af. Dit was nou seer. Sommer baie seer. Hy is nie eintlik honger nie maar hy wou net vlug van daardie brief af. Net wegkom al is dit vir 'n klein tydjie. Is hy regtig die persoon wat Sallie hom noem?

Net Willem sit met 'n effense glimlag terwyl hulle in stilte eet. Hy het gesien Steven huil. Dit Is reg wat Sally hom in die brief genoem het. Slapgat. Ja, en sommer lafhartig ook. Hy sou nie vir Sarie laat wegkom het met wat sy gedoen het nie. Vergeet hy dat sy nie alleen was nie? Hulle het saam gedans maar hy het betaal vir die dans met allerhande gunste.

Nadat hulle klaar geëet probeer Willem weer die oorhand terug wen. 'n Man wat huil kan nie hom beheer nie.

"Ek is nou eers klaar met die speletjie. Ek gaan nou loop sodat jy en jou vrou kan praat."

Hy knik nou openlik oog vir Sarie. Sy raak so kwaad dat sy hom met 'n vurk gooi. Gelukkig trek dit hom op sy bors met die verkeerde kant. Dit was egter nog steeds seer.

"Steven vlieg ook op en gryp hom voor sy bors. 

"Jy, jy."

Hy los en gaan sit.

"Here gee my kalmte asseblief."

Toe hy soort van kalm voel sê hy, " Daai brief moet klaar gelees word. Dit baat nie ons wil vlug nie."

**

1 Johannes 1:10 As ons sê dat ons nie gesondig het nie, *dan maak ons Hom tot 'n leuenaar en is sy woord nie in ons nie.

©Rooi Mier 13.07.2022

#Stukkendeharte Hoofstuk 41 - Rooi Mier

#Stukkendeharte Hoofstuk 41 - Rooi Mier

"Liewe Pappie en Mammie. Wanneer julle die brief ontvang is ek heel moontlik nie meer lewendig nie. 

Daar is 'n paar dinge wat ek vir julle moet sê.

Ek wil begin deur onomwonde te sê dat as julle dogter is ek baie lief vir julle. Seker net so lief as wat die meeste ander kinders hul ouers het.

Materieël het julle voorsien wat julle kon. Ek was nie slegter daarvan af as die kinders in die omgewing nie. Soms het ek selfs 'n bietjie meer gehad. Julle het gesorg dat ek my matriek kon behaal en selfs onderwyskollege toe kon gaan in Kimberley.

Ja, ek het nog nie een dag onderwys gegee nie omdat ek nie 'n pos kon kry nie.

Julle het my agtergelaat in 'n huis in Upington, wel sub-ekonomies, maar gemeubileerd met 'n pragtige tuin. Ek weet tot vandag toe nog nie hoekom julle Upington verlaat het nie. Soos ek gesê het materieël het ek nie klagtes nie want ek was nooit iemand vir prag en praal nie.

Verwag julle nou 'n maar? Ja, daar is definitief 'n groot maar."

Willem sit skielik meer regop daar buite die venster waar hy op 'n stoel sit.

Steven en Sarie kyk betekenisvol na mekaar. 

"Kan ek eers vir ons gaan tee maak my man?"

Sarie voel benoud want sy wil nie graag hoor wat Sally te sê het in Steven se teenwoordigheid nie.

"Nee my vrou, ons moet nou die brief klaar lees. Ons kan dit tog nie langer uitstel nie. Kom ons gaan voort. Sal jy verder gaan?"

"Ja, ek sal." 

Sy klink senuweeagtig.

Willem skuif ongemaklik rond. Hy staan op, loop tot by die deur maar draai om en gaan sit weer.

Sarie lees verder.

"Mammie, jy het iets gedoen wat ek as kind baie moeilik kon verwerk. Toe ek ouer geword het, het ek dit probeer regverdig moeder, maar ek kan nie langer nie.

Ja, 'n ma sal seker baie dinge doen om vir haar kind te sorg maar iewers moet mens 'n streep trek. Was dit alles die moeite werd?"

Iemand klop aan die deur en Sarie spring vinnig op, brief in die hand. Sy maak die deur oop.

"Haai buurvrou, kom binne. Ek sal vir ons 'n teetjie maak. Daar is iets waaroor ons nog moet praat. 

Steven, kan jy ons 'n oomblik gee?"

Sy wag nie vir 'n antwoord nie en stap regdeur kombuis toe. Haar buurvrou kon nie op 'n beter tyd gekom het nie.

Sy het egter nie rekening gehou met die nuwe Steven nie.

"Sarie, ons het dringende sake om af te handel. Los eers die tee. Ek dink ons buurvrou sal verstaan."

Hy kyk na die buurvrou wat net wou sit.

