#Stukkendeharte S2 Hfst 67 - Rooi Mier

“My kind! My kind is weg!”

Hy storm weer by die deur uit. 

Die motor met die twee insittendes is ook weg. Hy storm weer in.

“Bel die polisie!! Nou dadelik.”

“Probeer kalmeer meneer. Jy maak die dogtertjie bang.”

“My kind is ontvoer en jy sê ek moet kalmeer!”, skree-vra hy.

Sy wys met haar oë na Lanecia.

Lawrence kyk af na haar en besef dat hy haar hand stewig vashou. Hy het nog die hele tyd. Haar oë wys hoe verskrik sy is en aan die uitdrukking op haar gesig kan hy sien sy kry seer.

“Jammer my kind. Pappie het nie bedoel nie. Ek is net bekommerd oor Renzo.”

Hy tel haar op en druk haar styf vas. 

“Die voertuig met die twee mans wat hier buite gestaan het. Weet jy miskien wie dit was? Het jy hul besonderhede? Hulle kon dalk my kind ontvoer het.”

Hy staan nou teen die toonbank en sit vir Lanecia daarop neer.

“Ja. Ek bel hulle gou. Hulle was gaste hier en het uitgeboek.”

Die vrou bel die nommer wat sy op die rekenaar gekry het.

“Hulle antwoord nie.”

“Bel noú die polisie!”

“Goeie middag Richard, hoe gaan dit my sweety?”

Alhoewel Lawrence nie die persoon aan die anderkant hoor nie is dit duidelik dat hy if sy soentjies blaas want die ontvangsdame tuit haar lippe en maak ‘n ‘hmwah’ geluid.

Lawrence ontstel hom onmiddelik. Hy leen oor en gryp die telefoon.

“Wie jy ook al is, beter vinnig professioneel optree. My kind is weg en julle vry op die foon.”

Hy gluur die ontvangsdame woedend aan. Hy druk die telefoon weer in haar hand.

“Doen jou werk!”

Arme Lanecia gryp haar pa vas, sy het hom nog nooit so gesien nie.

Lawrence voel haar liggaam bewe waar sy op die toonbank sit.

“Toe maar Prinsessie, ek gaan kalm word”, sy stem bewe nog van woede.

“Is jy seker? So jy sê dat die kind nog nie 24 uur weg is nie? Kan julle dan nie ‘n uitsondering maak nie?”

Die ontvangsdame kyk Lawrence reguit in die oë terwyl sy op die telefoon praat.

“24 Uur? Kan jy asseblief my dogtertjie buite toe neem nou! Ek wil met hom praat.”

Lawrence se stem klink streng en bevelend. Die dame is skrikkerig. Sy gee die telefoon vir hom, tel Lanecia van die toonbank af en lei haar aan die hand uit.

Shane kom die woonstel ingestap. In sy hand het hy ‘n enkele rooi roos. Hy stap tot by Rencia, omhels haar en gee haar ‘n hartstogtelike soen.

Rencia is gewoond daaraan dat Shane haar soen maar hierdie is anders.

“En nou?”

Shane gee die roos vir haar en gaan dadelik op sy een knie kniel.

“Rencia, ek wil jou graag my vrou maak. Sal jy met my trou?”

Hy haal ‘n dosie uit sy baadjiesak en maak dit oop. Daar is ‘n pragtige verloofring in.

“Shane!”

Hy val haar in die rede, “Jy weet ek is nie ‘n man van hoekies en draadjies nie. Ek is lief vir jou en jy sê jy is lief vir my; so hoekom nie?”

“Shane!”, terwyl sy hom aan die arm op trek.

“Ek is lief vir jou ja, daar is geen twyfel daaroor nie.”

“Maar?” Vra Shane onseker.

“Maar jy weet ook ek hou van my werk. Gaan dit beteken ek moet my werk opgee? Ons het nog nie daaroor gepraat nie.

Wil jy kinders hê? Ons moet eers ‘n paar dinge deurtrap voordat ons dié groot stap neem.

Ek weet nie eers of ek troumateriaal is nie.”

“Maar Rencia! Daar is nie tyd nie. Môre vertrek ek met Mnr M Kaap toe.”

“So jy dink dat my bekommernisse nie geldig is nie?

Hoekom kan ons nie net nog ‘n rukkie wag nie? Jy is besig met Mnr M se saak. Ek sal ook een of andertyd in die hof moet gaan getuig want ek het jou die laaste ruk daarmee gehelp.

Dan moet ek nog hoor of ek hier gaan aanbly of wat gaan met my gebeur. Jy gaan terug Kaap toe verseker.”

“Rencia, dit is juis die punt. As ons verloof is kan ons jou dalk ook Kaap toe verplaas kry.”

“Nee Shane. Daar is nog so baie waaroor ons moet gesels. Ek het ook nog nie jou kinders ontmoet nie. Gaan hulle my aanvaar?”

“Rencia, soek jy na verskonings om nie met my te trou nie?”

“Ons is nog nie gereed nie.”

Shane vervies hom duidelik enstap driftig kamer toe.

