#Stukkendeharte S2 Hfst 65 - Rooi Mier

“Ek is op die punt om ‘n vergadering by te woon Antie Angela. Ek skakel u later terug.”

‘n Uur later is Sahara terug van haar vergadering af.

“Email asseblief onmiddelik na die notule geteken is’n afskrif na Meneer Adriaanse toe. Hy sal dit dalk wil bestudeer voor sy volgende vergadering met die Duitsers.”

“Ek sal so maak Juffrou Muller. Onthou u moet nog ‘n oproep maak aan ‘n Antie Angela.”

“Baie dankie dat jy my herinner het. Ek het so baie dinge op die brein.”

Sy maak haar kantoor agter haar toe en skakel Angela se nommer.

Rencia voel moeg.

“Vanaand moet ek vroeg in die bed kom. Ek slaap sleg die afgelope tyd.”

Rencia kry die afgelope tyd gereeld nagmerries. Dit het eintlik begin na Max se inhegtenisname.

“Dit is snaaks dat dit nie gebeur het die tyd toe ek “verpleegster” moes wees vir Max nie.”

Hulle het haar egter weggehaal om Shane te ondersteun met ‘n ondersoek.

Shane het haar gisteraand gevra hoekom sy deesdae so afsydig is en sy het ‘n hoofpyn voorgegooi. Hy het egter genoem dat sy in haar slaap gemompel het. Net nadat Max aangekeer was het sy by Shane ingetrek. Hulle huur ‘n plek totdat Max gereed is vir sy verhoor. Die verhoor gaan in Blue Downs Landdroshof geskied. Shane moet dan terug Kaap toe.

“Wat gaan word van ons verhouding? Ek het nie my hierin begewe vir langafstand nie. Ek is lief vir Shane maar sal ek my werk kan opgee vir hom?

Wat as die verhouding om een of ander rede stop?”

Sy stap na ‘n kafee toe daar naby om melk te gaan koop. Oppad terug stap sy verby ‘n hawelose met wie sy dikwels gesels.

“Pieter, ek is jammer. Ek het kos daar by die huis wat ek vir jou wil bring. Gaan jy oor ‘n halfuur nog hier wees?”

Pieter begin lag.

“Het Eskom jou weer beetgekry juffrou?”

Sy glimlag.

“Nee, nog nie man maar ons gaan weer vier ure af wees. So ek wil dit liewer gee terwyl dit nog  vars is. Môre sal dit nog eetbaar wees maar nie meer vars nie.”

“Jy, Juffrou, is ‘n engel wat God spesiaal vir my op hierdie aarde geplaas het.”

“Ag kom nou Pieter. Ek wens ek was so ‘n goeie mens. As jy maar weet watter gedagtes ek soms koester. Daar is iemand wie ek met ‘n passie haat.”

“Juffrou, haat is soms soos gal. Dit smaak aaklig. 

Kom ek vertel jou ‘n storie. Daar was eendag ‘n man wat uit was op wraak. 

Hy, sy vrou en dogtertjie was op ‘n dag uit na ‘n winkelsentrum. Skielik was daar begin skiet. Die mense het deurmekaar begin hardloop en hul dogtertjie het in die gewoel verdwyn. Hy en sy vrou was ook later geskei in hulle naarstiglikke soeke na hul dogtertjie. Hulle het agtergekom dat daar ‘n kontant in transito rooftog besig was om plaas te vind. Die polisie het opgedaag en ‘n skietery het losgebars.

Uiteindelik het hy op hulle afgekom. Sy vrou op haar knieë en hul dogtertjie wat sy styf vasgedruk het. Daar was bloed. Sy het aanhoudend hul kind se naam geroep terwyl sy histeries huil.

Hy het vorentoe gestorm en toe sy hom sien het sy geskree dat dit haar skuld is. Hul kind was geskiet en sy was dood.

Ja, ons dogtertjie was dood.”

Dit raak moeilik vir Pieter om verder te praat. Emosies oorval hom en Rencia stap nader en sit haar hand op sy skouer. Sy praat nie ‘n woord nie om hom kans te gee om tot verhaal te kom.

Hy gaan voort toe hy gereed is.

“Een van die rowers het my dogter doodgeskiet. Later het ek egter uitgevind dat alhoewel ‘n rower haar geskiet het was dit asgevolg van my vrou; of so het dit voorgekom.

Sy het gesien dat die rower op ‘n polisieman wou skiet maar hy was nie bewus van die rower nie. Sy het vorentoe gestorm en hom uit die pad gestamp. Op daardie oomblik het hul dogtertjie haargesien en huilend op haar afgestorm. Die rower het hul dogtertjie geskiet.

Ek kon my vrou nie vergewe alhoewel sy nie direk daarvoor verantwoordelik was nie. Ons huwelik het skade gelei en een middag het ek haar dood kom kry. Sy het ‘n oordosis pynpille geneem. Daar was ‘n briefie waarin sy verduidelik het dat sy dit eenvoudig net nie meer kon hanteer nie; sy beskuldigings en haar eie skuldgevoelens.

Ek het my werk verloor want die skuldgevoelens het my nou oogevreet. Daarna was dit net afdraand. Nou sit ek hier en bedel.”

Rencia kry hom jammer. Sy dink,”’n mens ken nooit iemand anders se storie nie. Jou storie is altyd belangriker.”

