#Stukkendeharte S2 Hfst 64 - Rooi Mier

Twee maande later.

Lawrence en die tweeling staan by Janice se graf. 

“Prinsessie, wat sal jy altyd onthou van Mammie?”

“Mammie het altyd gesê dat ek eendag ‘n sterk vrou gaan wees. Daarom gaan ek nie nou weer huil nie maar Pappie, ek mis haar baie. Ek wens dat sy nou hier was.”

“Ja, Mammie was reg my Prinses. Jy gaan ‘n sterk vrou wees. Eintlik is jy alreeds sterk maar Pappie wil dit vir jou sê, sterk mense huil ook. Om te huil beteken nie jy is swak nie. Wanneer jy hartseer is en jy verlang Mammie baie mag jy maar huil my mooiste.”

Lanice se trane was reeds vlak en skielik begin dit te vloei.

“Pappie”, vra Lorenzo met ‘n stem wat na aan huil klink, “mag mansmense ook huil?”

“Eerste ding my Bulletjie. Jy is nog my seun, jy gaan eendag ‘n man wees. Kinders mag huil.”

Lawrence klink ook of sy trane nie ver weg is nie.

“Tweedens, al is jy sewentig of tagtig en ‘n man, mag jy nog steeds huil. Mense wat hul gevielens wegsteek raak siek my kind. Man of vrou, huil as jy moet.”

Al drie van hulle huil nou. Lawrence druk die tweeling styf teen hom vas. 

“Ag Here, hoekom moes hulle hul ma op so ‘n jong ouderdom verloor? Hulle het haar nog so nodig.” 

Hy haal sy sakdoek uit en vee sy Prinsessie se gesig af. 

“Pappie het ook gehuil.”

“Ja, ons almal het gehuil. Hoe voel jy nou?”

“Beter.”

Sy stap om hom en gee haar boetie ‘n stywe drukkie.

Lawrence slaan sy arms om albei.

“Pappie is baie lief vir julle.”

Hy buk af en gee elk ‘n soen op die voorkop.

“Kom ons maak Mammie se graf weer mooi. Gaan kry die blomme in die motor.”

Hulle het nie gesien dat daar ‘n motor by die begraafplaas se hek ingery het nie.

“Derek, daar is Lawrence en die kinders. Dit lyk of hulle huil.”

Derek antwoord met ‘n skor stem, “Ja hulle doen. Hy verbaas my elke dag; so jonk en alreeds so ‘n goeie pa.”

“Trek hier af onder die boom. Kom ons gun hulle tyd met mekaar.”

Derek trek maar alte gewillig af. Hy wil nie hê die kinders moet hom so sien nie. Die afgelope tyd het hy geleer om voor sy vrou te huil maar hy sal dit nog nie voor sy kleinkinders kan doen nie en veral nie voor Lawrence nie.

Hy is nie net hartseer oor sy dogter nie maar Angela het slegte nuus by die dokter gekry. Dit is die rede hoekom hulle direk hierheen gery het.

“Angela, ek is jou jammer my vrou. Hoe sal ons sonder jou kan klaarkom?

Kom ons gaan kry ‘n ander opinie.”

“Nee, my man. Ek weet dat die dokter die waarheid gepraat het. Kom ons maak die beste van die tyd wat ons nog het. Kom ons leef voluit. Ek wil nie van dokter tot dokter hardloop nie. Daar is nog so baie om te doen.”

Sy leun oor na haar man toe, trek hom nader en soen hom lank en innig op sy mond en nat wange.

“As die tweeling nie so naby was nie het ek jou sommer net hier aangerand.”

“Moenie jou stuitig hou nie vroumens,” hy probeer glimlag, “gaan kry ‘n kamer, jy gaan dat ek my ordentlikheid vergeet.”

“Ek wens jy wil,” sê sy glimlaggend.

Sy sit terug.

“Derek my man. Daar is iets wat ek met jou wil bespreek. Ek het ‘n plan en ek hoop jy gaan saamstem.”

Terwyl sy dit sê kyk sy na Lawrence en die kinders. Sy begin haar plan aan Derek verkoop. Dit is nie maklik nie maar hy stem later in.

“Noudat jy ingestem het; kom ons gaan sit gou ons blomme op die graf want ons het nog werk om te doen.”

“Hier kom Oupa en Ouma.”

Lanice vergeet sy moes die bottel water in die motor gaan haal het en staan en wag opgewonde vir ‘Oupa en Ouma’ om te parkeer.

Lorenzo staan en kyk haar en skud sy kop.

“Vroumense! Ek gaan nie eendag trou nie.”

Hy stap na die motor toe om die water te gaan haal.

Lawrence glimlag onderlangs.

“Ja Bulletjie, hulle is nie maklik om mee oor die weg te kom nie.”

“Het Oupa gehuil?”

“Nee mannetjie, hoekom sal jou Oupa huil?”

“Ag Oupa, ek kan mos sien Oupa het gehuil. Pappie sê ons mans mag ook huil. Ek het tog vir Oupa sien huil in die tuin deur my venster gister.”

Derek onthou hoe hy op Janice se gunstelinge plekkie in die tuin gesit het en die trane sommer net gekom het.

“Ag mannetjie, dit was maar net uets in ny oog.”