Rencia kyk hom agterna en vra, “Gaan jy kom eet?”

Sy kry nie ‘n antwoord nie. 

Rencia gaan dek maar die tafel. Gewoonlik sal hulle stort, dan iets vinnig voorberei of opwarm maar sy was nie werk toe nie. 

Sy hoor na ‘n rukkie die stort loop. Twintig minute na die stort afgedraai is, is hy nog steeds nie daar nie.

Sy gaan kyk in die kamer en vind hom in die bed. Dit is duidelik dat hy nie wil praat nie.

“Het jy nou die stil stuipe? Ons is mos volwassenes, kom ons praat.”

Hy antwoord nog steeds nie. Rencia gaan eet maar alleen want sy is redelik honger.

“As hy so optree wil ek beslis nie met hom trou nie. So wat hy sê is wet.”

Na ete lê sy op ‘n rusbank en kyk na die nuus. Die nuus omtrent Mnr M se oorplasing het uitgelek. Nou weet die he LL e land. Dit gaan ekstra druk op die sekuriteit rondom sy oorplasing plaas.

Lawrence bulder in die die telefoon.

“24 Uur? Regtig Offisier. 24 Uur? Waar was jy toe daar aangekondig was dat wanneer ‘n kind wegraak gaan daar onmiddelik tot aksie oorgegaan word? Die 24 Uur reël is net van toepassing op volwassenes. Kan ek met jou hoof praat?”

Daar is ‘n paar oomblikke se stilte aan die anderkant. 

Lawrence wonder of die oproep afgesny is. Die persoon het het weer begin praat want Lawrence gee nou Lorenzo se besonderhede.

“Renzo! Renzo!”, Lanecia se stem klink op daar buite.

“Waar was jy? Pappie soek jou. Hy is baie kwaad.”

“Ek was hier agter by ‘n maatjie. Waar is Pappie dan?”

Lawrence gooi onmiddelik die telefoon neer en storm uit. Verligting spoel oor hom, soveel so dat hy op die bankie buite neersak.

Lorenzo kom rustig aangestap asof niks in die wêreld hom pla nie. ‘n Seuntjie staan en waai vir hom. Hy draai om en waai terug.

#RooiMier

©Rooi Mier 17.01.2023

#Stukkendeharte S2 Hfst 66 - Rooi Mier

Rencia skrik wakker met ‘n hart wat verskriklik vinnig klop.

“Ag, kan die verlede my tog nie net aflos nie!”

Sy is natgesweet en sy bewe soos sy daardie dag as kind gebewe het. 

Shane sit op kantoor met ‘n dikkerige lêer oor ‘n vlaag kinderontvoerings, of dan verdwynings want daar is geen bewyse dat die kinders ontvoer is nie. Al die kinders is van die Wes Kaap. Hy het dit aangevra omdat hy binnekort moet terugkeer Kaap toe. Die ondersoeke is aan hom toegeken.

Sy aandag is egter nie by die inhoud van die lêer nie maar eerder by Rencia. 

“Wat gaan aan met haar? Sy bly moeg en afsydig. Daar is ook nie juis iets van ‘n liefdeslewe nie.

Soms kom sy angstig voor en sy kry gereeld nagmerries. Dalk is dit tyd dat sy professionele hulp kry. Hoe gaan ek haar oortuig?”

Hy vou die lêer toe en gaan staan by ‘n venster. Sy selfoon lui. Dit is die dokter by die hospitaal.

“Goeie môre dokter.”

“Goeie môre Meneer Cupido. Ek wil u net laat weet dat Meneer Max Adriaanse stabiel genoeg is om oorgeplaas kan word na ‘n hospitaal in die Kaap soos versoek deur u.

Hy sal egter moet vlieg om sodat hy nie uitgeput word nie en daar moet ‘n dokter teenwoordig wees. Laat my weet watter datum sodat ons alles gereed kan kry aan ons kant.”

“Baie dankie dokter, ek sal u teen môreoggend kan sê.”

Shane is opgewonde. “Uiteindelik kan ek terug Kaap toe. Upington is ‘n mooi dorp met vriendelike mense maar die hitte kry my nog soms onder.

Ek moet by Rencia kom en die nuus met haar deel. Dit is tyd dat ons die volgende stap neem.”

Hy sluit sy kantoor en ry huiswaarts.

Lawrence ry uit Vanrhynsdorp en draai op die N7 Kaap se kant toe. Die tweeling sit albei agter, vas aan die slaap. Hy het hulle wakker gemaak voor hulle Vanrhynspas afgekom het. Hulle was in vervoering.

By een van die vulstasies in Vanrhynsdorp het hulle die kleedkamers besoek. Hy was angstig toe hy sy prinsessie in die hande van ‘n vreemde, dog vriendelike dame moes laat. 

Hulle het daarna geëet en toe het hy ‘n bietjie gerus. Nou slaap hulle weer terwyl hy ry.

“Sodra ek in die Kaap kom sal ek Sahara vra dat ons ‘n troudatum moet bepaal. 