Sy sê hardop, “Was dit nie sy wat onlangs postimus ‘n medalje ontvang het vir haar heldedaad nie?”

“Ja, dit was sy.”

“As jy my storie geken het Pieter sal jy besef dat myne anders is. Ek kan nie anders as om te haat nie. As ek nie haat nie kan ek nie wraak neem nie.”

“Regtig? Ek neem aan jy het ook geliefdes verloor. Na jou wraak, gaan hulle terugkom? Dink daaraan.

Moenie self wraak neem nie, juffrou, maar laat dit oor aan die oordeel van God. Lees Romeine 12:19.”

“Ek moet nou gaan Pieter. Sien jou net nou met die kos.”

Sy stap aan.

“Ai Pieter. As God dan so vergewendsgesind is soos julle sê, gaan Hy mos nooit vir Max behoorlik straf vir wat hy aan my gedoen het nie.”

Daardie aand rol sy rond en dit is asof Max vir haar grynslag. Sy hoor polisiesirenes en daarna ‘n ambulans.

Lawrence is vroeg wakker. Hy is opgewonde.

“Sahara gaan lekker verras wees as ek en die tweeling daar opdaag. Sy het net gisteraand gesê hoe sy hulle verlang.

Ek en die tweeling gaan van die reis Kaap toe ‘n toer maak. Ons gaan oral stop en die dorpe verken waardeur ons ry.

Dit is ‘n lang rit as jy alleen bestuurder is en dan nog twee kinders as passasiers te hê.

Die twee oumas kompeteer met die eetgoed so ons het nie probleme daar nie. Ons moet net stadig met die vloeistowwe want die dorpe is ver van mekaar af.”

Shane maak vir Rencia wakker met ‘n beker koffie. Hy het gelos dat sy maar verslaap. Nou sal sy nooit betyds kan wees vir werk nie. Hy is op die punt om te vertrek.

“Jy moet baie moeg wees liefling. Wanneer gaan jy praat met my oor jou nagmerries. Ons moet ons bekommernisse met mekaar deel. Vat die dag af dan praat ons vanaand.”

Rencia wil opbeur maar sy is te moeg. Sy lê maar weer.

“Jammer vir nog slegte nuus 6maar hulle het gisteraand jou vriend, Pieter, vermoor.”

“Ag nee man! Wanneer gaan dit ophou? Die man het niemand nie, wie gaan hom begrawe?

Ek sal maar reëlings tref dat hy begrawe word sodra die liggaam deur forensies vrygestel gaan word. Hulle moet net nie met my sukkel omdat ek nie familie is nie. Ek gaan hom begrawe! Dit sal seker net ek en die mense wat die graf moet toegooi wees. Miskien moet ek ‘n pastoor kry. Dalk sal my pastoor dit doen.”

Rencia raak vinnig weer aan die slaap.

‘n Skoot klap. Rex gee net een tjank toe is hy stil. Die sewejarige dogtertjie sien hoe haar geliefde Rex neerval. Hy beweeg nie. Waar sy agter op die erf speel, kan sy nie die voorhek sien nie.

“Mammie, Mammie!”

Sy storm by die agterdeur in. Haar pop val by die deur tussen die kombuis en die eetkamer.

“Mammie, waar is jy? Rex is siek! Kom gou!”

Daar is iemand by die deur. ‘n Harde klop.

“Maak oop Denise! Maak nou oop! Ek weet jy is daar binne.”

“Gaan kruip weg Rencia.” 

Denise praat sag maar dringend. Rencia ken daai stemtoon. Dit is die een wat sy nie durf ongehoorsaam aan is nie, tog huiwer sy.

“Nou! Rencia nou!”

Rencia skrik wakker met ‘n hart wat verskriklik vinnig klop.

“Ag, kan die verlede my tog nie net aflos nie!”

#RooiMier

©Rooi Mier 17.01.2023

#Stukkendeharte S2 Hfst 64 - Rooi Mier

Twee maande later.

Lawrence en die tweeling staan by Janice se graf. 

“Prinsessie, wat sal jy altyd onthou van Mammie?”

“Mammie het altyd gesê dat ek eendag ‘n sterk vrou gaan wees. Daarom gaan ek nie nou weer huil nie maar Pappie, ek mis haar baie. Ek wens dat sy nou hier was.”

“Ja, Mammie was reg my Prinses. Jy gaan ‘n sterk vrou wees. Eintlik is jy alreeds sterk maar Pappie wil dit vir jou sê, sterk mense huil ook. Om te huil beteken nie jy is swak nie. Wanneer jy hartseer is en jy verlang Mammie baie mag jy maar huil my mooiste.”

Lanice se trane was reeds vlak en skielik begin dit te vloei.

“Pappie”, vra Lorenzo met ‘n stem wat na aan huil klink, “mag mansmense ook huil?”

“Eerste ding my Bulletjie. Jy is nog my seun, jy gaan eendag ‘n man wees. Kinders mag huil.”

Lawrence klink ook of sy trane nie ver weg is nie.

“Tweedens, al is jy sewentig of tagtig en ‘n man, mag jy nog steeds huil. Mense wat hul gevielens wegsteek raak siek my kind. Man of vrou, huil as jy moet.”

Al drie van hulle huil nou. Lawrence druk die tweeling styf teen hom vas. 

“Ag Here, hoekom moes hulle hul ma op so ‘n jong ouderdom verloor? Hulle het haar nog so nodig.” 

