#Stukkendeharte Hoofstuk 17 - Rooi Mier

 #Stukkendeharte Hoofstuk 17 - Rooi Mier

Lawrence en sy ma arriveer by die Le Fleur woning. Larisa is ook daar. Mev Le Fleur het 'n vingerete voorberei want sy wil dinge ontspanne hou. Dit raak 'n heel gesellige middag met Iris en Wilmien Le Fleur wat onmiddelik begin gesels soos mense wat mekaar jare ken.

Anton se broer en dié se vrou is ook nog daar. Hulle gaan glo die volgende dag vertrek Johannesburg toe.

"Oom James, ek wil graag met u hulle praat. Kan ek 'n paar minute kry asseblief. Almal is welkom om te luister as dit u goedkeuring wegdra."

"Laat elkeen net gou-gou iets in hul bordjies kry en dalk ook iets om te drink." Wilmien beduie na die disse op 'n tafel.

Nadat almal weer hul sitplekke ingeneem het begin Lawrence eers deur te simpatiseer en verskoning te vra dat hy nie by die begrafnis was nie.

"Dit is reg so seun, ons verstaan. Jy en Anton was die beste vriende wat ek in jare gesien het daarom weet ons dit was en is vir jou ook moeilik."

James staan op, kom sit langs Lawrence en gee hom 'n drukkie op sy skouer.

"Ek voel nogtans so skuldig oom. Hoekom nie liewer ek nie?" Dit klink of sy stem wil breek.  Hy is opnuut hartseer."

"Dit was 'n dag wat ek wil uitvee uit my lewe."

Hy begin vertel hoe hulle uit die trein geklim het en die verkeerde besluit geneem het deur die stroom te volg in plaas van oor die brug te gaan.

"Die oomblik toe ons voete teenmekaar kap en ek die trein sien aankom het ek gedink dit is klaar met ons." Hy sluk en snik hoorbaar.

"Al wat ek kon doen was om Here help te skree. Ek het die mense hoor gil terwyl die trein op ons afgepyl het. Skielik het iemand my aan my arms getrek en die trein het milimeters van my linkervoet verby gekom.

Ek kon hoor dat die trein iets of iemand tref en my gedagtes het heeltemaal stil gaan staan.

Dit het my 'n hele paar sekondes geneem om te besef dat ek nog lewe. Dit was eintlik die geraas van mense rondom my wat wat my tot my sinne geruk het.

Ek het onmiddelik opgespring en vir Anton begin roep. Toe hy nie antwoord nie het ek histeries geraak. Die trein was besig om by die stasie tot stilstand te kom. Mense het uit die trein gepeul om en terug gehardloop na die plek waar ons die spoor oorgesteek het. My brein wou nog nie reggestreer wat aan die gang is nie en ek het plat gaan sit en my ore bedek om al die geraas uit te doof maar ek kon nog steeds die gezoom van hordes stemme hoor. Niks kon dit uitdoof nie. 

Na 'n rukkie het die nooddienste opgedaag en iemand het my weggelei. 

Hulle het my vasgedruk en iets ingegee om te kalmeer. Daar het 'n vreemde kalmte oor my gekom want ek dink nie net veroorsaak was deur die medikasie nie.

Een van die noodhulppersoneelede het vir my gesê dat my vriende dit nie gemaak het nie. 

Ek het later uitgevind dat 'n ander student wat in dieselfde studentehuis bly vir Anton probeer red het. Die trein het hulle albei getref.

Ek is so jammer Oom James en Antie Wilmien, ek kon jul seun nie red nie."

James staan op, trek Lawrence aan die arm op en druk hom styf was. Wilmien en Larisa sluit by hulle aan. Almal se trane vloei maar daar is geen hoorbare gehuil nie.

"My kind, daar was niks wat jy kon doen nie." Wilmien vryf oor sy kop en gee hom 'n sneesdoekie.

Nadat almal rustiger begin word het, kondig Lawrence aan dat hy die Vrydag gaan terugkeer Kaap toe. Hy sal die Donderdag kom groet. 

Iris vra dat hy haar later moet kom optel want sy wil eers vir Wilmien help skoonmaak. Larisa ry saam met hom. Hulle wil net bietjie in die winkelsentrum gaan ronddwaal.

Tuis besluit Lawrence dat hy en sy pa nodig het om te gesels. 

Hy vra sy pa of hulle 'n persoonlike gesprek kan hê. Iris dink dit is manssake en sê hulle kan mos bietjie uitry want sy het hulle lanklaas sien gesels.

