#Stukkendeharte Hoofstuk 15 - Rooi Mier

 #Stukkendeharte Hoofstuk 15 - Rooi Mier

Sahara sit in haar Seepunt woonstel en kyk uit oor die Atlantiese Oseaan. Die see lyk nogals onstuimig en die uitsig vaalgrys. Dit is Sondag en soos gewoonlik is daar heelwat mense op die seefront, maar dit is definitief nie 'n dag vir swem nie. Dit voel of die dag self 'n boodskap van hartseer en verdriet dra. 

Sy verlang na Lawrence. Saans is hy haar laaste gedagte, soggens maak sy gesig haar wakker.

"Het ek my kanse verspeel?"

 Net verlede week het sy die sekretaresse van Carlton - Van Heerden geskakel. Hulle twee was op goeie voet toe sy nog onderwyseres was. Sy wou eintlik maar net 'n bietjie uitvis, haar uiteindelike doel was om 'n verskoning te vind oor hoekom sy Lawrence se nommer nodig het. 

Die sekkie was maar altyd, wat mense 'besig' noem. Sy weet alles van almal en voordat jy gevra het, het sy jou vertel. Baie keer was dit iets wat jy nie wou hoor nie. Binne 'n minuut het sy gehoor dat Janice swanger is met Lawrence se kind.

Sahara was so geskok dat sy nie meer verder wou gesels nie. Die sekkie was nog besig om te vertel van die twee studente wat dood is in 'n treintrap in die Kaap toe sê Sahara totsiens en lui af.

"Dit kan mos nie wees nie. Wat nou van my liefde vir hom? Natuurlik moet hy verantwoordelikheid vat vir sy kind. Baat dit nog om iets na te jaag wat oppad nêrens is nie? Was haar gedig "Onbeantwoorde liefde" 'n voorspooksel?

"Hoe vinniger ek die liefde najaag

Hoe vinniger vlug  dit op die wind

Dit systap my soos 'n springbokkie

Sodat die jagluiperd hom nie vind."

Sy staan op om haar tablet te gaan haal. Sy lees nog graag Die Gemsbok, die nuusblad op gebeure in en om Upington. 

Die opskrif lees, " Begaafde student word vandag begrawe".

Sy voel skielik 'n beklemming op die bors. Dit is asof sy nie asem kan haal nie.

Sy lees verder.

Die student, Anton le Fleur, 'n regsstudent by die Universiteit van Wes Kaapland in sy eerste jaar word vandag ter ruste gelê hier in Upington. Hy was verlede jaar 'n leerder by Carlton - Van Heerden Sekondêr en was een van die top presteerders in sy finale eksamen.

Hy was een van twee studente wat verlede week dood is toe hulle 'n treinspoor wou oorsteek op Eersterivier stasie in die Wes Kaap."

'n Verlamende gevoel neem besit van haar. Die tablet gly uit haar hande en val op die grond. 

"Nee, nee Here, nie alweer nie.

Skielik kry sy krag en vlug vinnig by die deur uit, klim in die huisbak. Op die grondvloer loop sy amper iemand ondertebo.

Die persoon skree nog agterna, " Stupid fool." Sahara voel net sy moet buite wees en kyk nie eers om nie. 

Larisa huil ontroosbaar. Hoeveel trane het sy? Kan 'n mens dan die hele week huil en nog steeds vloei die trane soos die Oranjerivier in vloed? Haar hart is nie stukkend nie. Dit is totaal en al flenters. 

Hoe gaan sy hierdie dag deurkom? Vandag gaan haar hart saam met Anton in 'n kis weggebêre word. Nooit weer gaan sy sy stem hoor nie. 'n Stem wat met soveel intimiteit die woorde,"Ek het jou lief my hartedief", in haar oor kon fluister so sag dat sy dit eerder met haar hart kon hoor.

Sy onthou hoe hy, twee weke gelede in die beeldskone Stellenbosch se strate, haar op die eilandjie in die middel van die pad nader getrek en gesoen het. Hy het op sy knie gegaan en verklaar, "Larisa, jy is my eerste liefde. Larisa, jy is my laaste liefde. Ja, ek is nog jonk en die lewe lê voor my, maar ek ken hierdie hart van my. Elke klop spel 'n letter van jou naam uit. My asemteue fluister onhoorbaar jou naam, Larisa.