Hy haal sy sakdoek uit en vee sy Prinsessie se gesig af. 

“Pappie het ook gehuil.”

“Ja, ons almal het gehuil. Hoe voel jy nou?”

“Beter.”

Sy stap om hom en gee haar boetie ‘n stywe drukkie.

Lawrence slaan sy arms om albei.

“Pappie is baie lief vir julle.”

Hy buk af en gee elk ‘n soen op die voorkop.

“Kom ons maak Mammie se graf weer mooi. Gaan kry die blomme in die motor.”

Hulle het nie gesien dat daar ‘n motor by die begraafplaas se hek ingery het nie.

“Derek, daar is Lawrence en die kinders. Dit lyk of hulle huil.”

Derek antwoord met ‘n skor stem, “Ja hulle doen. Hy verbaas my elke dag; so jonk en alreeds so ‘n goeie pa.”

“Trek hier af onder die boom. Kom ons gun hulle tyd met mekaar.”

Derek trek maar alte gewillig af. Hy wil nie hê die kinders moet hom so sien nie. Die afgelope tyd het hy geleer om voor sy vrou te huil maar hy sal dit nog nie voor sy kleinkinders kan doen nie en veral nie voor Lawrence nie.

Hy is nie net hartseer oor sy dogter nie maar Angela het slegte nuus by die dokter gekry. Dit is die rede hoekom hulle direk hierheen gery het.

“Angela, ek is jou jammer my vrou. Hoe sal ons sonder jou kan klaarkom?

Kom ons gaan kry ‘n ander opinie.”

“Nee, my man. Ek weet dat die dokter die waarheid gepraat het. Kom ons maak die beste van die tyd wat ons nog het. Kom ons leef voluit. Ek wil nie van dokter tot dokter hardloop nie. Daar is nog so baie om te doen.”

Sy leun oor na haar man toe, trek hom nader en soen hom lank en innig op sy mond en nat wange.

“As die tweeling nie so naby was nie het ek jou sommer net hier aangerand.”

“Moenie jou stuitig hou nie vroumens,” hy probeer glimlag, “gaan kry ‘n kamer, jy gaan dat ek my ordentlikheid vergeet.”

“Ek wens jy wil,” sê sy glimlaggend.

Sy sit terug.

“Derek my man. Daar is iets wat ek met jou wil bespreek. Ek het ‘n plan en ek hoop jy gaan saamstem.”

Terwyl sy dit sê kyk sy na Lawrence en die kinders. Sy begin haar plan aan Derek verkoop. Dit is nie maklik nie maar hy stem later in.

“Noudat jy ingestem het; kom ons gaan sit gou ons blomme op die graf want ons het nog werk om te doen.”

“Hier kom Oupa en Ouma.”

Lanice vergeet sy moes die bottel water in die motor gaan haal het en staan en wag opgewonde vir ‘Oupa en Ouma’ om te parkeer.

Lorenzo staan en kyk haar en skud sy kop.

“Vroumense! Ek gaan nie eendag trou nie.”

Hy stap na die motor toe om die water te gaan haal.

Lawrence glimlag onderlangs.

“Ja Bulletjie, hulle is nie maklik om mee oor die weg te kom nie.”

“Het Oupa gehuil?”

“Nee mannetjie, hoekom sal jou Oupa huil?”

“Ag Oupa, ek kan mos sien Oupa het gehuil. Pappie sê ons mans mag ook huil. Ek het tog vir Oupa sien huil in die tuin deur my venster gister.”

Derek onthou hoe hy op Janice se gunstelinge plekkie in die tuin gesit het en die trane sommer net gekom het.

“Ag mannetjie, dit was maar net uets in ny oog.”

“Oupa, jy mag nie lieg nie. Jy hét gehuil.”

Derek kyk eers na Angela wat instemmend knik.

“Ag ja mannetjie, ek het bietjie gehuil. Kom ons maak die graf mooi.”

Angela glimlag.

“My man kan darem vinnig ‘n gesprek draai.”

“Oom Derek, ek wou nog iets met oom-hulle bespreek. Kan ek later ‘n draai by oom-hulle kom maak?

“Is dit in verband met jou plan om die tweeling vir ‘n week weg te neem Kaap toe?”

“Ag jammer oom. Ek het hulle gevra om eers stil te bly daaroor totdat ek met oom-hulle gepraat het.”

“Toe maar. Ek en Angela dink dat dit ‘n goeie ding is. Solank hulle nie te ver agter raak met hul skoolwerk nie.

Het jy ‘n plan in plek daarvoor?”

“Ek was van plan om sodra ek met u-hulle daaroor gepraat het, met hul onderwyser te gaan beraadslag.”

“Dan is dit reg so. Die jaar het nou net begin, so die werk sal hulle kan inhaal.”

Sahara sit en staar na haar verloofring. Dan staan sy op en gaan kyk deur haar kantoorvenster oor die stad. Sy is nou al ‘n maand terug by die hoofkantoor in Kaapstad. 

Upington is haar plek maar sy het dié uitsig gemis. Die see, die eiland en die berg aan die anderkant. Vandag verlang sy egter na Lawrence en sy wens hy was hier maar verstaan dat hy die tweeling deur die proses moet help. Sy studies doen hy aanlyn so dit is nie ‘n probleem nie. Hy was ook een van die gelukkiges wat suksesvol was met sy bitcoinbeleggings so hy is alreeds finansieël sterk.