Bennie wonder waaroor dit kan gaan maar stem in. Op sy beurt het hy die afgelope maande gevoel dat iets nie pluis is nie maar hy kon nie sy vinger daarop plaas nie.

Sy pa stel voor dat hulle sommer burgers kan gaan kry vir aandete waarop Iris vra dat hulle vir haar een moet saambring aangesien sy nie aandete gemaak het nie.

In die motor besluit Lawrence om sommer die bul by die horings te pak.

"Pa, ek het een dag per ongeluk gehoor praat met 'n persoon wat u moes help met iets. Ek gaan nie sê wat ek gehoor het nie want ek wil hê pa moet eerlik met my wees en my vertel wat aangaan. Weet mammie daarvan?"

"O dit? Jammer dat jy so moes hoor. Ek sal jou vertel en ja jou ma weet daarvan."

Die volgende oggend is Lawrence amper weer die ou Lawrence homself. Hy is in 'n beter luim en terg sy ma soos voorheen. 

"Ai Lawrence, het jy weer vergeet om jou pille te neem."

"O nou is ek mal nê. Skaam jou Iris om jou eie seun koekoes te noem."

"Daar is iets wat ek vir Mammie wil sê."

"Ja?"

"Ek glo nou Mammie."

"Glo wat?"

"Ek glo nou dat Die Here moet bestaan. Daai aand van die ongeluk het ek gesukkel om te slaap. Ek kon nie ophou huil nie. Alhoewel ek nie 'n antwoord kon kry oor hoekom Anton moes sterf nie het ek duidelik gehoor 'n stem sê, Ek het jou twee keer gered uit die hand van die dood. Ek is nog nie klaar met jou nie. Eers het ek gedink dit is net my eie gedagtes maar ek het 'n teenwoordigheid gevoel. Daar moet iemand wees wat in beheer is.

Dankie dat Mammie nie oogegee het op my nie."

"Dankie Vader." Iris sê niks verder nie.

Die volgende paar dae gaan vinnig verby. 

Lawrence gaan groet die Le Fleurs die Donderdag. Larisa vra of sy saam met hom kan ry in plaas van bus.  

Daardie aand kom sy pa tuis. Hy lyk vreemd opgewonde maar ook asof hy nie kan praat daaroor nie.

"Iris, kom ons gaan saam met die jong Kaap toe vir 'n week."

"Wat makeer die mans in die huis. Bedoel jy ons moet môre al ry want die klong vertrek dan môreoggend."

"Ja, môre. Ek het 'n week afgevat. Ons kan 'n motor huur daar en dan terug vlieg."

Iris, kyk hom aan, "Ek neem julle albei reguit Lentegeur Hospitaal toe as ons daar aankom. Daar is sommer heelwat skroewe weg by julle."

"Dit sal lekker wees om julle naby te hê maar onthou ek het klas van Maandag af. O ja, Iris, moet nou nie die hangkas inpak nie, Larisa ry ook saam. Julle vroumense."

Lawrencese sel lê in sy kamer. Iemand het gebel maar dit is 'n vreemde nommer. Hy besluit om nie terug te bel nie.

©Rooi Mier 13.07.2022

#Stukkendeharte Hoofstuk 16 - Rooi Mier

 #Stukkendeharte Hoofstuk 16 - Rooi Mier

Die persoon in die ander motor sit kop op die stuurwiel. Sy skouers ruk en dit is duidelik dat hy baie bedroef is.

Hoekom, hoekom Here? Jy red en tog toelaat jy ook die dood. Sy trane vloei opnuut. 

Hy kyk op in Janice se gesig waar hulle verby hom stap.

"Lawrence, is dit jy?"

Hy klim uit die motor en stap na hulle toe. Sonder 'n woord omhels hy Larisa. Sy trane laat haar trane opnuut vloei.

Na 'n rukkie stap hy na Janice en gee haar ook 'n drukkie.

Lawrence vee sy trane af met 'n sakdoek wat alreeds nat lyk en stap na Janice se ouers toe en vra of hulle met hom kan ry. Hy sal hulle kom aflaai. Hulle stem in en ry weg.

Die twee meisies klim by hom in die motor.

"Larisa, ek wil eers verskoning vra omdat ek nie betyds vir die begrafnis was nie. Ek het jou vertel van die taak wat Maandag ingehandig moet word. Wel, ek het Vrydagaand heelaand en Saterdag tot namiddag gewerk aan dit. 