"U verstaan mos? Môreaand as ons nie te laat uit Carnavon kom nie, kan u mos kom nê?"

Hy wag nie vir 'n antwoord nie en gaan maak die deur vir haar oop. 

Hy kry 'n skewe kyk toe sy uitgaan. Sarie kom sit weer ewe druipstert.

"Lees maar my vrou."

Sarie weet daar is nie wegkom kans nie en vou weer die brief oop. Sy soek kastig waar sy nou verder moet lees.

"Dan is daar Oom Willem. Hy .."

"Nee Sarie, dit klink nie vir my of jy op die regte plek is nie. Ek dink sy het gevra of dit alles die moeite werd was"

"O ja. Hier is dit."

"Was dit alles die moeite werd?

Mammie, ek het dit nie daardie tyd verstaan nie. Ek het eendag in Mammie se kas weggekruip vir Oom Willem.

Mammie het in die kamer gekom. Oom Willem het ingeloop sonder om te klop. Mammie het hom probeer uitjaag maar hy het geweier om te loop. 

Hy het gesê dat Mammie moet onthou dat hy eintlik vir ons sorg. Hy kan dit enige tyd stop as hy nie kry wat hy wil hê, waar hy dit wil hê en wanneer hy dit wil hê nie. 

As sy weier gaan hy vir Pappie sê wat volgens hom te lamsakkig is om vir ons te sorg, dat Mammie hom verlei het. U was bereid om nie net u liggaam te verkoop nie Mammie maar ook u siel vir geld."

Steven staan op en loop heen en weer. Sarie het ophou lees. Haar oë volg hom, op en af, op en af.

Hy stap na die deur toe, maak dit oop en weer toe. Hy gaan sit op 'n bank oorkant haar en staar na 'n teël op die vloer. As hy nie jare daar gebly het nie sou hy nie kan sê watter kleur daai teëls is nie.

Willem wou so vinnig opstaan dat hy stoel en al omgeval het. Twee kinders in die straat lag hardop.

Hy het sy enkel beseer en skree onwillekeurig toe hy probeer opstaan.

Steven staan op, gryp die brief uit Sarie se hand en stap deur toe. Hy loop tot waar Willem is.

"Ek wil jou nou daarbinne hê."

Willem sukkel nog om op te staan. Hy pluk hom regop aan die skouers en trek hom deur toe. Willem hobbel agterna.

Sarie het intussen kamer toe gevlug.

"Sarie, kom hier!"

Sarie kom huiwerig binne. 

Daar is weer 'n klop aan die deur. Dit is Mavis. Sy het gesien hoe Willem val maar dit was niks. Die oomblik toe sy sien hoe Steven Willem oppluk en sonder seremonie by die deur intrek toe weet sy by die Septembers is groot drama. Sy moes net eenvoudig kom uitvind wat aangaan. Dit sal 'n skande wees as sy nie haar naastes kon bystaan in wat duidelik 'n nood is nie. 

Toe niemand antwoord nie klop sy harder.

Steven pluk die deur oop.

"Wat! Alweer jy Mavis! Gaan steek jou neus in iemand anders se besigheid."

Hy klap die deur toe in Mavis se gesig.

Haar naam is egter nie verniet Mavis nie. Sy laat haar nie so maklik onderkry nie. Sy maak die deur weer oop.

Steven is nou woedend. Hy stap deur toe en druk haar uit en sluit die deur.

Nog hoor Mavis nie. Sy het die oop venster gesien en gaan skree daardeur dat sy net wil help.

Steven gaan maak die vensters toe en trek die gordyne toe.

"Sit!"

Willem en Sarie skrik so groot albei gaan sit. Toe hulle besef dit is op dieselfde bank spring albei gelyk op.

"Sit! Waar het dit gebeur?"

"Wat bedoel jy Steven? Waar het wat gebeur?"

"Willem! Hou jou bek! Ek slaan hom toe vir jou!"

"Sarie praat!"

"Ons het in Jammerberg Straat gebly in Upington. Asseblief Steven, dit is nie wat jy dink nie."

"Nou vertel my wat ek moet dink. Het jy met Willem geslaap vir geld?"

"Jy moet respek hê. Ek is jou boeta."

Steven staan vinnig nader en lig sy hand om Willem te klap maar stop sy hand in die lig.

"Ek praat en jy hou jou bek toe. Gemors!"

"So jy het jouself verkoop my vrou? Hoe kon jy? Ek het iets vermoed maar dit is eintlik erger."

Steven praat nou sagter. Hy gaan sit uiteindelik op 'n bank regoor Willem en Sarie.

Ons is nou eers in die helfte van daai brief. Lees verder.

"Kan ons nie eers gesels nie my man."

Sarie staan op langs Willem en gaan sit op 'n ander bank.