Ons is finansieël sterk genoeg en dit is regtig nie nodig dat daar ‘n lang verlowing hoef te wees nie.”

Hy sit die radio saggies aan en sing saam. Terwyl hy sing val dit hom by dat hy nie die bespreking by Clanwilliam dam oord bevestig het nie. Sy plan is om daar te oornag want hy wil dit nie waag om reg deur Kaap toe te ry nie. 

By Klawer afdraai trek hy af om ‘n oproep te maak. Daar is genoegsame akkomodasie beskikbaar en hy kan maar betaal sodra hy daar aankom.

Shane kry vir Rencia op ‘n rusbank voor die Televisie met slaapklere aan.

“Hallo liefie, nog steeds in nagklere?”

“Jy is ook maar lekker blind né. Kan jy nie sien dit is ander nagklere nie? Tipes julle mans; merk nie op as ons vroue ons hare gedoen het nie so ek verwag nie dat jy sal sien dat ek ander nagklere aan het nie.

Ek het gestort maar besluit om net vars nagklere aan te trek want ek gaan nêrens vandag nie.

Wat maak jy hier?”

Shane kom sit langs haar. 

“Ek moet een van die dae Kaap toe gaan. Max mag vervoer word per vliegtuig.”

“O.”

Shane kyk na haar want die manier waarop sy sê “O” klink vreemd.

“En nou?”

“En nou wat?”

Rencia kyk nie na hom nie. 

Shane verstaan glad nie haar vreemde gedrag nie. Hy besluit om nie verder te krap nie.

“Ek gaan later met hoofkantoor die detail bespreek.”

“Max mag nie Kaap toe gaan nie. Hoe gaan ek dit verhoed? As hy daar beland gaan ek hom dalk weer net in die hof sien.”

Sy krap in haar kas en haal ‘n sak uit. Daar is foto’s van haar ma en broer in. Op haar bed sit en kyk sy na die ou foto’s.

Terwyl sy na haar ma se gesig kyk kry sy die reuk van varsgebakte melktert. 

Sy hoor haar boetie wat heelwat ouer as sy is se stem.

“Dit help ook nie ‘n mens wil fiks bly in die huis nie. Hoekom moes Moeks dit doen.”

Sy sien die glimlag op haar ma se gesig; gesig want sy glimlag nie net met haar mond nie maar jy sien die glimlag ook in haar oë en sommer die hele gesig.

“Jy hoef mos nie te eet nie.”

“Die gebed sê, en lei my nie in die versoeking nie. Ma is skuldig.”

Sy is reeds besig om ‘n dik sny vir hom af te sny.

Lawrence trek sy voertuig in die kampeerarea van Clanwilliam dam se kantore. Hy is moeg terwyl die tweeling, wat ‘n rukkie gelede wakker geword het vinnig uit die voertuig wil wees. Hy weet dat dit vir hom geen rus voorspel nie.

Hy laat hulle uit die voertuig klim om saam net hom in te gaan. 

“Ek gaan ons sleutels kry en betaal. Julle moet asseblief rustig wees in die kantoor. Sodra ons in ons plekkie is kan ons ‘n bietjie gaan rondkyk.”

Daar staan ‘n motor daar naby met twee insittende mans. Terwyl hulle gesels kyk hulle na Lawrence en die tweeling.

Lawrence groet hulle met ‘n kopknik. Hy neem die kinders een aan elke hand en stap die kantoor binne. Die kantoordeur is oop. Terwyl hulle instap gaan die ligte aan.

“Goeie middag Meneer, u bring geluk. Die beurtkrag is nou net klaar. Is u Meneer van Wyk? Ag moeder, is hulle nie oulik nie? Watter een is die oudste?

O ja, Meneer kom seker inboek. U was gelukkig. ‘n Gesin moes ‘n dag vroeër huiswaarts keer.”

Lawrence voel skoon uitasem vir haar onthalwe. 

“Sjoe, die vrou gee mens nie kans om te praat nie.”

Hy is nou nie seker of hy dit gedink of hardop gesê het nie. Hy wys die tweeling na ‘n bankie by die deur en haal dan sy identiteits- en bankkaart uit.

“U sal net nog so ‘n minuut of twee moet wag want die stelsel was af.”

Lawrence lees maar solank die reëls op die plakkaat teen die muur. Hy hoor die vrou praat oor hoe vol die dam is en hoe mooi die natuur in die omgewing is.

“Hoekom is die kinders so stil?”

Hy draai om en sien net vir Lanice daar sit.

“Waar is jou boeta? Ek het gesê julle moet stil sit tot ek klaar is. Is hy buite?”

Hy beweeg deur se kant toe terwyl hy vra.

“Hy het uitgegaan Pappa.”

“Lorenzo? Lorenzo? Ek het so mooi gevra dat julle stil moet sit en wag.”

Hy sien nie sy bulletjie voor die gebou nie.

“Lorenzo! Waar is jy?”

Lawrence is bekommerd nie, hy vererg hom net vir die mannetjie wat so ongehoorsaam is. Hy beweeg om die gebou om te sien of hy daar agter is by die speelparkie wat hy daar gesien het toe hulle in kom ry.