Na dit het ek 'n bietjie gaan skuins lê en aan die slaap geval. Toe ek wakker word was dit alreeds te laat vir die bus.

Ek het my pa gebel en hy het deur 'n huurmaatskappy vir my 'n voertuig gereël wat ek eers teen 20:00 die aand gekry het.

Omdat ek so moeg was moes ek baie aftrek en het eers hier aangekom toe julle van die kerk af oppad was begraafplaas toe.

My hart is so seer dat ek nie my vriend kon begrawe nie.

Hoe het jy dit hanteer Larisa?"

Sy begin weer te snik. Hy sien in die truspieël dat sy nie nou kan praat nie. Haar kop rus op Janice se skouer.

"Janice, hoe gaan dit met jou en die baba? Jammer ek het julle die week afgeskeep maar dit was 'n harde week vir my."

"Ons is ok Lawrence. Dit raak elke dag net moeiliker om die vrag rond te dra. Jou kind maak my klaar."

"Larisa gaan mos nog 'n week bly. Ek het ook besluit om eers volgende naweek weer Kaap toe te gaan. Ons drie kan mos môre eiland toe gaan? So namiddag want ek wil nog na Anton se ouers toe gaan. Ek wil hulle net gaan inlig oor wat daai dag gebeur het."

"So gaan julle nou na Anton hulle se huis of moet ek julle by julle huise gaan aflaai?"

"Huistoe"antwoord die meisies gelyk. 

"Ok. Ek wil gaan slaap."

Janice is dankbaar om te hoor hy gaan die week bly. Hy laai eers Larisa af.

Oppad na Janice se huis vra hy, "Het jy en die baba enigiets nodig? Ek sal by my pa solank geld kry."

"Met jou en my ouers sal ons 'n aparte huis moet kry om net die kind se goed in te stoor. Moet jy asseblief nie ook nog goed gaan koop nie. Ons albei is gesond so ek benodig ook nie nou geld nie.

Jy probeer jou seer wegpraat maar ek weet dat jy en Anton na aanmekaar was."

"Dit is baie seer Janice. Ek probeer dit nie wegsteek nie. Weet jy hoe voel dit om skuldig te voel dat jy lewe en jou beste vriend het dit nie gemaak nie?"

Nadat hy Janice afgelaai het ry hy na Sahara se huis net om te sien of haar motor daar staan. Daar staan 'n vreemde motor. Net toe hy wil wegtrek kom daai orige vrou aangestap. Sy loop direk na hom toe so uit goeie maniere moes hy wag.

"Jongman, jy was mos eendag hier om na Sahara te vra.? Ek onthou gesigte goed."

"Ja mevrou".

"Ek is nie 'n mevrou nie"

"Ek is jammer …"

"Sandra, my naam is Sandra, soos in Sandra sonder man of kêrel. Hoor mooi, niemand in my lewe nie.

Het jy iemand?"

"Nee uh uh  Sandra. Waar is Sahara?"

"Kan ons miskien 'n koffietjie gaan drink iewers of jy kan by my kom drink dan vertel ek jou alles."

Sy knipoog vir hom.

"Nee, Sandra. Ek moet by die huis kom. Ek is baie moeg. Ons praat weer."

"Dit is 'n date." Sandra flip haar hare en byt op haar onderlip.

Lawrence kan nie vinnig genoeg daar wegkom nie.

Hy glimlag en praat met homself, "Wat makeer Antie Sandra?"

Die Maandagoggend besluit hy om by die skool om te gaan. Miskien, net miskien sal die sekretaresse Sahara se nommer het.

"Lawrence is dit jy? Jy lyk darem oulik sonder skooluniform."

Soos haar gewoonte is gee sy nie kans nie. "Hoe kom jou baba aan? Jammer jy is alreeds gevat, mens maar jy is aantreklik."

"Wat makeer die vroue? Is daar iets in die water?" Lawrence voel skaam. Hy was nog nooit iemand wat agter vrouens aan gehardloop het nie.

"Weet juffrou dalk waar Juffrou Sahara Muller haar bevind? Ek moet haar dringend sien, of dalk net haar nommer."

"Jy hoef nie meer vir my juffrou te noem nie. My naam is Sally September, jy weet mos, maar noem my net Sally.

"Ek mag nie haar nommer gee nie. Sy is mos in die Kaap. Gee my jou nommer dan kan ek dit vir haar gee en vra dat sy jou bel."

"Ok. Kom ek skryf dit op 'n papier."

"Jy was seker hier vir Anton se begrafnis. Of nee, ek het jou nie gesien nie."