“Hoelank is lank genoeg voor sy kan begin praat oor ‘n troudatum? Sy tweeling het pas hul moeder verloor. Sal dit onbehoorlik van my wees om oor die toekoms met hom te begin praat?

Daar is nog so baie om oor te praat. Gaan ons in Upington of Kaapstad woon? As dit in Upington is gaan ons in my huis woon of ander een koop? Wil hy nog kinders hê?”

Dan wonder sy ook nog bekommerd oor haar verhouding met Derek en Angela. Op die oog af lyk dit of daar nie probleme gaan wees nie maar sal hulle haar aanvaar as die moederfiguur in hul kleinkinders se lewe? 

Dan is daar haar pa. Hy bly baie siek maar is stabiel. Die dokter het aanbeveel dat sy haar lewe lei. 

Haar telefoon lui. Die verantwoordelikheid om die besigheid te bestuur rus nou tydelik op haar skouers. Martin is op die oomblik in Europa op besigheid. Sy maak reg vir ‘n vergadering na die oproep.

Daar is ‘n klop aan die deur. Dit is Martin se persoonlike assistent. Sy stap saam met hom.

Haar selfoon lui. Dit is Angela, Janice se ma. Sy stuur vinnig ‘n stemboodskap.

“Ek is op die punt om ‘n vergadering by te woon Antie Angela. Ek skakel u later terug.”

#RooiMier

©Rooi Mier 17.01.2023

#Stukkendeharte S2 Hfst 63 - Rooi Mier

Die intensiewe sorg is besig vanoggend. Dit lyk na chaos vir die buitestander maar elkeen weet presies wat hulle moet doen.

Beeeeeeeep! Iemand se hart het gaan staan. Na omtrent drie minute staan die dokter terug. 

“Ontkoppel maar alles verpleegster; ons het die pasiënt verloor. Nou lê die moeilike taak voor. Ek moet die naasbestaandes inlig.”

“Ek is nou terug julle, eet solank. My foon is in die motor. Julle Oupa en Ouma wil seker al met julle praat.”

Lawrence kry sy foon in die motor. Daar is heelwat oproepe wat hy gemis het. Die battery is egter amper dood. 

Hy probeer Sahara bel met die oorblywende krag maar sy antwoord nie. Die skerm gaan dood; sy battery is klaar.

Hy neem die foon na binne. 

“Ek het ‘n selfoonlaaier binne gesien. Die kinders wil al seker met hul grootouers praat.”

Nadat hy sy selfoon gekoppel het, gaan sit hy by die kinders en eet. 

“Sodra ons klaar geëet het, gaan ons met Oupa en Ouma praat.”

Sahara sien dat haar sel lui maar kan dit nie antwoord nie want sy ry in die verkeer.

“Ai! Het ek alweer vergeet om die ding met ‘blue tooth’ te koppel.”

By die verkeerslig wil sy die selfoon optel maar die verkeerspolisieman in die ander baan glimlag vir haar.

Sy glimlag terug maar besluit om maar liewer nie die noodlot te tart nie.

“Ek hoop Lawrence is by die hospitaal. Dan kan hy saam met my na my pa toe gaan en sommer ook hoor hoe gaan dit met Janice.”

Sy kyk na haar glinsterende verloofring. 

“Ek sal nou by jou wees my liefling.”

Dit is ‘n paar dae later. Sahara staan met ‘n swaar gemoed op. “Begrafnisse is nou regtig nie my ding nie. Ek het egter nie ‘n keuse nie.”

Sy sit haar klere reg en gaan stort. Terug in haar kamer staan sy voor die spieël en hou die rok voor haar op.

“Swart! Dit is so ‘n morbiede kleur. Dra ‘n mens nog swart?”

Sy trek dit aan kyk na haar spieëlbeeld. Die verloofring glinster aan haar vinger. Dit is waaraan sy vashou, die belofte van ‘n liefdesviering.

Terwyl sy parkeer by die kerk soek sy na Lawrence se motor. Dit is staan nie te ver van die ingang nie.

By die ingang steek sy vas. Janice staar glimlaggend na haar van daar voor af. Dit is ‘n baie mooi foto van haar op ‘n baie mooi kis.

Sahara se oë is soekend. Sy sien vir Lawrence op die stoele in die eerste ry sit. Lorenzo en Lanice sit alkant van hom, met hul oorlede ma se ouers aan Lanice se kant en Lawrence se ouers aan Lorenzo se kant.

Iemand roep haar naam saggies. Dit is Larisa. Sahara gaan langs haar sit. Hulle het mekaar lanklaas gesien. Larisa werk nou in Windhoek, Namibia.

Paul en Larry sit in die ry agter Larisa. Tussen hulle sit ‘n jong vrou met donkerbrille wat vir haar onbekend is.

Shane kom ook die kerk binne. Hy gaan sit aan die anderkant maar sy oë is ondersoekend op die jong vrou gerig. 

Paul sien hom en praat toe fluisterend met die vrou langs hom. Sy probeer ongemerk na Shane te kyk maar kan nie want sy sal moet draai. 

Die diens begin. Almal staan om ‘n gesang te sing. Na die gesang sluit die meerderheid hul oë terwyl die pastoor die diens open met ‘n gebed; Shane ook. Dit is ‘n redelike lang gebed. Toe die pastoor uiteindelik ‘Amen’ sê, is Paul, Larry en die jonk vrou weg.