Willem probeer nog een keer. Hy kon altyd vir Steven beheer het. 

"Ons ouers het ons nie so grootgemaak nie. Ek is jou ouboeta en jy moet my respekteer."

Steven kyk hom net aan met veragting in sy oë.

Die stilswye gee egter vir Willem moed. 

"Kom ek gaan kry vir ons ietsie om te drink."

"Jy sit net daar en niemand gaan hier dronk word voordat my dogter nie begrawe is nie."

Steven staan op om 'n glas water te gaan haal.

"Sarie, ons kan mos net alles ontken. Sally se woord teen ons sn en sy is mos dood."

Steven hoor hom fluister.

"Nee, Willem. Genoeg is genoeg. Ek gaan nie langer vir hom lieg nie."

"Jy beter nie. Voor ons verder lees aan die brief is daar 'n paar goed wat ek wil weet. 

Die huis wat ons so mooi reggemaak het in Upington. Jy het gesê dit was 'n bietjie erfgeld wat uitbetaal het. Ek was mos amper altyd dronk soos Willem my gevier het. Was dit ooit waar?"

"Nee, Willem het die geld voorsien."

"Noudat Sally nie meer met ons is nie gaan ons daai plek verkoop daar in Upington en die geld skenk vir een of ander organisasie. Willem moet niks meer mag oor my het nie. En Sally se studies?"

"Hy het ook daarvoor betaal Steven."

"Dan moet ons 'n manier kry om hom terug te betaal."

Hy kyk na Willem.

"Waar het jy al die geld gekry? Of toe maar, ek wil liewer nie weet nie. As dit onwettig was mag jou gewete jou opvreet."

Mavis kon nie alles hoor buite by die venster nie. Veral toe Steven begin kalmer raak. Sy het nuus vir die buurt. Gaan sy nou of gaan sy uitmis op al die drama?

Sy besluit sy weet wat aangaan. Dit is onmoontlik om dit langer in te hou.  Sy is op 'n drafstap daar weg sommer regoor die pad.

"Waar is die brief Sarie. Kom ons lees verder. Willem het hom mos self die hoof van die huis verklaar. Hy kan maar bly maar sy bek bly toe."

Sarie vou die brief weer oop.

***

Luk 12:2 *En daar is niks bedek wat nie geopenbaar sal word nie, en verborge wat nie bekend sal word nie.

3 Daarom, alles wat julle in die donker gesê het, sal in die lig gehoor word; en wat julle in die oor gepraat het in die binnekamers, sal op die dakke verkondig word.

©Rooi Mier 13.07.2022

#Stukkendeharte Hoofstuk 40 - Rooi Mier

#Stukkendeharte  Hoofstuk 40 - Rooi Mier

"Wat doen jy in my kamer Willem?" Steven staan in die deur. Hy is die stil tipe wat net praat as hy 'n dop of twee in het. Hy klink egter vandag geïrriteerd. Die teenwoordigheid van al die mense die heletyd maak hom mal. Mense wat sê ek weet hoe jy voel, terwyl jy dink hoe kan jy weet? 

Weet hulle wat dit is as jy nie openlik oor jou dogter mag rou nie? Steven is nog van die geslag waar mense nie glo mans behoort te huil nie. 

Gisteraand toe sy vrou slaap het hy in die voorkamer kom sit en sy trane kon vloei waar daar geen oë of ore is nie. Hy doen dit al van kleins af. As agtjarige seun het hy sy arm gebreek en toe die pyn kom het sy pa hom nie toegelaat om te huil nie want hy is 'n man.

Die inhou van emosies maak hom vanoggend krapperig.

Willem staan met die brief wat Sally vir haar ouers geskryf het in sy hand. Die brief is uit die koevert gehaal en oop. Het hy dit gelees?

"Wat gaan aan my broer? Ek wou net die brief na julle toe gebring het sodat ons Sally se laaste woorde aan ons kan lees. Sy was mos ons kind."

Steven stap vinnig vorentoe en gryp die brief uit sy hand. 

"Jy wou die brief lees Willem. Ek ken jou. Jy is my ouer broer maar dié is my gesin. Ek is al 'n groot man en ek het lank genoeg toegelaat dat jy my boelie. Dit stop vandag. Uit my slaapkamer uit. Ek en Sarie sal ons kind se brief lees wanneer ons reg is om dit te doen."

Sarie het die harde woorde gehoor en verskyn in die slaapkamer se deur.

"Wat gaan hier aan Steven?"

"Willem is net oppad uit ons kamer uit."

Sy stemtoon laat Sarie verwonderd na hom kyk. Nog nooit het Steven met soveel drif gepraat nie.

"Ons moet tyd maak om die brief te lees Sarie. Kan ons dit doen sodra ons alleen is later? Die klomp anties kan nou gerus hul ry kry."