"Ek was daar. Sally, ek moet nog iewers heen. Dankie en totsiens."

By Anton se huis is sy ouers besig om uit tery net toe hy naby kom. Hy ry toe maar verby. "Ek moes gebel het."

Hy ry maar eers weer huistoe. 

"So Sahara is in die Kaap. Nou kan ek haar gaan opsoek as ek weer terug in die Kaap is."

Gistermiddag het hy gaan slaap. Toe hy opgestaan het, het hy tot laat toe met sy ma gesels. Dit het meestal oor die verwagte baba gegaan en oor hoe hy voel omdat sy beste vriend dood is. Hy voel nog bietjie tam maar besluit om liewer sy ma te help in die tuin totdat hy later vir Janice en Larisa gaan optel.

Hulle gaan koop vir hulle biltong en droëwors plus sap en skyfies voor hulle eiland toe gaan. Dit is 'n lekker middag. Hulle sit sommer op die gras op 'n kombers wat Lawrence in die kar gegooi het. Die geselskap gaan meer oor hulle herinneringe aan Anton.

Lawrence is elke keer vinnig by as Janice net beweeg. Hy het selfs gevra of hy aan haar maag mag vat. 

Larisa loer in sy rigting en glimlag net. Sy wonder of hy besig is om aan te beweeg. Die tye wat hulle saamgekuier het in die Kaap het hy óf van sy naderende vaderskap gepraat óf van Sahara.

Sy kan op haar een hand tel hoeveel keer hy Janice se naam genoem het, maar sy weet ook dat hy elke dag gebel het.

Na 'n heerlike ontspanne middag laai hy eers weer vir Larisa af. By Janice klim hy uit en stap saam met haar tot by die deur.

Angela maak oop en nooi hom binne. Hulle gesels oor die baba wat sy opwagting einde Junie sou maak. Lawrence het gelukkig vakansie dan so hy hoef nie klas te mis nie.

Tuis skakel hy Anton se pa. Hy sê Lawrence kan die volgende middag kom dan sommer by hulle middagete geniet. Hy is nog die week by die huis. As Lawrence wil mag hy sy ouers saambring. 

Bennie werk egter. Lawrence belowe om sy ma te vra. Aan aandetetafel vertel Lawrence sy ouers van sy planne vir die volgende dag.

"Ek het mos nog nie eintlik vir julle vertel wat daai dag met die ongeluk gebeur het nie. Dan vertel ek sommer een keer."

"Ek is net dankbaar dat dat die Here jou weereens gered het."

"Ja Hy het Mammie. Hy het."

Iris kyk hom verwonderd aan."Is daar 'n verandering in my kind", dink Iris. "Die kind wat ek ken sou gesê het dit is toeval."

©Rooi Mier 13.07.2022

#Stukkendeharte Hoofstuk 15 - Rooi Mier

 #Stukkendeharte Hoofstuk 15 - Rooi Mier

Sahara sit in haar Seepunt woonstel en kyk uit oor die Atlantiese Oseaan. Die see lyk nogals onstuimig en die uitsig vaalgrys. Dit is Sondag en soos gewoonlik is daar heelwat mense op die seefront, maar dit is definitief nie 'n dag vir swem nie. Dit voel of die dag self 'n boodskap van hartseer en verdriet dra. 

Sy verlang na Lawrence. Saans is hy haar laaste gedagte, soggens maak sy gesig haar wakker.

"Het ek my kanse verspeel?"

 Net verlede week het sy die sekretaresse van Carlton - Van Heerden geskakel. Hulle twee was op goeie voet toe sy nog onderwyseres was. Sy wou eintlik maar net 'n bietjie uitvis, haar uiteindelike doel was om 'n verskoning te vind oor hoekom sy Lawrence se nommer nodig het. 

Die sekkie was maar altyd, wat mense 'besig' noem. Sy weet alles van almal en voordat jy gevra het, het sy jou vertel. Baie keer was dit iets wat jy nie wou hoor nie. Binne 'n minuut het sy gehoor dat Janice swanger is met Lawrence se kind.

Sahara was so geskok dat sy nie meer verder wou gesels nie. Die sekkie was nog besig om te vertel van die twee studente wat dood is in 'n treintrap in die Kaap toe sê Sahara totsiens en lui af.

"Dit kan mos nie wees nie. Wat nou van my liefde vir hom? Natuurlik moet hy verantwoordelikheid vat vir sy kind. Baat dit nog om iets na te jaag wat oppad nêrens is nie? Was haar gedig "Onbeantwoorde liefde" 'n voorspooksel?