Lorenzo is nie daar nie. Nou raak Lawrence bekommerd.

“Lorenzo kom dadelik uit waar jy wegkruip seun! Lorenzo!”

Nou raak Lawrence paniekerig. Hy hoor Lanice agter hom roep en draai dadelik om om haar hand te vat.

Hy stap vinnig met haar aan die hand terug die kantoor in.

“Waar is julle kleedkamers vir mans?”, skree-vra hy.

“Daar anderkant by daai gangetjie af meneer. Los haar maar hier by my.”

“Nee!”

“Ook maar lekker onbeskof”, dink die vrou. Sy besef nie regtig wat aangaan nie.

Lawrence is vinnig die gang af met Lanice se hand nog steeds in syne.

Hy druk die kleedkamer se hoofdeur oop.

“Lorenzo!”

Arme Lanice word verder ingesleep. Die stalletjies is egter almal oop. Geen Lorenzo.

“Kom Lanice!”

Hulle gaan langsaan in by die dames.

“Lorenzo! Lorenzo my kind, waar is jy?”

“Wat gaan aan Meneer van Wyk?”

Dit is die ontvangsdame wat haar pos verlaat het om te kom verneem wat die bohaai is.

“My kind! My kind is weg!”

“Is hy nie dalk by die speelpark nie? Die kinde..”

Lawrence kap haar af, “Nee, hy is nie daar nie.”

Hy storm weer by die deur uit. 

Die motor met die twee insittendes is ook weg.

#RooiMier

©Rooi Mier 17.01.2023

#Stukkendeharte S2 Hfst 65 - Rooi Mier

“Ek is op die punt om ‘n vergadering by te woon Antie Angela. Ek skakel u later terug.”

‘n Uur later is Sahara terug van haar vergadering af.

“Email asseblief onmiddelik na die notule geteken is’n afskrif na Meneer Adriaanse toe. Hy sal dit dalk wil bestudeer voor sy volgende vergadering met die Duitsers.”

“Ek sal so maak Juffrou Muller. Onthou u moet nog ‘n oproep maak aan ‘n Antie Angela.”

“Baie dankie dat jy my herinner het. Ek het so baie dinge op die brein.”

Sy maak haar kantoor agter haar toe en skakel Angela se nommer.

Rencia voel moeg.

“Vanaand moet ek vroeg in die bed kom. Ek slaap sleg die afgelope tyd.”

Rencia kry die afgelope tyd gereeld nagmerries. Dit het eintlik begin na Max se inhegtenisname.

“Dit is snaaks dat dit nie gebeur het die tyd toe ek “verpleegster” moes wees vir Max nie.”

Hulle het haar egter weggehaal om Shane te ondersteun met ‘n ondersoek.

Shane het haar gisteraand gevra hoekom sy deesdae so afsydig is en sy het ‘n hoofpyn voorgegooi. Hy het egter genoem dat sy in haar slaap gemompel het. Net nadat Max aangekeer was het sy by Shane ingetrek. Hulle huur ‘n plek totdat Max gereed is vir sy verhoor. Die verhoor gaan in Blue Downs Landdroshof geskied. Shane moet dan terug Kaap toe.

“Wat gaan word van ons verhouding? Ek het nie my hierin begewe vir langafstand nie. Ek is lief vir Shane maar sal ek my werk kan opgee vir hom?

Wat as die verhouding om een of ander rede stop?”

Sy stap na ‘n kafee toe daar naby om melk te gaan koop. Oppad terug stap sy verby ‘n hawelose met wie sy dikwels gesels.

“Pieter, ek is jammer. Ek het kos daar by die huis wat ek vir jou wil bring. Gaan jy oor ‘n halfuur nog hier wees?”

Pieter begin lag.

“Het Eskom jou weer beetgekry juffrou?”

Sy glimlag.

“Nee, nog nie man maar ons gaan weer vier ure af wees. So ek wil dit liewer gee terwyl dit nog  vars is. Môre sal dit nog eetbaar wees maar nie meer vars nie.”

“Jy, Juffrou, is ‘n engel wat God spesiaal vir my op hierdie aarde geplaas het.”

“Ag kom nou Pieter. Ek wens ek was so ‘n goeie mens. As jy maar weet watter gedagtes ek soms koester. Daar is iemand wie ek met ‘n passie haat.”

“Juffrou, haat is soms soos gal. Dit smaak aaklig. 

Kom ek vertel jou ‘n storie. Daar was eendag ‘n man wat uit was op wraak. 

Hy, sy vrou en dogtertjie was op ‘n dag uit na ‘n winkelsentrum. Skielik was daar begin skiet. Die mense het deurmekaar begin hardloop en hul dogtertjie het in die gewoel verdwyn. Hy en sy vrou was ook later geskei in hulle naarstiglikke soeke na hul dogtertjie. Hulle het agtergekom dat daar ‘n kontant in transito rooftog besig was om plaas te vind. Die polisie het opgedaag en ‘n skietery het losgebars.