"Sjuut Steven. Netnou hoor die mense jou."

Sy stap uit voorkamer toe. Die Steven ken sy nie. Hy was altyd een vir die agtergrond. In die proses het almal maar oor hom geloop veral as hy nugter is.

"Tee?"

"Ek sal maak Sarie." Dit is die buurvrou.

"Goeie middag Lawrence. Kom sit asseblief."

Sahara se hart skop alweer wild maar sy kry dit mooi reg om dit weg te steek.

"Hallo  Sahara. Pa en Mammie, is ek welkom?"

"Jy is as dit goed is met Sahara."

Iris gee hom 'n kyk wat boekdele spreek. Dit laat Lawrence ongemaklik voel want hy weet hy was lelik met sy ouers.

"Kan ek iets voor sit om aan te knibbel? Lawrence, iets warms of koud om te drink?"

"Koeldrank of sap sal goed wees dankie."

"Koeldrank sal dit wees."

"Mag ek help?" Iris staan alreeds op voordat sy 'n antwoord gekry het.

"Natuurlik Mevrou. Alles is eintlik alreeds gereed. U kan my net help dra."

Lawrence maak gebruik van die kans om sy pa om vergifnis te vra waarop sy pa positief reageer.

Toe almal sit vra Sahara, " Hoe seker is  u dat ek u dogter is."

"Sahara, ek het nie dna toetse nodig nie. As jy weet dan weet jy. Jy en Lawrence het dieselfde trekke, albei van julle is goed met getalle soos ek ook is. Julle oë is dieselfde soos my pa sn was. Indien jy wil bevestig kan ons maar daai roete gaan."

"Meneer, ek moet nog dink daaroor maar ek dink tog daar is 'n band."

"Wanneer jy reg is. Net 'n vraag, sal dit vir jou moontlik wees om my Oom in plaas van Meneer te noem?

"Ek sal u Oom en Antie noem. As dit reg is met u." Sy kyk na Iris.

"Ek het grootgeword met Antie in plaas van Tannie."

"Ek het nie 'n probleem daarmee nie." Iris glimlag vir haar.

Tot dusver het Lawrence nog net sit en luister. 

Hy besluit dat hy nie net kan stilbly nie. Hy gaan nou die onderwerp wat hy weet op almal se brein lê adresseer.

"Pa, Mammie julle weet dat ek lief is vir Sahara. Jy weet dit mos ook Sahara. Ek is dankbaar dat pa u dogter gevind het. Dit gaan egter vir my moeilik wees om die omskakeling te doen. Glo my, ter wille van ons almal teenwoordig sal ek dit nou gedoen het as dit moontlik was. Dit gaan egter tyd vat.

Ek sal ongemaklik wees in haar teenwoordigheid. Hoe lank dit gaan neem kan ek nie sê nie maar ek sal uiteindelik daar kom."

"Lawrence dit is reg met my. Ek hoop jou ouers verstaan." 

Sy het nog nooit vir Lawrence gesê sy is lief vir hom nie so sy gaan dit ook nie nou doen nie. Dit is beter as hy dink dit kom van een kant af. Heimlik stem sy met alles saam wat hy gesê het.

Hulle gesels verder oor hoe sy grootgeword het. Sy vertel van die wonderlike man wat haar grootgemaak het soos sy eie dogter.

Dit gaan nou makliker nou dat die ys gebreek is. 

G is alleen met Yvonne. Hy voel so jammer vir haar. Sy gaan iewers in die buiteland by iemand op eindig as 'n slaaf. Hy was die eerste keer geskok toe hy uitvind dat mense in 2022 nog as slawe verkoop word. Die keer is sy die enigste meisie uit Kaapstad maar hy weet daar is meisies landwyd. 

Sommige van hulle is nog kinders. Hoeveel ouers is daar wat nooit weer hul kinders gaan sien nie? Hy is deel van hierdie afskuwelike daad. Mense sal hom verag as hy moet sê dat hy sy ma gekies het bo die meisies. Hoe kies jy nie jou ma nie? Behalwe vir dit weet hy ook dat hy ook sy lewe gaan verloor. Hy probeer Yvonne 'n drankie voer wat vitamieneryk is. Sy kry darem heelwat in. Hy weet nog nie verseker of sy die volgende dag of dalk oor twee dae Gauteng of Vrystaat toe geneem word nie. Alles word tot op die laaste oomblik geheim gehou. Hyself moet maar gereed wees indien hulle hom gaan stuur.

Om een of ander rede het hy 'n sagte plekkie ontwikkel vir Yvonne. Hy dink nou al die hele dag hoe hy haar dit kan spaar maar daar blyk geen manier te wees nie. Hy kan letterlik niemand vertrou nie, nie eens die hawelose wat gereeld hier kos kom vra nie. Dit is juis vir hom vreemd dat Candice hom nog nie verwyder het nie. Sy het selfs een keer self vir hom kos aangedra.