Shane stap onmiddelik uit maar daar is nie ‘n teken van hulle nie.

“My instink laat my in die steek. Miskien is dit tyd dat ek ‘n ander beroep probeer,” praat hy met homself.

“Dit was Yvonne, Paul se suster, daarom het hulle so skielik verdwyn.

Dit bevestig my vermoede dat sy betrokke was met die ontvoering van Max ‘n paar weke terug.

Ek stel nie regtig daarin belang om haar aan die pen te laat ry nie want ek weet dat sy weerwraak wou neem op haar terme. 

Ek is eintlik op soek na die persoon wat agter die ontvoering sit.

Wie is hy? Waarom wou hy Max ontvoer of wou hy hom help ontsnap?”

Tot dusver kon hy nie vir Max ondervra nie want hy is steeds kritiek. Die dokter het gesê dat hy moontlik nooit antwoorde by hom sal kry nie want sy toestand bly onveranderd. Met sy laaste inhegtenisname het hy ‘n beroerte aanval gehad en daar is ook gevorderde maagkanker by hom gediagnoseer.

Hy bly egter onder streng bewaking in die hospitaal.

Janice se ouers is baie emosioneel. Hulle het hul dogter baie onverwags aan die dood afgestaan. Daar is ook nog vrae oor hoe sy in haar motor beland en self bestuur het.

Derek moes die dag van haar dood sterk wees en ook nog die aanhoudende vrae van sy vrou probeer ontduik want hy weet dat hy nie bevredigende antwoorde kon verskaf nie.

“Derek, het ons kind ons bedrieg? Kon sy nog die hele tyd loop? Waarom het sy dit vir ons weggesteek?”

Dit was vrae waarmee hy self geworstel het. Nou sal hul heel moontlik nooit die antwoorde kry nie. Selfs Lawrence kon ook nie vir hulle die vrae antwoord nie. Daar was die keer wat dat Lanice gesweer het sy het haar ma sien loop maar Janice het gesê dat sy net gedroom het. 

#RooiMier

©Rooi Mier 17.01.2023

#Stukkendeharte S2 Hfst 62 - Rooi Mier

Na die soen staan sy uitasem terug en hou sy hande vas.

“Wat wou jy sê? Daar was ‘n ‘maar’.”

Skielik begin Sahara weer te tweifel. 

“Miskien wou die man nie trou nie en het hy verplig gevoel om ja te sê om my nie seer te maak nie. 

Ek sal nie kan toelaat dat negatiwiteit my gedagtes lei nie.”

“Uit met dit, Lawrence. Gee dit vir my reguit.”

Sy probeer die onsekerheid in haar verdiesel met ‘n kamma glimlag.

“Sahara, hoe moet ek dit nou sê?”

Sy gesig is ernstig.

“Jy het vanaand ‘n vraag gevra wat ek nie eintlik wou antwoord nie.”

Sahara kry ‘n sinkende gevoel.

“Die ding is, jy het my voorgespring.”

Hy gaan op sy knieë voor haar.

“Ek wou jou vanaand vertel hoe lief ek jou het en hoeveel tyd ons al verloor het. Ek het ja gesê, nou is dit jou beurt.

Sahara Muller, sal jy my ook die eer doen om my ander helfte te word. Trou met my Sahara!”

Hy haal ‘n ring uit sy sak, neem haar linker hand en gly dit oor haar ringvinger. Dit pas perfek.

‘n Groot glimlag breek oor haar gesig uit. Dit voel of sy uit ‘n uit kom opsweef.

“Net solank jy onthou ek het eerste gevra Lawrence, ja natuurlik my toekomstige man, ek wil beslis”

Sahara sit die radio aan. Die vuil skottelgoed van die vorige aand staan nog. Hulle het nooit aan die hoofdis geraak nie.

Grover Washington se lied, ‘Just the two of us’ klink op. 

Sahara, wat nog nooit eers gedans het nie, probeer jazz met die stofsuier.

“Dit is agtuur en hier volg die hoofnuus.

Max Adriaanse, alias Meneer M, is gisteraand op ‘n plaas buite Upington gevange geneem. Daar was ‘n skietgeveg waarin een persoon doodgeskiet was wat probeer het om hom te help ontsnap.”

Die glimlag verdwyn van Sahara se gesig af.

“So, hy is uiteindelik vasgetrek, my pa, Max.”

Sy weet nie wat om te voel nie.

Die nuusberig gaan voort.

“Meneer M is ernstig siek en word in die hospitaal aangehou in die intensiewe eenheid.

Hy was vroeër uit die hospitaal ontvoer deur ‘n tot nog toe onbekende man en ‘n vrou wat haar voorgedoen het as ‘n verpleegster.

Die polisie is nog op soek na dié persone. Hulle kon ook nie vasstel of dié verdagtes Max wou help of hom geneem het om weerwraak te neem.

Meer inligting sal bekend gemaak word soos die gebeurtenis verder ontvou.”

Sahara gaan sit op ‘n rusbank. 

“Wat nou? Hoe is ek as dogter nou veronderstel om te voel? Bekommerd? Hartseer? Kwaad of net niks?

Niemand het haar voorberei vir enige van dié nie.

Die nuusberig gaan voort maar Sahara hoor maar luister nie. Niks registreer verder nie.