Uiteindelik het hy op hulle afgekom. Sy vrou op haar knieë en hul dogtertjie wat sy styf vasgedruk het. Daar was bloed. Sy het aanhoudend hul kind se naam geroep terwyl sy histeries huil.

Hy het vorentoe gestorm en toe sy hom sien het sy geskree dat dit haar skuld is. Hul kind was geskiet en sy was dood.

Ja, ons dogtertjie was dood.”

Dit raak moeilik vir Pieter om verder te praat. Emosies oorval hom en Rencia stap nader en sit haar hand op sy skouer. Sy praat nie ‘n woord nie om hom kans te gee om tot verhaal te kom.

Hy gaan voort toe hy gereed is.

“Een van die rowers het my dogter doodgeskiet. Later het ek egter uitgevind dat alhoewel ‘n rower haar geskiet het was dit asgevolg van my vrou; of so het dit voorgekom.

Sy het gesien dat die rower op ‘n polisieman wou skiet maar hy was nie bewus van die rower nie. Sy het vorentoe gestorm en hom uit die pad gestamp. Op daardie oomblik het hul dogtertjie haargesien en huilend op haar afgestorm. Die rower het hul dogtertjie geskiet.

Ek kon my vrou nie vergewe alhoewel sy nie direk daarvoor verantwoordelik was nie. Ons huwelik het skade gelei en een middag het ek haar dood kom kry. Sy het ‘n oordosis pynpille geneem. Daar was ‘n briefie waarin sy verduidelik het dat sy dit eenvoudig net nie meer kon hanteer nie; sy beskuldigings en haar eie skuldgevoelens.

Ek het my werk verloor want die skuldgevoelens het my nou oogevreet. Daarna was dit net afdraand. Nou sit ek hier en bedel.”

Rencia kry hom jammer. Sy dink,”’n mens ken nooit iemand anders se storie nie. Jou storie is altyd belangriker.”

Sy sê hardop, “Was dit nie sy wat onlangs postimus ‘n medalje ontvang het vir haar heldedaad nie?”

“Ja, dit was sy.”

“As jy my storie geken het Pieter sal jy besef dat myne anders is. Ek kan nie anders as om te haat nie. As ek nie haat nie kan ek nie wraak neem nie.”

“Regtig? Ek neem aan jy het ook geliefdes verloor. Na jou wraak, gaan hulle terugkom? Dink daaraan.

Moenie self wraak neem nie, juffrou, maar laat dit oor aan die oordeel van God. Lees Romeine 12:19.”

“Ek moet nou gaan Pieter. Sien jou net nou met die kos.”

Sy stap aan.

“Ai Pieter. As God dan so vergewendsgesind is soos julle sê, gaan Hy mos nooit vir Max behoorlik straf vir wat hy aan my gedoen het nie.”

Daardie aand rol sy rond en dit is asof Max vir haar grynslag. Sy hoor polisiesirenes en daarna ‘n ambulans.

Lawrence is vroeg wakker. Hy is opgewonde.

“Sahara gaan lekker verras wees as ek en die tweeling daar opdaag. Sy het net gisteraand gesê hoe sy hulle verlang.

Ek en die tweeling gaan van die reis Kaap toe ‘n toer maak. Ons gaan oral stop en die dorpe verken waardeur ons ry.

Dit is ‘n lang rit as jy alleen bestuurder is en dan nog twee kinders as passasiers te hê.

Die twee oumas kompeteer met die eetgoed so ons het nie probleme daar nie. Ons moet net stadig met die vloeistowwe want die dorpe is ver van mekaar af.”

Shane maak vir Rencia wakker met ‘n beker koffie. Hy het gelos dat sy maar verslaap. Nou sal sy nooit betyds kan wees vir werk nie. Hy is op die punt om te vertrek.

“Jy moet baie moeg wees liefling. Wanneer gaan jy praat met my oor jou nagmerries. Ons moet ons bekommernisse met mekaar deel. Vat die dag af dan praat ons vanaand.”

Rencia wil opbeur maar sy is te moeg. Sy lê maar weer.

“Jammer vir nog slegte nuus 6maar hulle het gisteraand jou vriend, Pieter, vermoor.”

“Ag nee man! Wanneer gaan dit ophou? Die man het niemand nie, wie gaan hom begrawe?

Ek sal maar reëlings tref dat hy begrawe word sodra die liggaam deur forensies vrygestel gaan word. Hulle moet net nie met my sukkel omdat ek nie familie is nie. Ek gaan hom begrawe! Dit sal seker net ek en die mense wat die graf moet toegooi wees. Miskien moet ek ‘n pastoor kry. Dalk sal my pastoor dit doen.”

Rencia raak vinnig weer aan die slaap.

‘n Skoot klap. Rex gee net een tjank toe is hy stil. Die sewejarige dogtertjie sien hoe haar geliefde Rex neerval. Hy beweeg nie. Waar sy agter op die erf speel, kan sy nie die voorhek sien nie.

“Mammie, Mammie!”

Sy storm by die agterdeur in. Haar pop val by die deur tussen die kombuis en die eetkamer.