“Oupa, jy mag nie lieg nie. Jy hét gehuil.”

Derek kyk eers na Angela wat instemmend knik.

“Ag ja mannetjie, ek het bietjie gehuil. Kom ons maak die graf mooi.”

Angela glimlag.

“My man kan darem vinnig ‘n gesprek draai.”

“Oom Derek, ek wou nog iets met oom-hulle bespreek. Kan ek later ‘n draai by oom-hulle kom maak?

“Is dit in verband met jou plan om die tweeling vir ‘n week weg te neem Kaap toe?”

“Ag jammer oom. Ek het hulle gevra om eers stil te bly daaroor totdat ek met oom-hulle gepraat het.”

“Toe maar. Ek en Angela dink dat dit ‘n goeie ding is. Solank hulle nie te ver agter raak met hul skoolwerk nie.

Het jy ‘n plan in plek daarvoor?”

“Ek was van plan om sodra ek met u-hulle daaroor gepraat het, met hul onderwyser te gaan beraadslag.”

“Dan is dit reg so. Die jaar het nou net begin, so die werk sal hulle kan inhaal.”

Sahara sit en staar na haar verloofring. Dan staan sy op en gaan kyk deur haar kantoorvenster oor die stad. Sy is nou al ‘n maand terug by die hoofkantoor in Kaapstad. 

Upington is haar plek maar sy het dié uitsig gemis. Die see, die eiland en die berg aan die anderkant. Vandag verlang sy egter na Lawrence en sy wens hy was hier maar verstaan dat hy die tweeling deur die proses moet help. Sy studies doen hy aanlyn so dit is nie ‘n probleem nie. Hy was ook een van die gelukkiges wat suksesvol was met sy bitcoinbeleggings so hy is alreeds finansieël sterk.

“Hoelank is lank genoeg voor sy kan begin praat oor ‘n troudatum? Sy tweeling het pas hul moeder verloor. Sal dit onbehoorlik van my wees om oor die toekoms met hom te begin praat?

Daar is nog so baie om oor te praat. Gaan ons in Upington of Kaapstad woon? As dit in Upington is gaan ons in my huis woon of ander een koop? Wil hy nog kinders hê?”

Dan wonder sy ook nog bekommerd oor haar verhouding met Derek en Angela. Op die oog af lyk dit of daar nie probleme gaan wees nie maar sal hulle haar aanvaar as die moederfiguur in hul kleinkinders se lewe? 

Dan is daar haar pa. Hy bly baie siek maar is stabiel. Die dokter het aanbeveel dat sy haar lewe lei. 

Haar telefoon lui. Die verantwoordelikheid om die besigheid te bestuur rus nou tydelik op haar skouers. Martin is op die oomblik in Europa op besigheid. Sy maak reg vir ‘n vergadering na die oproep.

Daar is ‘n klop aan die deur. Dit is Martin se persoonlike assistent. Sy stap saam met hom.

Haar selfoon lui. Dit is Angela, Janice se ma. Sy stuur vinnig ‘n stemboodskap.

“Ek is op die punt om ‘n vergadering by te woon Antie Angela. Ek skakel u later terug.”

#RooiMier

©Rooi Mier 17.01.2023

#Stukkendeharte S2 Hfst 63 - Rooi Mier

Die intensiewe sorg is besig vanoggend. Dit lyk na chaos vir die buitestander maar elkeen weet presies wat hulle moet doen.

Beeeeeeeep! Iemand se hart het gaan staan. Na omtrent drie minute staan die dokter terug. 

“Ontkoppel maar alles verpleegster; ons het die pasiënt verloor. Nou lê die moeilike taak voor. Ek moet die naasbestaandes inlig.”

“Ek is nou terug julle, eet solank. My foon is in die motor. Julle Oupa en Ouma wil seker al met julle praat.”

Lawrence kry sy foon in die motor. Daar is heelwat oproepe wat hy gemis het. Die battery is egter amper dood. 

Hy probeer Sahara bel met die oorblywende krag maar sy antwoord nie. Die skerm gaan dood; sy battery is klaar.

Hy neem die foon na binne. 

“Ek het ‘n selfoonlaaier binne gesien. Die kinders wil al seker met hul grootouers praat.”

Nadat hy sy selfoon gekoppel het, gaan sit hy by die kinders en eet. 

“Sodra ons klaar geëet het, gaan ons met Oupa en Ouma praat.”

Sahara sien dat haar sel lui maar kan dit nie antwoord nie want sy ry in die verkeer.

“Ai! Het ek alweer vergeet om die ding met ‘blue tooth’ te koppel.”

By die verkeerslig wil sy die selfoon optel maar die verkeerspolisieman in die ander baan glimlag vir haar.

Sy glimlag terug maar besluit om maar liewer nie die noodlot te tart nie.

“Ek hoop Lawrence is by die hospitaal. Dan kan hy saam met my na my pa toe gaan en sommer ook hoor hoe gaan dit met Janice.”

Sy kyk na haar glinsterende verloofring. 

“Ek sal nou by jou wees my liefling.”

Dit is ‘n paar dae later. Sahara staan met ‘n swaar gemoed op. “Begrafnisse is nou regtig nie my ding nie. Ek het egter nie ‘n keuse nie.”