“Daar was ook gisteraand ‘n grusame ongeluk tussen ‘n vragmotor en ‘n motor. Die vragmotorbestuurder is nog geskok oor die gebeurtenis en vertel hoe die motor skielik reg op hom afgepyl het van die teenoorgestelde rigting.

Die persoon in die ander voertuig is ook in ‘n kritieke toestand in die hospitaal.

Ons verslaggewer het intussen vasgestel dat die bestuurder van die motor Janice Louw is. Die inligting is egter verwarrend want die vrou verlam is en dat die viertuig nie aangepas was om deur ‘n verlamde bestuur te word nie. Daar was ook geen ander insittende nie.

Die vragmotorbestuurder word net vir skok behandel.

Ons gaan u ook ingelig hou hieroor soos meer inligting bekom word.

‘n Verteenwoordiger van die Dawid Kruiper Munisipaliteit het die volgende te sê gehad na aanleiding van die toestand van …”

Sahara skakel die radio af.

“Ek moet vir Lawrence in die hande kry. Sy teenwoordigheid sal my help om meer sin te maak van die nuus oor my pa.”

Hy antwoord nie sy foon nie.

“Hy slaap seker nog.”

“Derek, hoe maak ons sin van die hele besigheid? Wat het Janice in haar motor op die oad gemaak?”

Angela leun moeg teen haar man aan waar sy moeg en met dikgehuilde oë op die bank in die wagkamer van die hospitaal sit.

“Ek weet ook nie my vrou. Kom ons konsentreer maar nou eers op ons gebede vir haar. Die Vader moet net ons gebede verhoor. Sy het nog twee kinders wat nie nou hul moeder kan verloor nie.”

“Mammie, Mammie!”

Lorenzo strompel in die gang op na haar ma se kamer. Hy is nie seker of hy sy ouma hoor skree het in die nag nie. Sy is nie daar nie.

“Waar is jy Mammie? Mammie!”

Lawrence hoor die roep asof van ver af. Skielik tref dit hom dat hy nie tuis is nie.

Hy sit vinnig regop. Dit is Lorenzo wat roep.

“Renzo, kom hier. Ek is hier in die sitkamer.”

“Daddy? Het Pappie hier geslaap?”

“Ja my seun, kom hier en gee my ‘n stywe drukkie.”

Hy sien Lanice agter Lorenzo staan. Sy vee haar ogies uit.

“Jy ook, my prinsessie. Kom haal baie liefde by jou pa.”

Hy beweeg om plek te maak alkant van hom. Sy liggaam voel seer en hy is moeg.

“Ek moes maar in die spaarkamer gaan slaap het.”

“Waar is Mammie? Ons moet nog skool toe gaan.”

“Kom sit eers gou hier Prinsessie. Daar is iets wat ek julle moet vertel.”

Die kinders neem alkant van hom plaas. Nadat hy albei ‘n drukkie gegee het, sit hy om elk ‘n arm.

“Mammie is nie op die oomblik hier nie. Sy is siek.”

“Nou waar is sy Pappie? Is sy by die dokter?”, vra Lorenzo.

“Ja, by die hospitaal my seun.”

“Kom ons gaan na haar toe Pappie.”

“Later my prinsessie. Oupa en Ouma is by haar. Gaan borsel nou julle tande. Ek maak solank ontbyt vir ons.”

“Ek wil help Pappie! Jy weet tog nie waar ons ons melk hou nie.”

Lawrence glimlag.

“Hopelik in die yskas Prinsessie. Gaan nou. Ek sal wag dan kan julle my help.”

Lawrence se gedagtes gaan terug na die vorige aand toe. Hy was in die sewende hemel toe hy gisteraand van Sahara af ry. Dit het hom ‘n tydjie geneem om te registreer wat Oom Derek hom wou sê. 

Na ‘n tydjie het hy verstaan dat Janice in die hospitaal is en dat Oom Derek hom vra om na die kinders te kom omsien.

Hy verstaan nou nog nie hoe en wat nie. 

“Ek moet Sahara bel en ook Oom Derek om te hoor hoe dit met Janice gaan.”

Hy voel vir sy selfoon. Niks.

Dan onthou hy dit het in die motor gelê.

“Ek sal dit later gaan haal.”

Die tweeling kom die vertrek binne.

“Gaan Pappie ons skool toe neem?”

Lorenzo klink nie baie entoesiasties nie.

“Nee, julle gaan vandag by my bly. Ons gaan later by ander Oupa en Ouma kuier en dan kan ons almal vir Mammie gaan besoek.”

“Dankie tog Daddy, jammer, Pappie. Wil Pappie nie in my plek skoolgaan nie?”

Lawrence en Janice maak die kinders tweetalig groot maar hulle mag nie die tale meng nie.

“Nee Bulletjie, ek het my beurt gehad. Skool is dan so lekker.” “Is nie Pappie. Moet ek skool gaan?”

Lawrence kyk verwonderd na Lorenzo.

“Wat is fout pa se Bulletjie. Hoekom wil jy nie skool toe gaan nie?”

“Niks nie Pappie!”

“Is nie Pappie, hy het sy broek natgemaak.”

“Ag my kind. Jy moenie skaam wees nie. Van jou maatjies gaan ook nog dalk broek natmaak.”

“Pappie, Neville het hom voor die bors geslaan. Hy spot ook elke dag vir hom. 