“Mammie, waar is jy? Rex is siek! Kom gou!”

Daar is iemand by die deur. ‘n Harde klop.

“Maak oop Denise! Maak nou oop! Ek weet jy is daar binne.”

“Gaan kruip weg Rencia.” 

Denise praat sag maar dringend. Rencia ken daai stemtoon. Dit is die een wat sy nie durf ongehoorsaam aan is nie, tog huiwer sy.

“Nou! Rencia nou!”

Rencia skrik wakker met ‘n hart wat verskriklik vinnig klop.

“Ag, kan die verlede my tog nie net aflos nie!”

#RooiMier

©Rooi Mier 17.01.2023

#Stukkendeharte S2 Hfst 64 - Rooi Mier

Twee maande later.

Lawrence en die tweeling staan by Janice se graf. 

“Prinsessie, wat sal jy altyd onthou van Mammie?”

“Mammie het altyd gesê dat ek eendag ‘n sterk vrou gaan wees. Daarom gaan ek nie nou weer huil nie maar Pappie, ek mis haar baie. Ek wens dat sy nou hier was.”

“Ja, Mammie was reg my Prinses. Jy gaan ‘n sterk vrou wees. Eintlik is jy alreeds sterk maar Pappie wil dit vir jou sê, sterk mense huil ook. Om te huil beteken nie jy is swak nie. Wanneer jy hartseer is en jy verlang Mammie baie mag jy maar huil my mooiste.”

Lanice se trane was reeds vlak en skielik begin dit te vloei.

“Pappie”, vra Lorenzo met ‘n stem wat na aan huil klink, “mag mansmense ook huil?”

“Eerste ding my Bulletjie. Jy is nog my seun, jy gaan eendag ‘n man wees. Kinders mag huil.”

Lawrence klink ook of sy trane nie ver weg is nie.

“Tweedens, al is jy sewentig of tagtig en ‘n man, mag jy nog steeds huil. Mense wat hul gevielens wegsteek raak siek my kind. Man of vrou, huil as jy moet.”

Al drie van hulle huil nou. Lawrence druk die tweeling styf teen hom vas. 

“Ag Here, hoekom moes hulle hul ma op so ‘n jong ouderdom verloor? Hulle het haar nog so nodig.” 

Hy haal sy sakdoek uit en vee sy Prinsessie se gesig af. 

“Pappie het ook gehuil.”

“Ja, ons almal het gehuil. Hoe voel jy nou?”

“Beter.”

Sy stap om hom en gee haar boetie ‘n stywe drukkie.

Lawrence slaan sy arms om albei.

“Pappie is baie lief vir julle.”

Hy buk af en gee elk ‘n soen op die voorkop.

“Kom ons maak Mammie se graf weer mooi. Gaan kry die blomme in die motor.”

Hulle het nie gesien dat daar ‘n motor by die begraafplaas se hek ingery het nie.

“Derek, daar is Lawrence en die kinders. Dit lyk of hulle huil.”

Derek antwoord met ‘n skor stem, “Ja hulle doen. Hy verbaas my elke dag; so jonk en alreeds so ‘n goeie pa.”

“Trek hier af onder die boom. Kom ons gun hulle tyd met mekaar.”

Derek trek maar alte gewillig af. Hy wil nie hê die kinders moet hom so sien nie. Die afgelope tyd het hy geleer om voor sy vrou te huil maar hy sal dit nog nie voor sy kleinkinders kan doen nie en veral nie voor Lawrence nie.

Hy is nie net hartseer oor sy dogter nie maar Angela het slegte nuus by die dokter gekry. Dit is die rede hoekom hulle direk hierheen gery het.

“Angela, ek is jou jammer my vrou. Hoe sal ons sonder jou kan klaarkom?

Kom ons gaan kry ‘n ander opinie.”

“Nee, my man. Ek weet dat die dokter die waarheid gepraat het. Kom ons maak die beste van die tyd wat ons nog het. Kom ons leef voluit. Ek wil nie van dokter tot dokter hardloop nie. Daar is nog so baie om te doen.”

Sy leun oor na haar man toe, trek hom nader en soen hom lank en innig op sy mond en nat wange.

“As die tweeling nie so naby was nie het ek jou sommer net hier aangerand.”

“Moenie jou stuitig hou nie vroumens,” hy probeer glimlag, “gaan kry ‘n kamer, jy gaan dat ek my ordentlikheid vergeet.”

“Ek wens jy wil,” sê sy glimlaggend.

Sy sit terug.

“Derek my man. Daar is iets wat ek met jou wil bespreek. Ek het ‘n plan en ek hoop jy gaan saamstem.”

Terwyl sy dit sê kyk sy na Lawrence en die kinders. Sy begin haar plan aan Derek verkoop. Dit is nie maklik nie maar hy stem later in.

“Noudat jy ingestem het; kom ons gaan sit gou ons blomme op die graf want ons het nog werk om te doen.”

“Hier kom Oupa en Ouma.”