Sy sit haar klere reg en gaan stort. Terug in haar kamer staan sy voor die spieël en hou die rok voor haar op.

“Swart! Dit is so ‘n morbiede kleur. Dra ‘n mens nog swart?”

Sy trek dit aan kyk na haar spieëlbeeld. Die verloofring glinster aan haar vinger. Dit is waaraan sy vashou, die belofte van ‘n liefdesviering.

Terwyl sy parkeer by die kerk soek sy na Lawrence se motor. Dit is staan nie te ver van die ingang nie.

By die ingang steek sy vas. Janice staar glimlaggend na haar van daar voor af. Dit is ‘n baie mooi foto van haar op ‘n baie mooi kis.

Sahara se oë is soekend. Sy sien vir Lawrence op die stoele in die eerste ry sit. Lorenzo en Lanice sit alkant van hom, met hul oorlede ma se ouers aan Lanice se kant en Lawrence se ouers aan Lorenzo se kant.

Iemand roep haar naam saggies. Dit is Larisa. Sahara gaan langs haar sit. Hulle het mekaar lanklaas gesien. Larisa werk nou in Windhoek, Namibia.

Paul en Larry sit in die ry agter Larisa. Tussen hulle sit ‘n jong vrou met donkerbrille wat vir haar onbekend is.

Shane kom ook die kerk binne. Hy gaan sit aan die anderkant maar sy oë is ondersoekend op die jong vrou gerig. 

Paul sien hom en praat toe fluisterend met die vrou langs hom. Sy probeer ongemerk na Shane te kyk maar kan nie want sy sal moet draai. 

Die diens begin. Almal staan om ‘n gesang te sing. Na die gesang sluit die meerderheid hul oë terwyl die pastoor die diens open met ‘n gebed; Shane ook. Dit is ‘n redelike lang gebed. Toe die pastoor uiteindelik ‘Amen’ sê, is Paul, Larry en die jonk vrou weg.

Shane stap onmiddelik uit maar daar is nie ‘n teken van hulle nie.

“My instink laat my in die steek. Miskien is dit tyd dat ek ‘n ander beroep probeer,” praat hy met homself.

“Dit was Yvonne, Paul se suster, daarom het hulle so skielik verdwyn.

Dit bevestig my vermoede dat sy betrokke was met die ontvoering van Max ‘n paar weke terug.

Ek stel nie regtig daarin belang om haar aan die pen te laat ry nie want ek weet dat sy weerwraak wou neem op haar terme. 

Ek is eintlik op soek na die persoon wat agter die ontvoering sit.

Wie is hy? Waarom wou hy Max ontvoer of wou hy hom help ontsnap?”

Tot dusver kon hy nie vir Max ondervra nie want hy is steeds kritiek. Die dokter het gesê dat hy moontlik nooit antwoorde by hom sal kry nie want sy toestand bly onveranderd. Met sy laaste inhegtenisname het hy ‘n beroerte aanval gehad en daar is ook gevorderde maagkanker by hom gediagnoseer.

Hy bly egter onder streng bewaking in die hospitaal.

Janice se ouers is baie emosioneel. Hulle het hul dogter baie onverwags aan die dood afgestaan. Daar is ook nog vrae oor hoe sy in haar motor beland en self bestuur het.

Derek moes die dag van haar dood sterk wees en ook nog die aanhoudende vrae van sy vrou probeer ontduik want hy weet dat hy nie bevredigende antwoorde kon verskaf nie.

“Derek, het ons kind ons bedrieg? Kon sy nog die hele tyd loop? Waarom het sy dit vir ons weggesteek?”

Dit was vrae waarmee hy self geworstel het. Nou sal hul heel moontlik nooit die antwoorde kry nie. Selfs Lawrence kon ook nie vir hulle die vrae antwoord nie. Daar was die keer wat dat Lanice gesweer het sy het haar ma sien loop maar Janice het gesê dat sy net gedroom het. 

#RooiMier

©Rooi Mier 17.01.2023

#Stukkendeharte S2 Hfst 62 - Rooi Mier

Na die soen staan sy uitasem terug en hou sy hande vas.

“Wat wou jy sê? Daar was ‘n ‘maar’.”

Skielik begin Sahara weer te tweifel. 

“Miskien wou die man nie trou nie en het hy verplig gevoel om ja te sê om my nie seer te maak nie. 

Ek sal nie kan toelaat dat negatiwiteit my gedagtes lei nie.”

“Uit met dit, Lawrence. Gee dit vir my reguit.”

Sy probeer die onsekerheid in haar verdiesel met ‘n kamma glimlag.

“Sahara, hoe moet ek dit nou sê?”

Sy gesig is ernstig.

“Jy het vanaand ‘n vraag gevra wat ek nie eintlik wou antwoord nie.”

Sahara kry ‘n sinkende gevoel.

“Die ding is, jy het my voorgespring.”

Hy gaan op sy knieë voor haar.

“Ek wou jou vanaand vertel hoe lief ek jou het en hoeveel tyd ons al verloor het. Ek het ja gesê, nou is dit jou beurt.

Sahara Muller, sal jy my ook die eer doen om my ander helfte te word. Trou met my Sahara!”

Hy haal ‘n ring uit sy sak, neem haar linker hand en gly dit oor haar ringvinger. Dit pas perfek.