"Hoe vinniger ek die liefde najaag

Hoe vinniger vlug  dit op die wind

Dit systap my soos 'n springbokkie

Sodat die jagluiperd hom nie vind."

Sy staan op om haar tablet te gaan haal. Sy lees nog graag Die Gemsbok, die nuusblad op gebeure in en om Upington. 

Die opskrif lees, " Begaafde student word vandag begrawe".

Sy voel skielik 'n beklemming op die bors. Dit is asof sy nie asem kan haal nie.

Sy lees verder.

Die student, Anton le Fleur, 'n regsstudent by die Universiteit van Wes Kaapland in sy eerste jaar word vandag ter ruste gelê hier in Upington. Hy was verlede jaar 'n leerder by Carlton - Van Heerden Sekondêr en was een van die top presteerders in sy finale eksamen.

Hy was een van twee studente wat verlede week dood is toe hulle 'n treinspoor wou oorsteek op Eersterivier stasie in die Wes Kaap."

'n Verlamende gevoel neem besit van haar. Die tablet gly uit haar hande en val op die grond. 

"Nee, nee Here, nie alweer nie.

Skielik kry sy krag en vlug vinnig by die deur uit, klim in die huisbak. Op die grondvloer loop sy amper iemand ondertebo.

Die persoon skree nog agterna, " Stupid fool." Sahara voel net sy moet buite wees en kyk nie eers om nie. 

Larisa huil ontroosbaar. Hoeveel trane het sy? Kan 'n mens dan die hele week huil en nog steeds vloei die trane soos die Oranjerivier in vloed? Haar hart is nie stukkend nie. Dit is totaal en al flenters. 

Hoe gaan sy hierdie dag deurkom? Vandag gaan haar hart saam met Anton in 'n kis weggebêre word. Nooit weer gaan sy sy stem hoor nie. 'n Stem wat met soveel intimiteit die woorde,"Ek het jou lief my hartedief", in haar oor kon fluister so sag dat sy dit eerder met haar hart kon hoor.

Sy onthou hoe hy, twee weke gelede in die beeldskone Stellenbosch se strate, haar op die eilandjie in die middel van die pad nader getrek en gesoen het. Hy het op sy knie gegaan en verklaar, "Larisa, jy is my eerste liefde. Larisa, jy is my laaste liefde. Ja, ek is nog jonk en die lewe lê voor my, maar ek ken hierdie hart van my. Elke klop spel 'n letter van jou naam uit. My asemteue fluister onhoorbaar jou naam, Larisa.

Ek sien jou in elke blomtuin. Die wind dra die fluistering van jou stem wanneer ek ver van jou af is. Jy weet ek is nie die diepgelowige nie maar ek sien hoe God jou vorm, sel vir sel met my in gedagte."

Sy onthou hoe sy benoud begin raak het, opgewonde maar tog ook bang. "Asseblief tog Anton nie nou nie." Dit was 'n fluistering in haar hart.

Hy staan vinnig op. "Ek weet jy is nog nie reg nie. Hoe sal ek jou kan versorg? Dit wil ek jou egter belowe, hierdie was maar hoofstuk 1 van my liefdesverklaring. Met jou gaan ek 'n oneindige verhaal skryf."

Het daardie laaste woorde ons "gejinx". Die einde het so skielik gekom. 

In die kerk hoor sy omtrent niks van wat gesê word nie. Sy raak net bewus van Janice wat langs haar inskuif en haar hand vasvat en deur die diens hou. 

Wie het nou kon dink dat sy op haar ouderdom soveel pyn sou ervaar? Verlede jaar was dit nog net lekker om jonk en verlief te wees.

Sy onthou hoe Anton en haar liefde ontwikkel het tot wat dit vandag is.

Haar gedagtes dwaal na die sorgelose dae net na matriekeksamen. Heerlike tye van ontwikkelende liefde. Hul saamwees op Die Eiland, kuiertjie met sonsondergang op Sakkie se Arkie, hul besoek aan Augrabies Watervalle.

In die nuwe jaar saam by die strand in Gordonsbaai, hul eerste keer op Tafelberg en hul rit Houtbaai toe met Lawrence en hul nuwe vriende.

Vandag gaan hulle vir die laaste keer saam. Saam na sy laaste rusplek.

Die kis gaan nie oopgemaak word nie. Die liggaam is te lelik vermink.