Alhoewel sy klere verslete lyk het G tog opgemerk dat sy klere altyd skoon is. Dit beteken eintlik niks maar tog wonder hy daaroor.

"Uiteindelik is ons alleen Sarie. Nou kan ons die brief lees wat ons dogter geskryf het."

"Waar is Willem dan?"

"Hy slaap."

"Dankie tog. Ek het nie nou krag vir hom ook nie."

"Ek kom sit langs jou." 

Steven neem langs sy vrou plaas. Die vreemdste ding gebeur; hy trek haar nader en gee haar 'n drukkie. Sy kan nie onthou wanneer die laaste keer was dat sy 'n drukkie of soentjie buite die slaapkamer gekry het nie.

Sy haal die brief uit die koevert. Willem sit binne hoorafstand buite die oop venster. Hulle sal hom nie sien as hulle sou uitkyk nie.

"Liewe Pappie en Mammie. Wanneer julle die brief ontvang is ek heel moontlik nie meer lewendig nie. 

Daar is 'n paar dinge wat ek vir julle moet sê."

©Rooi Mier 13.07.2022

Hoofstuk 1

Onder die Brug 1

My bruid

Woes en leeg

Een dag na ses dae

Agter daai deur

A state of hopelessness

Wanneer wanhoop oorweldig

My stompies gaan eendag lank wees

Verandering is pynlik

Dronkaard

Zeng van China se storie

Groei is 'n morsige storie

Karoonagvrede

Opvoeding Bevry

Sommer net Woorde

#Stukkendeharte Hoofstuk 39 - Rooi Mier

#Stukkendeharte  Hoofstuk 39 - Rooi Mier

Yvonne weet nie meer of sy wakker is of slaap nie. Sy weet net dat sy soms mense hoor praat en dit soms voel of sy ingespuit word. Gebeur dit werklik of droom sy net?

Soms voel sy 'n skerp lig op haar gesig dan is daar weer duisternis. Iewers het sy Candice se stem gehoor. Sy het van 'n Meneer M gepraat en dan was daar ook 'n G. Wat is aan die gebeur? Hoekom bly dit so lank donker? Haar drome is 'n warboel van blydskap om haar ma te sien, haar vriendin Candice te hoor, Larisa wat haar waarsku teen Candice, sy wat skielik omval in die sjebeen en dan alles oorheersende vrees.

Wanneer sy hierdie vrees voel dan roep sy altyd, "Mammie help my asseblief."  Dan voel sy of 'n naald wat haar steek of iets word in haar keel afgegooi.

Om een of ander rede onthou sy dat sy Vrydagaand 'n oproep ontvang het. Dit was in die sjebeen. Sy het geantwoord, "Yvonne."

Die stem aan die anderkant het gesê, "Vonnie my kind. Ek hoor niks van jou nie. Wat se geraas is daar agter?"

Sy het die gesprek kortgeknip, "Nie nou nie Mammie, ek is baie besig." Daarna het sy die gesprek beëindig en haar foon afgesit. Dit was toe sy inmekaar gesak het. Het haar ma 'n voorgevoel gehad dat haar kind in gevaar verkeer?

Waar Paul in Elsiesrivier sit en 'n bier met vriende geniet lui sy foon. Dit is sy ma. Hy druk onmiddelik die foon af.

"Mammie is nou lastig. Ek het haar mos Vrydagaand gesê Yvonne was nie daar nie. Sy moet maar wag tot môre. Dan sal ek weer krag het vir haar."

Op 'n stadium dink Yvonne sy het gehoor, "G laat die teef tog net haar bek hou. Sy irriteer my vreeslik. As Meneer M nie sy bestelling mooi gesond wou hê nie het ek persoonlik haar tong uitgesny."

G sê toe, "Candy, jy het nie 'n hart nie nê. Ek onthou hoe jy daai een bestelling se oog uitgesteek het net omdat sy gesê het sy het jou gesien."

"Jy beter ook in jou spore trap G. As daar fout kom met die bestelling is dit klaar met jou."

G raak tjoepstil. "Hoekom het ek hier beland? Ag my pa; hoekom moes jy so siek raak? Hoekom moes ons so arm wees dat ons nie vir jou operasie kon betaal nie?

Hoekom, hoekom, hoekom. Hier sit ek nou in die mag van 'n jong maar tog so wrede vrou. Ek het 'n vrees vir wat 'n onbekende Meneer M aan my kan doen.

Ek wou niemand leed aandoen nie. Al wat ek wou doen was om my pa te help. Dit raak vir my al moeiliker om hier uit te kom."