‘n Groot glimlag breek oor haar gesig uit. Dit voel of sy uit ‘n uit kom opsweef.

“Net solank jy onthou ek het eerste gevra Lawrence, ja natuurlik my toekomstige man, ek wil beslis”

Sahara sit die radio aan. Die vuil skottelgoed van die vorige aand staan nog. Hulle het nooit aan die hoofdis geraak nie.

Grover Washington se lied, ‘Just the two of us’ klink op. 

Sahara, wat nog nooit eers gedans het nie, probeer jazz met die stofsuier.

“Dit is agtuur en hier volg die hoofnuus.

Max Adriaanse, alias Meneer M, is gisteraand op ‘n plaas buite Upington gevange geneem. Daar was ‘n skietgeveg waarin een persoon doodgeskiet was wat probeer het om hom te help ontsnap.”

Die glimlag verdwyn van Sahara se gesig af.

“So, hy is uiteindelik vasgetrek, my pa, Max.”

Sy weet nie wat om te voel nie.

Die nuusberig gaan voort.

“Meneer M is ernstig siek en word in die hospitaal aangehou in die intensiewe eenheid.

Hy was vroeër uit die hospitaal ontvoer deur ‘n tot nog toe onbekende man en ‘n vrou wat haar voorgedoen het as ‘n verpleegster.

Die polisie is nog op soek na dié persone. Hulle kon ook nie vasstel of dié verdagtes Max wou help of hom geneem het om weerwraak te neem.

Meer inligting sal bekend gemaak word soos die gebeurtenis verder ontvou.”

Sahara gaan sit op ‘n rusbank. 

“Wat nou? Hoe is ek as dogter nou veronderstel om te voel? Bekommerd? Hartseer? Kwaad of net niks?

Niemand het haar voorberei vir enige van dié nie.

Die nuusberig gaan voort maar Sahara hoor maar luister nie. Niks registreer verder nie.

“Daar was ook gisteraand ‘n grusame ongeluk tussen ‘n vragmotor en ‘n motor. Die vragmotorbestuurder is nog geskok oor die gebeurtenis en vertel hoe die motor skielik reg op hom afgepyl het van die teenoorgestelde rigting.

Die persoon in die ander voertuig is ook in ‘n kritieke toestand in die hospitaal.

Ons verslaggewer het intussen vasgestel dat die bestuurder van die motor Janice Louw is. Die inligting is egter verwarrend want die vrou verlam is en dat die viertuig nie aangepas was om deur ‘n verlamde bestuur te word nie. Daar was ook geen ander insittende nie.

Die vragmotorbestuurder word net vir skok behandel.

Ons gaan u ook ingelig hou hieroor soos meer inligting bekom word.

‘n Verteenwoordiger van die Dawid Kruiper Munisipaliteit het die volgende te sê gehad na aanleiding van die toestand van …”

Sahara skakel die radio af.

“Ek moet vir Lawrence in die hande kry. Sy teenwoordigheid sal my help om meer sin te maak van die nuus oor my pa.”

Hy antwoord nie sy foon nie.

“Hy slaap seker nog.”

“Derek, hoe maak ons sin van die hele besigheid? Wat het Janice in haar motor op die oad gemaak?”

Angela leun moeg teen haar man aan waar sy moeg en met dikgehuilde oë op die bank in die wagkamer van die hospitaal sit.

“Ek weet ook nie my vrou. Kom ons konsentreer maar nou eers op ons gebede vir haar. Die Vader moet net ons gebede verhoor. Sy het nog twee kinders wat nie nou hul moeder kan verloor nie.”

“Mammie, Mammie!”

Lorenzo strompel in die gang op na haar ma se kamer. Hy is nie seker of hy sy ouma hoor skree het in die nag nie. Sy is nie daar nie.

“Waar is jy Mammie? Mammie!”

Lawrence hoor die roep asof van ver af. Skielik tref dit hom dat hy nie tuis is nie.

Hy sit vinnig regop. Dit is Lorenzo wat roep.

“Renzo, kom hier. Ek is hier in die sitkamer.”

“Daddy? Het Pappie hier geslaap?”

“Ja my seun, kom hier en gee my ‘n stywe drukkie.”

Hy sien Lanice agter Lorenzo staan. Sy vee haar ogies uit.

“Jy ook, my prinsessie. Kom haal baie liefde by jou pa.”

Hy beweeg om plek te maak alkant van hom. Sy liggaam voel seer en hy is moeg.

“Ek moes maar in die spaarkamer gaan slaap het.”

“Waar is Mammie? Ons moet nog skool toe gaan.”

“Kom sit eers gou hier Prinsessie. Daar is iets wat ek julle moet vertel.”

Die kinders neem alkant van hom plaas. Nadat hy albei ‘n drukkie gegee het, sit hy om elk ‘n arm.

“Mammie is nie op die oomblik hier nie. Sy is siek.”

“Nou waar is sy Pappie? Is sy by die dokter?”, vra Lorenzo.

“Ja, by die hospitaal my seun.”

“Kom ons gaan na haar toe Pappie.”

“Later my prinsessie. Oupa en Ouma is by haar. Gaan borsel nou julle tande. Ek maak solank ontbyt vir ons.”

“Ek wil help Pappie! Jy weet tog nie waar ons ons melk hou nie.”