Die stoet beweeg na die begrafplaas. Sy is saam met Janice en haar ouers in hul motor. Dit is doodstil in die motor. Vir 'n verandering waai daar 'n koel windjie in Upington. Toe sy gister hier aangekom het uit Stellenbosch was dit baie, baie warm soos net Upington kan wees.

By die begrafplaas het die begrafnisondernemer 'n gazebo opgesit met 'n paar stoele vir die onmiddelike naasbestaandes. Anton se ouers, sy broer wat in Johannesburg woon met sy vrou sit daar. 'n Paar van die leerders wat saam met Anton was is by die graf en ook 'n onderwyser of twee.

Anton se ma sien Larisa aankom. Sy staan op, gaan vat Larisa aan die hand en sê, "Kom sit my kind, jy is mos deel van ons familie." Sy wys na Janice, "Jy kan nie so staan nie meisiekind, kom sit jy ook." Anton se ma is nogals sterk.

Die verrigtinge loop redelik vinnig. Wit duiwe word vrygelaat. Hulle sirkel 'n paar keer en kry rigting huiswaarts. Die kis word laat sak terwyl "Nader my God by U" gesing word. Die begrafnisondernemer se mense en van die manlike familie en vriende begin die graf toegooi. 

Dit voel vir Larisa of die flenters van haar hart uitgeruk word en stukkie vir stukkie met elke graaf sand in die gat gegooi word. Haar trane droog op. Daar is nou niks meer nie. Teen die tyd dat die graf klaar toegegooi is, voel sy dood van binne. Dit voel of daar geen emosies meer oor is nie. Nadat die kranse en ruikers op die graf rangskik is, beweeg die mense stadig weg na hul motors. Die naaste familie, Larisa en Janice vertoef nog 'n paar minute. Larisa wil nog 'n bietjie sit toe die ander wegloop. Janice bel haar pa wat ìn die kar wag en vra of hy hulle oor 'n halfuur kan kom haal.

Sahara sit op 'n bankie naby Seepunt se swembad en kyk uit oor die golwe wat aangehardloop kom aangedryf deur die wind. Dit is altyd vir haar 'n bekoring maar nie vandag nie. Met elke golf wat breek voel dit vir haar of dit die einde is. Die lewe is onvoorspelbaar en word soms onverwags beëindig.

Sy voel moeg want sy het ver gestap en was oppad terug toe sy op die bankie gaan sit het. Terwyl sy gestap het, het die trane vrylik gevloei. 'n Vrou het 'n rukkie gelede langs haar kom sit, haar hand op Sahara se skouer geplaas en saggies vir haar gebid. 

Na 'n rukkie het sy opgestaan en sonder 'n woord verder geloop sonder om na Sahara om te kyk. Sahara sien 'n nota op die bank lê. Op die nota staan geskrywe. Die Here ken jou hart. Praat met Hom.

"Hoekom Here. Het ek nie al genoeg swaargekry nie. Here, help my om die stukke van my hart op te tel."

Skielik kom daar 'n gedagte by haar op dat sy haar pa moet opsoek voordat sy hom ook verloor. Sy ken immers sy naam. Dit behoort nie moeilik te wees om hom op te spoor nie.

Sy staan op en loop stadig huiswaarts. 

"Ek wonder wanneer gaan hulle vir Lawrence begrawe? Ek sal liewer nie dit gaan bywoon nie. My hart sal dit nooit hou nie."

Larisa en Janice staan op en loop kar toe. Janice se pa het aangekom. 

Daar is nog een ander voertuig wat nou al die hele tyd daar staan.

©Rooi Mier 13.07.2022

#Stukkendeharte Hoofstuk 14 - Rooi Mier

 #Stukkendeharte Hoofstuk 14 - Rooi Mier

Janice staan swaar op uit die stoel. Dit is besonders warm vandag in Upington. Sy is nou ses maande swanger maar sy voel soos 'n walvis. Sy vryf oor haar maag terwyl sy aan Lawrence dink.

"Wat maak hy? Hy is nou wel nie lief vir my nie maar hy kontak my gereeld. Al wat ek weet is dat hy 'n goeie pa gaan wees vir ons kind. Dit is snaaks dat hy nog nie gebel het nie."

Haar gedagtes gaan terug na daardie dag toe sy 'n aborsie sou gehad het.

"Ons moet tweeuur by die kliniek wees Janice. Kom ons ry."

Janice klim langs haar ma in die motor. Haar emosies is 'n warboel. Sy het klaar vir haar ma gesê sy is seker so sy kan nie nou kop uittrek nie. 