Ek sien jou in elke blomtuin. Die wind dra die fluistering van jou stem wanneer ek ver van jou af is. Jy weet ek is nie die diepgelowige nie maar ek sien hoe God jou vorm, sel vir sel met my in gedagte."

Sy onthou hoe sy benoud begin raak het, opgewonde maar tog ook bang. "Asseblief tog Anton nie nou nie." Dit was 'n fluistering in haar hart.

Hy staan vinnig op. "Ek weet jy is nog nie reg nie. Hoe sal ek jou kan versorg? Dit wil ek jou egter belowe, hierdie was maar hoofstuk 1 van my liefdesverklaring. Met jou gaan ek 'n oneindige verhaal skryf."

Het daardie laaste woorde ons "gejinx". Die einde het so skielik gekom. 

In die kerk hoor sy omtrent niks van wat gesê word nie. Sy raak net bewus van Janice wat langs haar inskuif en haar hand vasvat en deur die diens hou. 

Wie het nou kon dink dat sy op haar ouderdom soveel pyn sou ervaar? Verlede jaar was dit nog net lekker om jonk en verlief te wees.

Sy onthou hoe Anton en haar liefde ontwikkel het tot wat dit vandag is.

Haar gedagtes dwaal na die sorgelose dae net na matriekeksamen. Heerlike tye van ontwikkelende liefde. Hul saamwees op Die Eiland, kuiertjie met sonsondergang op Sakkie se Arkie, hul besoek aan Augrabies Watervalle.

In die nuwe jaar saam by die strand in Gordonsbaai, hul eerste keer op Tafelberg en hul rit Houtbaai toe met Lawrence en hul nuwe vriende.

Vandag gaan hulle vir die laaste keer saam. Saam na sy laaste rusplek.

Die kis gaan nie oopgemaak word nie. Die liggaam is te lelik vermink.

Die stoet beweeg na die begrafplaas. Sy is saam met Janice en haar ouers in hul motor. Dit is doodstil in die motor. Vir 'n verandering waai daar 'n koel windjie in Upington. Toe sy gister hier aangekom het uit Stellenbosch was dit baie, baie warm soos net Upington kan wees.

By die begrafplaas het die begrafnisondernemer 'n gazebo opgesit met 'n paar stoele vir die onmiddelike naasbestaandes. Anton se ouers, sy broer wat in Johannesburg woon met sy vrou sit daar. 'n Paar van die leerders wat saam met Anton was is by die graf en ook 'n onderwyser of twee.

Anton se ma sien Larisa aankom. Sy staan op, gaan vat Larisa aan die hand en sê, "Kom sit my kind, jy is mos deel van ons familie." Sy wys na Janice, "Jy kan nie so staan nie meisiekind, kom sit jy ook." Anton se ma is nogals sterk.

Die verrigtinge loop redelik vinnig. Wit duiwe word vrygelaat. Hulle sirkel 'n paar keer en kry rigting huiswaarts. Die kis word laat sak terwyl "Nader my God by U" gesing word. Die begrafnisondernemer se mense en van die manlike familie en vriende begin die graf toegooi. 

Dit voel vir Larisa of die flenters van haar hart uitgeruk word en stukkie vir stukkie met elke graaf sand in die gat gegooi word. Haar trane droog op. Daar is nou niks meer nie. Teen die tyd dat die graf klaar toegegooi is, voel sy dood van binne. Dit voel of daar geen emosies meer oor is nie. Nadat die kranse en ruikers op die graf rangskik is, beweeg die mense stadig weg na hul motors. Die naaste familie, Larisa en Janice vertoef nog 'n paar minute. Larisa wil nog 'n bietjie sit toe die ander wegloop. Janice bel haar pa wat ìn die kar wag en vra of hy hulle oor 'n halfuur kan kom haal.

Sahara sit op 'n bankie naby Seepunt se swembad en kyk uit oor die golwe wat aangehardloop kom aangedryf deur die wind. Dit is altyd vir haar 'n bekoring maar nie vandag nie. Met elke golf wat breek voel dit vir haar of dit die einde is. Die lewe is onvoorspelbaar en word soms onverwags beëindig.

Sy voel moeg want sy het ver gestap en was oppad terug toe sy op die bankie gaan sit het. Terwyl sy gestap het, het die trane vrylik gevloei. 'n Vrou het 'n rukkie gelede langs haar kom sit, haar hand op Sahara se skouer geplaas en saggies vir haar gebid. 