Lawrence glimlag.

“Hopelik in die yskas Prinsessie. Gaan nou. Ek sal wag dan kan julle my help.”

Lawrence se gedagtes gaan terug na die vorige aand toe. Hy was in die sewende hemel toe hy gisteraand van Sahara af ry. Dit het hom ‘n tydjie geneem om te registreer wat Oom Derek hom wou sê. 

Na ‘n tydjie het hy verstaan dat Janice in die hospitaal is en dat Oom Derek hom vra om na die kinders te kom omsien.

Hy verstaan nou nog nie hoe en wat nie. 

“Ek moet Sahara bel en ook Oom Derek om te hoor hoe dit met Janice gaan.”

Hy voel vir sy selfoon. Niks.

Dan onthou hy dit het in die motor gelê.

“Ek sal dit later gaan haal.”

Die tweeling kom die vertrek binne.

“Gaan Pappie ons skool toe neem?”

Lorenzo klink nie baie entoesiasties nie.

“Nee, julle gaan vandag by my bly. Ons gaan later by ander Oupa en Ouma kuier en dan kan ons almal vir Mammie gaan besoek.”

“Dankie tog Daddy, jammer, Pappie. Wil Pappie nie in my plek skoolgaan nie?”

Lawrence en Janice maak die kinders tweetalig groot maar hulle mag nie die tale meng nie.

“Nee Bulletjie, ek het my beurt gehad. Skool is dan so lekker.” “Is nie Pappie. Moet ek skool gaan?”

Lawrence kyk verwonderd na Lorenzo.

“Wat is fout pa se Bulletjie. Hoekom wil jy nie skool toe gaan nie?”

“Niks nie Pappie!”

“Is nie Pappie, hy het sy broek natgemaak.”

“Ag my kind. Jy moenie skaam wees nie. Van jou maatjies gaan ook nog dalk broek natmaak.”

“Pappie, Neville het hom voor die bors geslaan. Hy spot ook elke dag vir hom. 

Ek het vir hom gesê my broer is nie bang vir hom nie. Hy is maar net groter.”

Lawrence besef nou hoekom Lorenzo nie skool toe wil gaan nie. Hy sal ondersoek moet instel. Sy seun word moontlik geboelie.

“Het julle vir Mammie gesê Bulletjie?”

“Nee daddy. Neville het gesê as ek my Mammie vertel is ek ‘n sissie.”

“Nee Bulletjie. Dit is nie waar nie. Dit is braaf. Jy red eintlik ander kinders.”

“Hoe so Pappie?”

“As jy nie praat nie dink hy hy sy optrede is reg. Hy kan dan ander kinders ook boelie.

As jy praat word nie net ander kinders beskerm nie maar hy kan ook hulp kry.

Ons sal weer daaroor praat op ‘n ander dag. Nou moet ons eers eet.”

Sahara probeer weer vir Lawrence bel. 

“Waar is die man? Hoekom antwoord hy nie net sy foon nie?”

Sy dink weer terug aan die oomblik toe sy gehoor het haar pa lê kritiek in die hospitaal. Sy weet nog steeds nie hoe om te voel nie.

Dan onthou sy skielik dat sy Janice se naam gehoor het.

“Het ek reg gehoor? Sy was in ‘n ongeluk betrokke en dat haar toestand ook kritiek is.

“Dit is dalk hoekom Lawrence nie antwoord nie. Hy en die kinders is dalk by die hospitaal.

Die intensiewe sorg is besig vanoggend. Nie net is daar ‘n hoë profiel gevangene nie maar daar is ook die verlamde vrou wat in ‘n ongeluk was.

Hulle maak ook gereed vir nog pasiënte wat moet inkom. Daar was ‘n taxi ongeluk.

Dit lyk na chaos vir die buitestander maar elkeen weet presies wat hulle moet doen.

Skielik weerklink daar ‘n lang biep op. Iemand se hart het gaan staan.

#RooiMier

©Rooi Mier 17.01.2023

#Stukkendeharte S2 Hfst 61 - Rooi Mier

Rencia besef dat dinge lelik kan raak. Protokol of te nie, sy sal moet skiet om verwarring te veroorsaak.

Haar skoot tref Rodney in die hart.

Na nog skietery hoor hulle polisiesirenes.

Janice klim ‘n entjie van Sahara se woning uit haar motor. Lawrence se motor staan daar. Sy stap tot binne haar erf en kyk of sy deur die vensters kan sien.

Daar is kerslig.

“Hmm. So sy beplan ‘n romantiese ete. Kan ‘n vrou so agter ‘n man aan hardloop? Hy het boonop kinders by ‘n ander vrou.

Miskien was ek te haastig om ons huwelik prys te gee.”

Sy stap nader aan die venster maar is versigtig om nie dalk gesien te word nie. 

Sahara lyk asemrowend mooi in ‘n swart knielengte rokkie. Lawrence trek sy asem hoorbaar in.

“Sahara, jy slaan my asem weg.” 

Hy gee haar ‘n bos blomme. Sy neem die blomme in haar linkerhand en neem sy linkerhand met haar regterhand.

“Kom sit, die aantreklikste man suid van die ewenaar.”

“Net suid? Dan sal ek bietjie noord moet reis sodat ek daai ou kan kry.”