By die kliniek moet hulle 'n tydjie wag voor dit hulle beurt is. Daar sit nog 'n leerder wat nou eers graad 10 is. Janice wonder wat deur haar kop gaan. Ten minste het sy haar ma by haar maar die meisie is alleen. Haar ouers weet seker nie eers van haar swangerskap nie.

"Janice Louw!," roep die suster. 

Angela vra, " Wat gaan nou gebeur suster?"

"Die dokter gaan haar eers ondersoek om te kyk of sy gesond is; indien nie sal hy nie die prosedure doen nie. Sy sal dan 'n ander datum moet kry."

Die deur bars oop. "Janice, Janice. Moenie dit doen nie."

"Lawrence? Wat maak jy hier?"

"Asseblief Janice, moenie my kind doodmaak nie."

"Meneer, dit is nie doodmaak nie want dit is nog nie 'n kind nie."

"Miskien nie vir jou nie maar ek sien dit as 'n lewe waaraan ek deel het suster. Asseblief Janice."

 "Lawrence wat maak jy hier. Dit is haar liggaam en haar besluit. Kom my kind."

"Nee Mammie, ek en Lawrence moet eers praat. Ons kan mos op 'n ander dag weer kom."

"Dankie Janice." Lawrence klink verlig.

"As dit jou besluit is my kind respekteer ek dit."

Angela vra die suster om verskoning. Dié frons net en stap by die dokter se spreekkamer in.

Hulle is nou buite. 

" Waar gaan julle praat?  Of dit is ook nie my besigheid nie. Ek gaan julle los. Hier is 'n paar rand Janice."

Daardie middag praat hulle oor die feit dat hulle albei die kind wil hou. Lawrence wil gaan werk om vir sy kind te kan versorg. 

Hulle praat oor die feit dat Lawrence nog lief is vir Sahara en daarom voel Janice dat hulle net ouerskap moet deel, niks meer nie. 

Hy vra haar om verskoning dat hy haar lewe opgemors het en sê hoe dankbaar hy is dat sy nogtans die opoffering ter wille van hul kind gaan maak. 

'n Paar dae nadat hulle die storms tuis hanteer het, het Lawrence se ouers weer haar kom spreek. Hulle wou weet of Lawrence maar kon aangaan met sy studies terwyl hulle die finansiële sy van die kind sal dra totdat hy klaar is. Hy moet hulle dan terugbetaal.

Sy pa verduidelik hoe dit tot voordeel van die kind sal wees as hy sy studies voltooi. Hy verduidelik ook dat dit alles gaan afhang van hoe Janice en die Louw's daaroor voel. Haar ouers het nie dadelik ingestem nie maar nadat Janice hulle oorreed het 'n paar dae later die groen lig gegee. Lawrence wou natuurlik nie maar Janice en sy ma het hom oorreed.

Terug in die hede. Terwyl sy by die voordeur uitstap om onder 'n boom buite te gaan sit dink dat sy iets opgemerk het die dag dat Lawrence en sy ouers daar was. Iets was nie pluis tussen hom en sy pa nie. Daar is duidelik spanning van ten minste Lawrence se kant af.

Lawrence en Janice het 'n goeie vriendskaplike verhouding opgebou en Janice probeer maar haar gevoelens onderdruk.

Hy bel gereeld en as dit van hom afhang sal sy permanent is die dokter se spreekkamer wees. Sy seun moet groot, gesond en sterk wees. 

Sy sien so uit na sy oproepe. Haar hart wil nie laat gaan nie. Ander meisies van haar ouderdom was al 'n paar keer verlief maar haar hart het vasgesteek by hom. Sy vra hom nooit uit oor Sahara nie maar sy wonder tog of hulle kontak het. Soms huil sy haarself aan die slaap. 

Daar is 'n onrustigheid in haar. Hy het nog altyd elke tweede dag gebel maar vandag lui haar sel nie.

Sahara voel ook onrustig. Sy kan die gevoel net nie afskud nie. 

"Net môre gaan ek Lawrence se nommer probeer kry."

©Rooi Mier 13.07.2022

#Stukkendeharte Hoofstuk 13 - Rooi Mier

 #Stukkendeharte Hoofstuk 13 - Rooi Mier

Dit is drie maande later. 