G, 'n naam wat Candice vir hom gegee het sodat hy geheimsinnig en gevaarlik moet klink, is nie inherent 'n wrede mens nie. Hy het al probeer wegkom maar die netwerk het hom opgespoor. Op G se vraag hoekom Candice verwys na 'n netwerk in plaas van 'n sindikaat het sy gesê dit is omdat hulle ooral is.

"As ek maar net weer Gavin kon wees."

'n Polisieman het hom by Candy kom aflewer. Sy het die polisieman se vuurwapen geneem, in G se hand geplaas en gesê, "Hier is hoe jy uit die netwerk kom; skiet jouself deur die kop." Natuurlik het hy nie.

Om alles te kroon het sy pa daai week gesterf. Nog voordat hy dit geweet het het Candy gesê, "Soms moet 'n mens opofferings maak. Jou naastes verloor om gehoorsaam te word."

Daar is vir hom geen manier om uit te kom nie. Hy kan nie sy ma ook verloor nie.

Sarie en Steven kom uit die kerk. Sy was vanoggend so verbaas toe hy vroeg gewas en aangetrek het. Sy het gewonder hoekom maar toe sy uitstap het hy saam met haar uitgestap. Vir die eerste keer het hy gesê hoe hartseer hy is oor sy dogter se dood.

Iemand het hulle nog voorgekeer om te vra oor die "moord" op haar. Hy het hom lelik vervies en vir die persoon gesê om sy bek te hou. 

Tuis sit Willem op die rusbank. Op die koffietafel sit 'n sesbottelkan goedkoop wyn. Hy is dronk. Toe hy hulle sien inkom begin hy vreeslik te huil oor "sy Schelly". 

In sy een hand het hy die brief. Dit is oopgeskeur. Sarie storm op hom af en pluk die brief uit sy hand.  

"Willem hoekom maak jy my pos oop? Jy moet huistoe gaan. Jy respekteer nie eers meer die dood nie."

"Djy ka mynie ytschit nie. Ek hyl nog oor my Schelly. Schy het my altyd goet lat voel."

"Steven, môre moet ons Carnavon toe gaan sorg net dat Willem saam gaan en daar bly. As ek my sonde nie ontsien nie gaan hier nog 'n lyk uit."

"Maar Sarie ons sal seker volgende week begrafnis moet hê. Hy sal dit ook mos wil bywoon."

"Jy sorg dat die man net eers onder my dak uitkom. As hy nie nugter kan bly nie moet hy waai."

"Djys scho wreed Scharie. Ek hyl ma djy schee nie 'n flinter ommie." 

Hy vat die halwe kan wyn en gaan sit agter die huis.

Hulle is skaars behoorlik tuis of die eerste mense daag op om haar te onderskraag. Die eetgoed word weer aangedra. Sarie gaan trek gemaklike skoene aan en los die brief op die kussing in die kamer.

Lawrence weier botweg om saam met sy ouers na Sahara te gaan. Hy is eintlik half onbeskof met sy pa.

"Hoekom moet ek saamgaan? Gaan sorteer jou eie gemors uit. Jy was skandelik om jou kind net so te los."

Hy wil eintlik nie erken dat hy bang was om in Sahara se geselskap te wees nie. 

Iris wil hom vasvat maar Bennie wys sy moet los. Terwyl hulle oppad is na Sahara toe vaar sy uit.

"Wie dink hy is hy om so met jou te praat? Hy kort 'n ordentlike snotklap. Here hou my asseblief!"

"My vrou, ek verstaan wat in sy hart moet aangaan. Ek het hom letterlik ontneem van wat hy dink sy groot liefde is. Sy is nou skielik sy suster. Wees net rustig."

"Dit beteken nie hy moet onbeskof wees nie."

Hulle trek in by Sahara se oprit. Terwyl hulle uitklim gaan die huis se deur oop. Sahara kom ontmoet hulle buite. Haar oë is soekend. Lawrence is nie hier nie.

Hulle stap in en Sahara bied sitplek aan. Iris dink, " Die kind het goeie maniere. Ek hoop ons sal in die toekoms goed met mekaar kan klaarkom."

Sy vra of hulle iets wil drink. Albei besluit op tee. 

"Ek het gevra om met u te gesels so ek sal maar begin. Dit is net moeilik om te begin."

"Ek verstaan. Mag ek jou Sahara noem?"

"U mag maar, maar ek sal vir eers hou by Meneer en Mevrou. Ons kyk maar wat die toekoms inhou.

Kan ons maar eers gesels voor ek iets voorsit om aan te knibbel? Ek is angstig."

"Reg so Sahara."

"Daar is baie vrae Meneer. Eerstens, hoekom het u so lank gevat om my op te spoor?"