Hy glimlag.

“Wie sê daar is net een?”, kap Sahara glimlaggend terug.

Sy lei hom tot by ‘n tafel en maak hom sit. Lawrence sien dat daar ‘n bottel vonkelwyn wat geen alkohol bevat op die tafel staan en wonder daarvoor. Wat wil sy vier? 

Hy dink, “Tipies Sahara. Sy het haar voorgeneem om nooit alkohol in enige vorm te neem nie.”

“En dit?”, vra hy terwyl hy na die bottel wys.

“Dit, my liewe Lawrence, hang van jou af of ons dit gaan drink.”

Daar in ‘n seekos voorgereg op die tafel.

“Sal jy vir ons die tafel seën? Ek is nogal vreeslik honger.”

Sahara is nie regtig so honger nie. Dit voel of daar ‘n senuweebol op haar maag sit. Dalk gaan dit weg as hulle eet.

“Hoe gaan dit met die tweeling?”

Lawrence se gesig helder op. Hy sal dag en nag van Lanice Lauren, sy prinsessie, en Lorenzo Anton, sy bulletjie, praat.

Sahara sien die trots en dink, “Die vrou wat eendag met jou trou beter baie lief wees vir hulle, anders gaan daar probleme wees.”

“Dit was nou heerlik Sahara. Ek het nog laas in die Kaap seekos gehad.”

Janice is nie meer gewoond so lank staan nie. Haar bene voel moeg. Sy druk met haar een hand op die vensterbank.

“Ek sal nie baie langer hier kan staan nie. Miskien moet ek maar gaan.”

Net toe sy wil loop sien sy Sahara neem iets op die stoel langs haar. 

“Is dit wat ek dink dit is?”

Sahara beweeg. Janice blaas hoorbaar af.

“Dankie tog Vader. Dit is net ‘n afstandbeheerder. Wil die onnosel nou romantiese musiek aansit? Sy wil seker vir Lawrence verlei. Flerrie! Sy is ook een van daai Christene wat dink sy is better as ander mense maar sy doen dit.”

Die jaloesie vlam in haar op.

Sahara druk die afstandbeheerder en sagte romantiese musiek begin te speel. 

“Net wat jy kan verwag van ‘n verleidster. Sy gaan seker nou vir Lawrence vra om te dans.”

Janice se hande trek saam in vuiste. Sy kan haar kwalik beheer want sy wil skree. Sy sien Sahara opstaan en stap na Lawrence toe. 

“Ek beter hier wegkom anders word ek ‘n moordenares.”

Janice draai om om weg te loop maar haar bene voel lam. Sy moet vinnig na die vensterbank gryp om te keer dat sy val. Dan hoor sy Sahara se stem. Dit kom van die musieksentrum af.

“Struikelblokke, ja, daar was baie in ons pad. Eers was ek jou Wiskunde onderwyseres. Dit was en is nog steeds taboe vir ‘n onderwyser om met ‘n leerder te wees.

Net toe ek uitsien na jou laaste matriekvraestel, verneem ek Janice is swanger met jou tweeling.

Moenie my verkeerd verstaan nie; ek sien nie die tweeling as ‘n struikelblok nie maar ek wou dat jy eerder ‘n verhouding met hul ma moes hê. Dit is tog better dat ‘n pa en ma bymekaar moet wees. 

Na dit het die grootste skok nog ons getref; die broer en suster ding. Weet jy dat ek moes sterwe om my gevoelens vir jou te onderdruk.

Janice word toe geskiet. Janice is toe verlam. Jy trou met haar.  Ons vind toe uit dat Max, wie vir Janice se verlamming verantwoordelik is en die tweeling se lewe in gevaar gestel het, eintlik my pa is.

Wel, ons is toe nie broer en suster nie. Die feit dat Max my pa is was toe die nuwe problem. Ek het alle hoop verloor, selfs toe jy en Janice se huwelik nietig verklaar was.”

Buite staan, of liewer hang, Janice. Die storie wat Sahara vertel is fasinerend. Sy het dit nog nooit so gesien nie. Haar bene gee in en sy sak stadig af grond toe. Die opname is klaar. Gedurende hierdie hele storie het sy nie een keer Lawrence se stem gehoor nie.

Lawrence is verstom. Dit klink of dit iemand anders se storie is. Tog het Hy die emosies van Elke deel van die storie ondervind soos hy geluister het.

“Sahara ek …”

Sy staan vinnig nader en sit haar vinger op sy Lippe.

“Ek is nog nie klaar nie.”

Sahara stap om na ‘n brons houer wat agter Lawrence op ‘n kassie staan. 

Janice pr0beer opstaan.

“Ek moet in my motor kom. My ouers kan dalk oppad wees teen die tyd. Hulle bly nooit laat uit sedert my verlamming nie.”

Sy kom uiteindelik regop. Haar bene bewe en sy strompel na haar motor. Sy struikel verby Lawrence se motor in die omheining vas. By die uitgang kon sy nie meer nie. Sy gaan sit.

“Ek moet my bene rus gee anders maak ek dit nie tot by my kar nie. Vervlaks!”

Sahara kom staan by Lawrence.

“Draai jou stoel na my toe asb.”