Sahara sit by 'n buite eetplek en geniet haar middagete. Kaapstad is altyd besig. Almal is altyd haastig oppad êrens. Dit is asof daar twee wêrelde is. Die rustigheid self waar sy sit en eet en dan vyf treë verder mense wat heen en weer beweeg soos miere; maar daar is tog 'n rustigheid in hulle bewegings. Kom ek stel dit so; jy weet jy is in 'n stad as gevolg van die hoeveelheid mense maar dit is of niemand haastig of dringende sake het nie. Definitief nie Johannesburg nie maar Slaapstad.

Sy geniet haar werk. Sy is 'n persoonlike assistent. Dit het gekos om gewoond te raak aan die vergaderings saam met haar wergewer en alles te leer oor die besigheid asook hoe hy dinge gedoen wil hê. 

Noudat hy met verlof is, is dinge rustiger. So rustig dat sy vandag heeldag aan Lawrence kon dink. Sy weet dat hy hier in die Kaap studeer en wonder hoe dit gaan.

"Ek verlang vreeslik baie na hom. Was dit 'n fout om hom weg te stoot? Nee," antwoord sy haarself, "Ek was 'n onderwyseres en hy 'n leerder.

Ek sal hom tog so graag net wil sien. Gaan my liefde dan verewig onbeantwoord bly?"

Sy is skielik swaarmoedig. Haar horlosie dui aan dat sy op kantoor moet kom. 

Lawrence en Anton stap van die kampus af na Unibell stasie toe. 

"Ek het maar die tyd wat ek vir jou sit en wag het 'n bietjie navorsing gedoen L. Die klomp studente is maar vreemd nê. Definitief nie soos ons Uptisers nie."

Lawrence glimlag, "Definitief  anders. Gelukkig het ek al 'n paar keer in die Kaap vakansie kom hou met my ouers. Gaan jy nog die naweek vir Larisa gaan kuier?"

"Ek moet L. 'n Man mis haar. Ons is vir mekaar bedoel."

Die trein kom aan en hulle hardloop die laaste stukkie.

Hulle het gou geleer dat die treine op die Lavis lyn veiliger is as jy derde klas ry. Eerste klas het baie minder mense en soms kan jy jou alleen bevind veral vroeg middag. Reg aan die begin was hulle amper beroof. Gelukkig was daar twee polisiemanne wat ook pasasiers was.

Die een polisieman het gesê dat hy kan sien hulle is nie Kapenaars nie en hulle aangeraai om eerder  derde klas te ry. Finansieël maak dit ook meer sin vir 'n student. By Pentech klim nog studente op en dit gaan maar rumoerig tot in Bellville.

Soos maar altyd moet hulle wag vir 'n Strand of Muldersvlei aansluiting. Bellville is 'n baie besige plek. 

L, ek het 'n paar goed nodig. Kom ons gaan koop dit sommer hier in Bellville by die Middestad Mall."

"Ai Anton man, dié plek maak my benoud, maar kom ons gaan maar."

Dit lyk kompleet of jy in 'n ander land is. Dit wemel van Somaliërs. Die besighede hier in die middestad word meestal deur hulle bedryf. Anton sê vir L, "Dié mense weet van 'n plan maak."

"Versigtig Anton, moet maar nie die term, "dié mense", gebruik nie. Net nou vat iemand dit verkeerd op. 

Hulle doen die inkopies en besluit om eers vis en chips te eet. Jy was nie in die Kaap as jy nog nie vis en chips geêet het nie. Hulle eet asof hulle nooit weer vis en chips gaan sien nie. Was dit dalk hul laaste keer?

Na 'n paar minute terug by Bellville stasie kom die Strand trein. Hulle weet dit omdat die nommer met 32 begin. Dié tyd van die middag raak die treine baie vol.

Dit kos beur en stoei om in te kom. Die twee word van mekaar geskei.

Op Eersterivier stasie sien hulle weer mekaar. Lawrence wou daai aand wat Anton per ongeluk laat glip het dat Janice swanger is, met Anton gedeel het dat hulle woonplek by dieselfde studenteverblyf in Eersterivier gekry het.

Op Eersterivier stasie doen hulle wat baie ander doen. Hulle gebruik nie die brug nie en hardloop voor die trein om terwyl hy nog staan. Dit is onwettig maar omtrent al die jonger passasiers doen dit.

In hul haas raak hulle voete aanmekaar toe hulle die ander lyn probeer oorsteek. Albei slaan neer soos osse. Daar kom 'n trein aan op dié lyn van die Strand se kant af.

Mense skree histeries. Toe is die trein op hulle. Die laaste ding wat Lawrence sien is Sahara se gesig.

Sy laaste kreet, "Here help."

©Rooi Mier 13.07.2022