Lanice vergeet sy moes die bottel water in die motor gaan haal het en staan en wag opgewonde vir ‘Oupa en Ouma’ om te parkeer.

Lorenzo staan en kyk haar en skud sy kop.

“Vroumense! Ek gaan nie eendag trou nie.”

Hy stap na die motor toe om die water te gaan haal.

Lawrence glimlag onderlangs.

“Ja Bulletjie, hulle is nie maklik om mee oor die weg te kom nie.”

“Het Oupa gehuil?”

“Nee mannetjie, hoekom sal jou Oupa huil?”

“Ag Oupa, ek kan mos sien Oupa het gehuil. Pappie sê ons mans mag ook huil. Ek het tog vir Oupa sien huil in die tuin deur my venster gister.”

Derek onthou hoe hy op Janice se gunstelinge plekkie in die tuin gesit het en die trane sommer net gekom het.

“Ag mannetjie, dit was maar net uets in ny oog.”

“Oupa, jy mag nie lieg nie. Jy hét gehuil.”

Derek kyk eers na Angela wat instemmend knik.

“Ag ja mannetjie, ek het bietjie gehuil. Kom ons maak die graf mooi.”

Angela glimlag.

“My man kan darem vinnig ‘n gesprek draai.”

“Oom Derek, ek wou nog iets met oom-hulle bespreek. Kan ek later ‘n draai by oom-hulle kom maak?

“Is dit in verband met jou plan om die tweeling vir ‘n week weg te neem Kaap toe?”

“Ag jammer oom. Ek het hulle gevra om eers stil te bly daaroor totdat ek met oom-hulle gepraat het.”

“Toe maar. Ek en Angela dink dat dit ‘n goeie ding is. Solank hulle nie te ver agter raak met hul skoolwerk nie.

Het jy ‘n plan in plek daarvoor?”

“Ek was van plan om sodra ek met u-hulle daaroor gepraat het, met hul onderwyser te gaan beraadslag.”

“Dan is dit reg so. Die jaar het nou net begin, so die werk sal hulle kan inhaal.”

Sahara sit en staar na haar verloofring. Dan staan sy op en gaan kyk deur haar kantoorvenster oor die stad. Sy is nou al ‘n maand terug by die hoofkantoor in Kaapstad. 

Upington is haar plek maar sy het dié uitsig gemis. Die see, die eiland en die berg aan die anderkant. Vandag verlang sy egter na Lawrence en sy wens hy was hier maar verstaan dat hy die tweeling deur die proses moet help. Sy studies doen hy aanlyn so dit is nie ‘n probleem nie. Hy was ook een van die gelukkiges wat suksesvol was met sy bitcoinbeleggings so hy is alreeds finansieël sterk.

“Hoelank is lank genoeg voor sy kan begin praat oor ‘n troudatum? Sy tweeling het pas hul moeder verloor. Sal dit onbehoorlik van my wees om oor die toekoms met hom te begin praat?

Daar is nog so baie om oor te praat. Gaan ons in Upington of Kaapstad woon? As dit in Upington is gaan ons in my huis woon of ander een koop? Wil hy nog kinders hê?”

Dan wonder sy ook nog bekommerd oor haar verhouding met Derek en Angela. Op die oog af lyk dit of daar nie probleme gaan wees nie maar sal hulle haar aanvaar as die moederfiguur in hul kleinkinders se lewe? 

Dan is daar haar pa. Hy bly baie siek maar is stabiel. Die dokter het aanbeveel dat sy haar lewe lei. 

Haar telefoon lui. Die verantwoordelikheid om die besigheid te bestuur rus nou tydelik op haar skouers. Martin is op die oomblik in Europa op besigheid. Sy maak reg vir ‘n vergadering na die oproep.

Daar is ‘n klop aan die deur. Dit is Martin se persoonlike assistent. Sy stap saam met hom.

Haar selfoon lui. Dit is Angela, Janice se ma. Sy stuur vinnig ‘n stemboodskap.

“Ek is op die punt om ‘n vergadering by te woon Antie Angela. Ek skakel u later terug.”

#RooiMier

©Rooi Mier 17.01.2023

#Stukkendeharte S2 Hfst 63 - Rooi Mier

Die intensiewe sorg is besig vanoggend. Dit lyk na chaos vir die buitestander maar elkeen weet presies wat hulle moet doen.

Beeeeeeeep! Iemand se hart het gaan staan. Na omtrent drie minute staan die dokter terug. 

“Ontkoppel maar alles verpleegster; ons het die pasiënt verloor. Nou lê die moeilike taak voor. Ek moet die naasbestaandes inlig.”

“Ek is nou terug julle, eet solank. My foon is in die motor. Julle Oupa en Ouma wil seker al met julle praat.”

Lawrence kry sy foon in die motor. Daar is heelwat oproepe wat hy gemis het. Die battery is egter amper dood. 

Hy probeer Sahara bel met die oorblywende krag maar sy antwoord nie. Die skerm gaan dood; sy battery is klaar.

Hy neem die foon na binne. 

“Ek het ‘n selfoonlaaier binne gesien. Die kinders wil al seker met hul grootouers praat.”