Lawrence is verbaas. Hy weet nog nie wat om te maak van die aand tot dusver nie.

“Wil Sahara doen wat ek dink sy wil? As dit is, hoe gaan ek dit hanteer?”

Hy draai egter sy stoel na haar toe.

“Lawrence, ek kan baie woorde gebruik maar ek gaan tot die punt kom.

Ek is lief vir jou van vir ewig af. Is jy lief vir my? Net ja of nee.”

“Natuurlik is ek Sahara maar ..”

“Hou jou maars vir later.”

Sy bring ‘n houer te voorskyn, maak dit oop en haal ‘n duur, elegante horlosie uit. 

“Ek weet nou nie wat ‘n vrou vir ‘n man gee nie. Sal jy met my trou?”

“Maar Sahara …”

“Lawrence, dit kos moed om ‘n man te vra, so net ‘n ja of nee asseblief.”

“Ja Sahara my groot liefde, ek wil.”

Sy slaak ‘n hoorbare sug van verligting. Haar hande bewe van blydskap en opwinding terwyl sy die horlosie uithaal om aan sy pols te sit.

Uiteindelik is die horlosie in plek. Sy trek hom op en soen hom.

Na die soen staan sy uitasem terug en hou sy hande vas.

“Wat wou jy sê? Daar was ‘n ‘maar’.”

Buite sukkel Janice weer regop en kry dit reg om tot by haar motor te strompel. Sy klim in en na ‘n rukkie ry sy weg.

Twee strate verder draai sy weer links. Sy moet eintlik regs gaan maar sy wil eers brandstof ingooi.

Skielik voel sy ‘n steekpyn deur haar rug en bene skiet. Haar motor swenk na regs, mis ‘n aankomende voertuig rakelings maar kry haar motor onder beheer.

“En nou? Ek kan dan nie my bene voel nie.”

Janice raak paniekerig. Sy wil die voertuig stop maar sy kan nie haar voet van die petrolpedaal afhaal nie. Die voertuig is besig om te versnel.

Onwillekerig begin sy te skree, “help, help!”

Die motor snel voort. Sy verloor beheer. Die voertuig swenk skielik weer regs. Daar kom ‘n trok aan. Die se toeter begin hard te blaas.

Daar is ‘n oorverdowende slag.

#RooiMier

©Rooi Mier 17.01.2023

#Stukkendeharte S2 Hfst 60 - Rooi Mier

#Stukkendeharte S2 Hfst 60 - Rooi Mier

Net toe hy by Larry aankom, kom daar twee voertuie aan en hulle draai in na waar die aksie was. Hy kyk die voertuie agterna terwyl hy die deur oopmaak. Albei voertuie het ten minste vier persone in.

“Ek wonder darem Larry, dit is nie die polisie nie.”

Hy voel onrustig en klim vinnig in die voertuig.

“Kom, gou Larry, volg hulle. Iets is fout.”

Larry trek met skreeuende bande weg. Paul kry darem tyd om die immobiliseerder te druk om sy voertuig te sluit. Hy weet nie eers verseker of sy motor se vensters op is nie.

Shane hou die vuurwapen gerig op die twee gevangenes terwyl dit Spiertier, wat intussen bygekom het naby sit en sy kop vas hou. Shane het natuurlik seker gemaak dat hy nie gewapen is nie.

Rencia is nuuskierig oor hoe die huis van binne lyk. Die deur is nie gesluit nie. Sy gaan binne, skakel die ligte aan en is verstom dat die huis so smaakvol gemeubileer is. Sy hoop dat daar niemand binne is nie. Dit lyk nogal bietjie stowwerig en ‘n venster aan die agterkant is oop.

Sy hoor hoe voertuie buite optrek toe sy uit die badkamer kom.

“Uiteindelik! Ek sal maar net ‘n ander plan moet beraam om Max self in die hande te kry en te laat boet”

Buite is Shane verbouereerd. Die manne wat uit die voertuie klim is beslis nie polisiemanne en hulle het vuurwapens in hul hande; almal van hulle. Dit is beslis nie die polisie nie.

Hy gee vinnig ‘n tree nader aan Max, trek hom op en beweeg sodat met sy rug teen die muur staan met Max voor hom. Sy vuurwapen teen Meneer M sê kop.

“Wie is julle?” 

Die agt manne staan dreigend nader. Dit duidelik die leier wat sy hand opsteek en beduie die ander moet stop.

Sy stem builder skielik, “Speurder, jy kan seker tel né. Ons is agt plus Long Tom en jy is net een. Dit is die eerste keer dat ek so ‘n onnoselle speurder sien wat alleen opereer. 

Al skiet jy ook vir Meneer M gaan jy nie lewend weg kom nie. Laat hom vry!”

Shane weet dat al sou hy Max vrylaat, sal hulle hom nog steeds skiet. Hy trek Max vas teen hom met sy linkerhand van agter oor Max se bors terwyl hy die vuurwapen teen Max se kop druk.

Skielik klink daar ‘n skoot op. Die patroon slaan met millimeters te spaar, sonder om Shane se kop te tref teen die muur agter hom vas. Hy skrik toe ‘n stukkie van die pleisterwerk teen sy kop skiet. Die hand wat Meneer M vashou, los vir ‘n oomblik, seker om aan sy agterkom te voel maar Max begin te val daarom gryp hy onmiddelik weer vas. Hy besef dat hy dood kon gewese het want dit was nie iemand wat gemis het nie maar eerder wat opsetlik wou mis.