"Ek gaan eerlik met jou wees Sahara. Alhoewel ek geweet het jou ma was swanger het ek nooit regtig geweet of sy geboorte gegee het nie. Daar was altyd daai onsekerheid."

"Dit is belaglik Meneer. U kon mos maar net navrae gedoen het."

"Sahara, ek weet dit is nie 'n verskoning nie maar ek het in my jonkheid gedink as ek nie daaraan dink nie is dit nie regtig waar nie. Elke keer wanneer die gedagte by my opgekom het, het ek dit opsetlik in 'n ander rigting gestuur.

Ek is so jammer my kind."

"Moet my nie u kind noem nie. Daar moet nog baie water in die see loop. Hoe sou u gevoel het as Lawrence van sy verantwoordelikheid teenoor sy ongebore kind gevlug het? Hoe dink u moet ek voel?"

"Vergewe my asseblief, ek is so jammer, Sahara."

"Hoe het u my opgespoor?"

"Ek het 'n privaatspeurder aangestel om jou ma op te spoor. Dit het maande geneem want ek het nie haar naam geken nie."

"Dit maak nogal seer. Ek het nou die dag ook gehoor u kan nie eers onthou nie. My verwekking was as gevolg van dwelms en drank, maar gaan aan asseblief."

Verlede jaar het ek gehoor dat sy hier in Upington was al die tyd. Ook dat sy net 'n paar maande voor dit oorlede is.

Die privaatspeurder het vasgestel dat sy 'n dogter gehad het wat die ouderdom is as wat my kind sou wees. Haar naam is Sahara Muller, 'n onderwyseres. Omdat jy nie veel op sosiale media is nie het dit 'n tydjie geneem.

Min het ek geweet dat jy Lawrence se Wiskundeonderwyseres was en bedank het. Nog voordat ek vasgestel het dat jou ma hier in Upington gebly het en voordat ek geweet het van jou het ek jou eendag gesien. Dit was by die skool se hek. Ek het Lawrence gaan haal by die skool.

Nie te min, ek het Paul aangestel om jou te vind in die Kaap nadat ek gehoor het jy is Kaap toe. Dit was onstellend om te dink jy was die hele tyd hier by my en toe ek uiteindelik van jou uitvind was jy weg Kaap toe."

"Kan ons nie 'n paar treë agteruit. U sê Paul?"

"Ja, Paul Slingers. Hy woon in die Kaap."

"So die Paul wat eendag kastig my sak gevind het was 'n privaatspeurder, is 'n privaatspeurder?"

"Het julle ontmoet? Hy was veronderstel om deskreet te wees. Julle moes nooit ontmoet het nie. Hy weet nie dat jy my dogter is nie want hy het nie die eerste gedeelte van die ondersoek hanteer nie."

"Nou toe u uitvind en Paul al my besonderhede aan u gegee het, hoekom het u my nie kom opsoek nie?"

"Ek was Kaap toe. Dit was om die finale bevestiging te kry."

"Die dag toe ek julle op die strand in See Punt gesien het."

"Ons gesien het? Jy het ons gesien? Hoekom het jy niks gesê nie? Hoe het jy geweet wie ons is?"

Voordat sy kan antwoord lui die deurklokkie.

"Seker weer Sara my buurvrou. Baie nuuskierig."

Sy stap deur toe. "Wat is dit Antie Sara?"

Die deur gaan oop. Haar hart skop wild. 

Dit is Lawrence.

Sarie wens die mense kan nou gaan. Sy wil net rou oor haar dogter. Dit is ironies, hulle is juis daar om te keer dat sy alleen rou.

Willem het intussen ingekom. Regoor Steven en Sarie se kamer steek hy vas. Die brief lê op die kussing. Hy glip vinnig in.

©Rooi Mier 13.07.2022

#Stukkendeharte Hoofstuk 38 - Rooi Mier

#Stukkendeharte  Hoofstuk 38 - Rooi Mier

Wanneer jy uit die Palmlaning wil kom moet jy voorkant draai en terugry op die anderkant. Sahara kom terug aan die anderkant. Regoor Janice hulle se motor kyk sy of sy vir Lawrence sien. Hulle oë maak kontak vir 'n oomblik.

Sy dwing haarself om die kyk te breek. "Wanneer dan Sahara? Wanneer gaan jou hart aanvaar hy is nie beskikbaar vir 'n romantiese verhouding nie."

Sy wens dat haar ma en Bennie se paaie liewer nooit gekruis het nie.

"Maar as hulle paaie nooit gekruis het nie het ek nie bestaan nie."

Sy slaan gefrusteerd met haar hande op die stuurwiel. Sy skrik toe die voertuig skielik links beweeg maar sy kry dit onder beheer. 