Ek het vir hom gesê my broer is nie bang vir hom nie. Hy is maar net groter.”

Lawrence besef nou hoekom Lorenzo nie skool toe wil gaan nie. Hy sal ondersoek moet instel. Sy seun word moontlik geboelie.

“Het julle vir Mammie gesê Bulletjie?”

“Nee daddy. Neville het gesê as ek my Mammie vertel is ek ‘n sissie.”

“Nee Bulletjie. Dit is nie waar nie. Dit is braaf. Jy red eintlik ander kinders.”

“Hoe so Pappie?”

“As jy nie praat nie dink hy hy sy optrede is reg. Hy kan dan ander kinders ook boelie.

As jy praat word nie net ander kinders beskerm nie maar hy kan ook hulp kry.

Ons sal weer daaroor praat op ‘n ander dag. Nou moet ons eers eet.”

Sahara probeer weer vir Lawrence bel. 

“Waar is die man? Hoekom antwoord hy nie net sy foon nie?”

Sy dink weer terug aan die oomblik toe sy gehoor het haar pa lê kritiek in die hospitaal. Sy weet nog steeds nie hoe om te voel nie.

Dan onthou sy skielik dat sy Janice se naam gehoor het.

“Het ek reg gehoor? Sy was in ‘n ongeluk betrokke en dat haar toestand ook kritiek is.

“Dit is dalk hoekom Lawrence nie antwoord nie. Hy en die kinders is dalk by die hospitaal.

Die intensiewe sorg is besig vanoggend. Nie net is daar ‘n hoë profiel gevangene nie maar daar is ook die verlamde vrou wat in ‘n ongeluk was.

Hulle maak ook gereed vir nog pasiënte wat moet inkom. Daar was ‘n taxi ongeluk.

Dit lyk na chaos vir die buitestander maar elkeen weet presies wat hulle moet doen.

Skielik weerklink daar ‘n lang biep op. Iemand se hart het gaan staan.

#RooiMier

©Rooi Mier 17.01.2023

#Stukkendeharte S2 Hfst 61 - Rooi Mier

Rencia besef dat dinge lelik kan raak. Protokol of te nie, sy sal moet skiet om verwarring te veroorsaak.

Haar skoot tref Rodney in die hart.

Na nog skietery hoor hulle polisiesirenes.

Janice klim ‘n entjie van Sahara se woning uit haar motor. Lawrence se motor staan daar. Sy stap tot binne haar erf en kyk of sy deur die vensters kan sien.

Daar is kerslig.

“Hmm. So sy beplan ‘n romantiese ete. Kan ‘n vrou so agter ‘n man aan hardloop? Hy het boonop kinders by ‘n ander vrou.

Miskien was ek te haastig om ons huwelik prys te gee.”

Sy stap nader aan die venster maar is versigtig om nie dalk gesien te word nie. 

Sahara lyk asemrowend mooi in ‘n swart knielengte rokkie. Lawrence trek sy asem hoorbaar in.

“Sahara, jy slaan my asem weg.” 

Hy gee haar ‘n bos blomme. Sy neem die blomme in haar linkerhand en neem sy linkerhand met haar regterhand.

“Kom sit, die aantreklikste man suid van die ewenaar.”

“Net suid? Dan sal ek bietjie noord moet reis sodat ek daai ou kan kry.”

Hy glimlag.

“Wie sê daar is net een?”, kap Sahara glimlaggend terug.

Sy lei hom tot by ‘n tafel en maak hom sit. Lawrence sien dat daar ‘n bottel vonkelwyn wat geen alkohol bevat op die tafel staan en wonder daarvoor. Wat wil sy vier? 

Hy dink, “Tipies Sahara. Sy het haar voorgeneem om nooit alkohol in enige vorm te neem nie.”

“En dit?”, vra hy terwyl hy na die bottel wys.

“Dit, my liewe Lawrence, hang van jou af of ons dit gaan drink.”

Daar in ‘n seekos voorgereg op die tafel.

“Sal jy vir ons die tafel seën? Ek is nogal vreeslik honger.”

Sahara is nie regtig so honger nie. Dit voel of daar ‘n senuweebol op haar maag sit. Dalk gaan dit weg as hulle eet.

“Hoe gaan dit met die tweeling?”

Lawrence se gesig helder op. Hy sal dag en nag van Lanice Lauren, sy prinsessie, en Lorenzo Anton, sy bulletjie, praat.

Sahara sien die trots en dink, “Die vrou wat eendag met jou trou beter baie lief wees vir hulle, anders gaan daar probleme wees.”

“Dit was nou heerlik Sahara. Ek het nog laas in die Kaap seekos gehad.”

Janice is nie meer gewoond so lank staan nie. Haar bene voel moeg. Sy druk met haar een hand op die vensterbank.

“Ek sal nie baie langer hier kan staan nie. Miskien moet ek maar gaan.”

Net toe sy wil loop sien sy Sahara neem iets op die stoel langs haar. 

“Is dit wat ek dink dit is?”

Sahara beweeg. Janice blaas hoorbaar af.

“Dankie tog Vader. Dit is net ‘n afstandbeheerder. Wil die onnosel nou romantiese musiek aansit? Sy wil seker vir Lawrence verlei. Flerrie! Sy is ook een van daai Christene wat dink sy is better as ander mense maar sy doen dit.”

Die jaloesie vlam in haar op.

Sahara druk die afstandbeheerder en sagte romantiese musiek begin te speel. 