“Arme speurdertjie, as ek wou was jy nou morsdood. Ek was ‘n skerpskutter in die weermag; van die bestes. Laat Max gaan of jy is dood.

O ja, ek is onbeskof, ek het myself nog nie voorgestel nie. Rodney Damons. Jy ken seker my naam?”

Shane besef onmiddelik wie dit is. Die naam word gekoppel aan moorde op verskillende top speurders, ‘n magistraat of twee, aanklaers en advokate.

Shane kap terug, “Wat soek jy hier, is jy ook een van Max se skoothondjies.”

Rodney glimlag, “n Skatryk skoothondjie terwyl jy ‘n paar sente verdien. Kom oor dié kant toe Shane Cupido. Max kan jou status van middelklas, dit is mos wat ‘n staatsamptenaar is, na ryk verander.”

“Nooit!”

“Dan gaan jy arm sterf ou maat.”

Skielik klap daar weer ‘n skoot. Rodney sê vuurwapen val en hy gryp na sy skouer.

“Eina! Deksels!”

Sy manne duik almal grond toe. Niemand het dit verwag nie. Wie het nou geskiet?

Nog ‘n skoot klap. Hierdie keer steier Rodney teen ‘n motor vas, hy gryp na sy bors, gee dan ‘n tree vorentoe en val op sy gesig.

Die hel bars los. Rodney se manne begin wild te skiet in die rigting van waar die skoot gekom het. Dit lyk nie of hulle enige opleiding gehad het nie.

Terwyl almal se oë en vuur gerig is op ‘n bos daar naby, glip Shane met Max, wat nou swaar voel, by die huis se deur in.

“Waar bly die polisie? Dit was duidelik nie een van hulle wat geskiet het nie want die risiko dat ek en Max raakgeskiet word, soos die manne nouwild skiet, was te groot.

Dit kan ook nie Rencia wees nie. Sy sou ook nie skiet nie en sy is iewers hier in die huis.”

Shane kyk rond, “Rencia, Rencia, waar is jy?”, fluisterroep hy.

Geen antwoord. Max voel baie swaar en hy hang. 

“Iets is fout. Is hy miskien raakgeskiet?”

Dit lyk of Max bewusteloos is. “Ek val nie daarvoor nie Meneer M. Jou plan gaan nie werk nie.”

Hy skud aan Max maar daar is geen reaksie nie.

“Ek moet die deur sluit. Max kan nie so vinnig beweeg nie. Ek moet die kans vat.”

Hy lê hom op sy maag neer met die hande wat geboei is agter sy rug, beweeg versigtig agteruit, wapen op Max gerig en sluit met een hand.

Buite klink daar nog enkele skote op. Dan hoor Shane die geluid van polisiesirenes.

“Uiteindelik!”

Die skietery hou op. Shane hoor morirdeure klap.

“Waar is Rencia?”

Dan klink daar vier skote op.

Rencia, het net uit die badkamer gekom toe sy die eerste skoot hoor. Sy hoor ‘n stem opklink. 

“Dit klink soos …, nee dit kan nie wees nie.”

Dan hoor sy die naam, Rodney. Sy vries geskok. 

“So ons paaie kruis weer, my liewe stiefboetie.”

Haat begin skielik in haar oorkook. Dit bring ‘n donker, boosaardige gevoel in haar op. Rencia staan ‘n minuut of twee stil om haar self onder beheer te bring. Dit is egter moeilik.

“As daar een mens in hierdie wêreld is wat ek meer haat as vir Max, dan is dit my stiefboetie.

Ek het gehoop dat Max my na hom gaan lei. Nou, nadat ek begin hoop opgee het, gebeur dit skielik.”

Sy haal diep asem en klim deur die venster. Buite kry sy haar vuurwapen gereed. Waar sy aan die kant van die huis staan hoor sy hoe hy Shane probeer omkoop.

So ‘n entjie weg van die huis af sien sy bome.

“Ek kan dit gebruik as skeiling en probeer in ‘n posisie kom waar ek almal kan sien.”

Rencia hardloop eers agtertoe, dan peil sy op die bome af. Agter die bome kruip sy soos ‘n luiperd om in ‘n posisie te kom waar sy almal wat voor die huis is kan sien. 

Daar staan hy. So naby en tog so ver. Shane staan met sy rug teen die muur en hou Max voor hom vas.

“Ek kan jou nou doodskiet gemors maar dit kan Shane se lewe in gevaar plaas. Vir die res gee ek nie om nie.”

Haar korrel is op haar stiefbroer se hart.

Dan merk sy ‘n beweging links van haar op. Eers dink sy dat dit deel van Rodney se manne is maar herken vir Larry toe hy half regop kom.

Larry het ‘n vuurwapen in sy hand en hy skiet; Rodney se vuurwapen val.

“Wat maak jy?”, fluister skree sy vir Larry.

Rencia besef dat dinge lelik kan raak. Protokol of te nie, sy sal moet skiet om verwarring te veroorsaak.

Haar skoot tref Rodney in die hart.

#RooiMier

©Rooi Mier 17.01.2023