Nadat hy sy selfoon gekoppel het, gaan sit hy by die kinders en eet. 

“Sodra ons klaar geëet het, gaan ons met Oupa en Ouma praat.”

Sahara sien dat haar sel lui maar kan dit nie antwoord nie want sy ry in die verkeer.

“Ai! Het ek alweer vergeet om die ding met ‘blue tooth’ te koppel.”

By die verkeerslig wil sy die selfoon optel maar die verkeerspolisieman in die ander baan glimlag vir haar.

Sy glimlag terug maar besluit om maar liewer nie die noodlot te tart nie.

“Ek hoop Lawrence is by die hospitaal. Dan kan hy saam met my na my pa toe gaan en sommer ook hoor hoe gaan dit met Janice.”

Sy kyk na haar glinsterende verloofring. 

“Ek sal nou by jou wees my liefling.”

Dit is ‘n paar dae later. Sahara staan met ‘n swaar gemoed op. “Begrafnisse is nou regtig nie my ding nie. Ek het egter nie ‘n keuse nie.”

Sy sit haar klere reg en gaan stort. Terug in haar kamer staan sy voor die spieël en hou die rok voor haar op.

“Swart! Dit is so ‘n morbiede kleur. Dra ‘n mens nog swart?”

Sy trek dit aan kyk na haar spieëlbeeld. Die verloofring glinster aan haar vinger. Dit is waaraan sy vashou, die belofte van ‘n liefdesviering.

Terwyl sy parkeer by die kerk soek sy na Lawrence se motor. Dit is staan nie te ver van die ingang nie.

By die ingang steek sy vas. Janice staar glimlaggend na haar van daar voor af. Dit is ‘n baie mooi foto van haar op ‘n baie mooi kis.

Sahara se oë is soekend. Sy sien vir Lawrence op die stoele in die eerste ry sit. Lorenzo en Lanice sit alkant van hom, met hul oorlede ma se ouers aan Lanice se kant en Lawrence se ouers aan Lorenzo se kant.

Iemand roep haar naam saggies. Dit is Larisa. Sahara gaan langs haar sit. Hulle het mekaar lanklaas gesien. Larisa werk nou in Windhoek, Namibia.

Paul en Larry sit in die ry agter Larisa. Tussen hulle sit ‘n jong vrou met donkerbrille wat vir haar onbekend is.

Shane kom ook die kerk binne. Hy gaan sit aan die anderkant maar sy oë is ondersoekend op die jong vrou gerig. 

Paul sien hom en praat toe fluisterend met die vrou langs hom. Sy probeer ongemerk na Shane te kyk maar kan nie want sy sal moet draai. 

Die diens begin. Almal staan om ‘n gesang te sing. Na die gesang sluit die meerderheid hul oë terwyl die pastoor die diens open met ‘n gebed; Shane ook. Dit is ‘n redelike lang gebed. Toe die pastoor uiteindelik ‘Amen’ sê, is Paul, Larry en die jonk vrou weg.

Shane stap onmiddelik uit maar daar is nie ‘n teken van hulle nie.

“My instink laat my in die steek. Miskien is dit tyd dat ek ‘n ander beroep probeer,” praat hy met homself.

“Dit was Yvonne, Paul se suster, daarom het hulle so skielik verdwyn.

Dit bevestig my vermoede dat sy betrokke was met die ontvoering van Max ‘n paar weke terug.

Ek stel nie regtig daarin belang om haar aan die pen te laat ry nie want ek weet dat sy weerwraak wou neem op haar terme. 

Ek is eintlik op soek na die persoon wat agter die ontvoering sit.

Wie is hy? Waarom wou hy Max ontvoer of wou hy hom help ontsnap?”

Tot dusver kon hy nie vir Max ondervra nie want hy is steeds kritiek. Die dokter het gesê dat hy moontlik nooit antwoorde by hom sal kry nie want sy toestand bly onveranderd. Met sy laaste inhegtenisname het hy ‘n beroerte aanval gehad en daar is ook gevorderde maagkanker by hom gediagnoseer.

Hy bly egter onder streng bewaking in die hospitaal.

Janice se ouers is baie emosioneel. Hulle het hul dogter baie onverwags aan die dood afgestaan. Daar is ook nog vrae oor hoe sy in haar motor beland en self bestuur het.

Derek moes die dag van haar dood sterk wees en ook nog die aanhoudende vrae van sy vrou probeer ontduik want hy weet dat hy nie bevredigende antwoorde kon verskaf nie.

“Derek, het ons kind ons bedrieg? Kon sy nog die hele tyd loop? Waarom het sy dit vir ons weggesteek?”

Dit was vrae waarmee hy self geworstel het. Nou sal hul heel moontlik nooit die antwoorde kry nie. Selfs Lawrence kon ook nie vir hulle die vrae antwoord nie. Daar was die keer wat dat Lanice gesweer het sy het haar ma sien loop maar Janice het gesê dat sy net gedroom het. 

#RooiMier

©Rooi Mier 17.01.2023