“Net wat jy kan verwag van ‘n verleidster. Sy gaan seker nou vir Lawrence vra om te dans.”

Janice se hande trek saam in vuiste. Sy kan haar kwalik beheer want sy wil skree. Sy sien Sahara opstaan en stap na Lawrence toe. 

“Ek beter hier wegkom anders word ek ‘n moordenares.”

Janice draai om om weg te loop maar haar bene voel lam. Sy moet vinnig na die vensterbank gryp om te keer dat sy val. Dan hoor sy Sahara se stem. Dit kom van die musieksentrum af.

“Struikelblokke, ja, daar was baie in ons pad. Eers was ek jou Wiskunde onderwyseres. Dit was en is nog steeds taboe vir ‘n onderwyser om met ‘n leerder te wees.

Net toe ek uitsien na jou laaste matriekvraestel, verneem ek Janice is swanger met jou tweeling.

Moenie my verkeerd verstaan nie; ek sien nie die tweeling as ‘n struikelblok nie maar ek wou dat jy eerder ‘n verhouding met hul ma moes hê. Dit is tog better dat ‘n pa en ma bymekaar moet wees. 

Na dit het die grootste skok nog ons getref; die broer en suster ding. Weet jy dat ek moes sterwe om my gevoelens vir jou te onderdruk.

Janice word toe geskiet. Janice is toe verlam. Jy trou met haar.  Ons vind toe uit dat Max, wie vir Janice se verlamming verantwoordelik is en die tweeling se lewe in gevaar gestel het, eintlik my pa is.

Wel, ons is toe nie broer en suster nie. Die feit dat Max my pa is was toe die nuwe problem. Ek het alle hoop verloor, selfs toe jy en Janice se huwelik nietig verklaar was.”

Buite staan, of liewer hang, Janice. Die storie wat Sahara vertel is fasinerend. Sy het dit nog nooit so gesien nie. Haar bene gee in en sy sak stadig af grond toe. Die opname is klaar. Gedurende hierdie hele storie het sy nie een keer Lawrence se stem gehoor nie.

Lawrence is verstom. Dit klink of dit iemand anders se storie is. Tog het Hy die emosies van Elke deel van die storie ondervind soos hy geluister het.

“Sahara ek …”

Sy staan vinnig nader en sit haar vinger op sy Lippe.

“Ek is nog nie klaar nie.”

Sahara stap om na ‘n brons houer wat agter Lawrence op ‘n kassie staan. 

Janice pr0beer opstaan.

“Ek moet in my motor kom. My ouers kan dalk oppad wees teen die tyd. Hulle bly nooit laat uit sedert my verlamming nie.”

Sy kom uiteindelik regop. Haar bene bewe en sy strompel na haar motor. Sy struikel verby Lawrence se motor in die omheining vas. By die uitgang kon sy nie meer nie. Sy gaan sit.

“Ek moet my bene rus gee anders maak ek dit nie tot by my kar nie. Vervlaks!”

Sahara kom staan by Lawrence.

“Draai jou stoel na my toe asb.”

Lawrence is verbaas. Hy weet nog nie wat om te maak van die aand tot dusver nie.

“Wil Sahara doen wat ek dink sy wil? As dit is, hoe gaan ek dit hanteer?”

Hy draai egter sy stoel na haar toe.

“Lawrence, ek kan baie woorde gebruik maar ek gaan tot die punt kom.

Ek is lief vir jou van vir ewig af. Is jy lief vir my? Net ja of nee.”

“Natuurlik is ek Sahara maar ..”

“Hou jou maars vir later.”

Sy bring ‘n houer te voorskyn, maak dit oop en haal ‘n duur, elegante horlosie uit. 

“Ek weet nou nie wat ‘n vrou vir ‘n man gee nie. Sal jy met my trou?”

“Maar Sahara …”

“Lawrence, dit kos moed om ‘n man te vra, so net ‘n ja of nee asseblief.”

“Ja Sahara my groot liefde, ek wil.”

Sy slaak ‘n hoorbare sug van verligting. Haar hande bewe van blydskap en opwinding terwyl sy die horlosie uithaal om aan sy pols te sit.

Uiteindelik is die horlosie in plek. Sy trek hom op en soen hom.

Na die soen staan sy uitasem terug en hou sy hande vas.

“Wat wou jy sê? Daar was ‘n ‘maar’.”

Buite sukkel Janice weer regop en kry dit reg om tot by haar motor te strompel. Sy klim in en na ‘n rukkie ry sy weg.

Twee strate verder draai sy weer links. Sy moet eintlik regs gaan maar sy wil eers brandstof ingooi.

Skielik voel sy ‘n steekpyn deur haar rug en bene skiet. Haar motor swenk na regs, mis ‘n aankomende voertuig rakelings maar kry haar motor onder beheer.

“En nou? Ek kan dan nie my bene voel nie.”

Janice raak paniekerig. Sy wil die voertuig stop maar sy kan nie haar voet van die petrolpedaal afhaal nie. Die voertuig is besig om te versnel.

Onwillekerig begin sy te skree, “help, help!”

Die motor snel voort. Sy verloor beheer. Die voertuig swenk skielik weer regs. Daar kom ‘n trok aan. Die se toeter begin hard te blaas.

Daar is ‘n oorverdowende slag.

#RooiMier

©Rooi Mier 17.01.2023