Voordat sy terugry Kaap toe wil is daar sekere goed wat sy nog by Bennie wil uitvind, byvoorbeeld hoe hy uitgevind het wie sy is.

Lawrence kyk haar voertuig agterna. Dit voel of sy hart van hom af wegry. Hy skrik toe haar voertuig skielik swenk en wou net uit die voertuig waarin hy sit spring toe hy sien die voertuig is weer onder beheer. Sy hart is in daai motor tog sit dit nou in sy keel.

Kadoef, kadoef. Dankie Vader sy is veilig. Hy vertroos homself deur te dink 'n broer mag bekommerd wees oor sy suster. 

"Sy is darem 'n mooi vrou. Suster Lawrence, suster! Sy is 'n mooi suster!"

Hy voel skielik 'n jaloesie dat sy met daai Paul vent is. Terselfdertyd hoop hy dat Paul haar gelukkig sal maak. Die stryd tussen 'n moontlike aanstaande en 'n suster is hewig.

"Ek sal moet vrede maak. Hoe skakel mens gevoelens af? Draai jy dit toe soos 'n kraan? Die probleem is 'n kraan kan weer oopgedraai word. Soms drup dit selfs."

Lawrence probeer sy emosies onder beheer bring, maar hy weet hy moet sommer nou weer daarmee deel. Dit is tyd Janice en Larisa in te lig oor die nuwe verwikkelinge. Hulle is oppad motor toe.

Voordat hulle inklim vra hy of Larisa saam met hom op die gras regoor die agterdeur kan sit en Janice op die agtersitplek met haar bene buite.

Hy vertel hulle van alles wat gebeur het. Larisa plaas haar hand op sy skouers toe die emosies weer deurkom. Janice voel hartseer vir hom maar teselfdertyd begin daar hoop opvlam in haar hart. 

"Uiteindelik het ek 'n regverdige kans."

'n Whatsapp boodskap kom deur. Dit is Sahara.

"Lawrence, stuur asb vir my jou pa se nommer. Ek moet met jou ouers praat."

Hy stuur die nommer terwyl hy dink, "Jou pa ook.  Ons pa."

Bennie se foon lui.

"Bennie van Wyk."

"Goeie middag Meneer. Dit is Sahara. Ek wil baie graag môre met u ontmoet. Is dit moontlik?"

"Ons gaan môreoggend kerk toe Sahara. Kan ons dit die namiddag maak?"

"Ek gaan ook kerk toe so dit sal my pas Meneer."

"Ons sal sommer tot by jou kom. Reg so?"

"Reg so Meneer. Bring asseblief vir Lawrence saam."

"Dan sien ons jou Sahara. Stuur asseblief jou adres. Ons sal die tyd bevestig."

Sarie is nou stil. Soos dit in die platteland gaan is mense in en uit om hul meegevoel te kom betoon. Sommige mense bring eetgoed saam. 

Steven blyk nou nugter te wees nadat iemand hom 'n sterk beker swart koffie ingejaag het. Hy sit maar daar op 'n rusbank. Willem slaap nog.

Een van die meegevoelbetuigers het die brief uit Sarie se hand geneem en dit op die koffietafel neergesit. 

Dit lyk of Vanwyksvlei na die drama vroeër na normaal teruggekeer het. Die jongmense loop op en af soos dit normaalweg op 'n Saterdagnamiddag gaan. Hier 'n dronkie, daar 'n geskellery. Alhoewel Sally se "moord" in omtrent elke gesprek is gaan die lewe aan. 

Dit is net in die September woning waar daar dood is.

Yvonne en Candice was die Vrydagaand weer saam uit Cloetesville toe. Net Candice het vroegoggend die Saterdag teruggekeer. 

Dit is nou amper Saterdagaand. Candice was intussen weer weg "sjebeen" toe en het weer alleen teruggekeer. 

Niemand het egter gesien dat sy al Yvonne se klere uit haar kamer verwyder het nie. Die enigste persoon wat dalk sou opmerk is nie daar nie. Larisa.

Yvonne het die oggendbygekom asof uit 'n diep slaap. Sy was nakend en sy het twee of drie mans hoor praat. 

Toe sy begin beweeg het sy 'n steek aan haar arm gevoel. 

Die laaste woorde wat sy hoor is, "Wees versigtig met haar. Geen merke op haar liggaam. Candice gaan nie gelukkig wees nie."

Sy sink weer weg in 'n bedwelmde slaap.

In Vanwyksvlei is Steven alreeds in die bed. Sarie voel uitgeput. Sy het ongelukkig die tipe man wat net konsentreer op sy eie seer. Dit maak dat hulle selfs in verdriet nie mekaar ondersteun nie. 

Sy gaan bed toe.

Die brief lê op die koffietafel.

©Rooi Mier 13.07.2022