Na 'n rukkie het sy opgestaan en sonder 'n woord verder geloop sonder om na Sahara om te kyk. Sahara sien 'n nota op die bank lê. Op die nota staan geskrywe. Die Here ken jou hart. Praat met Hom.

"Hoekom Here. Het ek nie al genoeg swaargekry nie. Here, help my om die stukke van my hart op te tel."

Skielik kom daar 'n gedagte by haar op dat sy haar pa moet opsoek voordat sy hom ook verloor. Sy ken immers sy naam. Dit behoort nie moeilik te wees om hom op te spoor nie.

Sy staan op en loop stadig huiswaarts. 

"Ek wonder wanneer gaan hulle vir Lawrence begrawe? Ek sal liewer nie dit gaan bywoon nie. My hart sal dit nooit hou nie."

Larisa en Janice staan op en loop kar toe. Janice se pa het aangekom. 

Daar is nog een ander voertuig wat nou al die hele tyd daar staan.

©Rooi Mier 13.07.2022

#Stukkendeharte Hoofstuk 14 - Rooi Mier

 #Stukkendeharte Hoofstuk 14 - Rooi Mier

Janice staan swaar op uit die stoel. Dit is besonders warm vandag in Upington. Sy is nou ses maande swanger maar sy voel soos 'n walvis. Sy vryf oor haar maag terwyl sy aan Lawrence dink.

"Wat maak hy? Hy is nou wel nie lief vir my nie maar hy kontak my gereeld. Al wat ek weet is dat hy 'n goeie pa gaan wees vir ons kind. Dit is snaaks dat hy nog nie gebel het nie."

Haar gedagtes gaan terug na daardie dag toe sy 'n aborsie sou gehad het.

"Ons moet tweeuur by die kliniek wees Janice. Kom ons ry."

Janice klim langs haar ma in die motor. Haar emosies is 'n warboel. Sy het klaar vir haar ma gesê sy is seker so sy kan nie nou kop uittrek nie. 

By die kliniek moet hulle 'n tydjie wag voor dit hulle beurt is. Daar sit nog 'n leerder wat nou eers graad 10 is. Janice wonder wat deur haar kop gaan. Ten minste het sy haar ma by haar maar die meisie is alleen. Haar ouers weet seker nie eers van haar swangerskap nie.

"Janice Louw!," roep die suster. 

Angela vra, " Wat gaan nou gebeur suster?"

"Die dokter gaan haar eers ondersoek om te kyk of sy gesond is; indien nie sal hy nie die prosedure doen nie. Sy sal dan 'n ander datum moet kry."

Die deur bars oop. "Janice, Janice. Moenie dit doen nie."

"Lawrence? Wat maak jy hier?"

"Asseblief Janice, moenie my kind doodmaak nie."

"Meneer, dit is nie doodmaak nie want dit is nog nie 'n kind nie."

"Miskien nie vir jou nie maar ek sien dit as 'n lewe waaraan ek deel het suster. Asseblief Janice."

 "Lawrence wat maak jy hier. Dit is haar liggaam en haar besluit. Kom my kind."

"Nee Mammie, ek en Lawrence moet eers praat. Ons kan mos op 'n ander dag weer kom."

"Dankie Janice." Lawrence klink verlig.

"As dit jou besluit is my kind respekteer ek dit."

Angela vra die suster om verskoning. Dié frons net en stap by die dokter se spreekkamer in.

Hulle is nou buite. 

" Waar gaan julle praat?  Of dit is ook nie my besigheid nie. Ek gaan julle los. Hier is 'n paar rand Janice."

Daardie middag praat hulle oor die feit dat hulle albei die kind wil hou. Lawrence wil gaan werk om vir sy kind te kan versorg. 

Hulle praat oor die feit dat Lawrence nog lief is vir Sahara en daarom voel Janice dat hulle net ouerskap moet deel, niks meer nie. 

Hy vra haar om verskoning dat hy haar lewe opgemors het en sê hoe dankbaar hy is dat sy nogtans die opoffering ter wille van hul kind gaan maak. 

'n Paar dae nadat hulle die storms tuis hanteer het, het Lawrence se ouers weer haar kom spreek. Hulle wou weet of Lawrence maar kon aangaan met sy studies terwyl hulle die finansiële sy van die kind sal dra totdat hy klaar is. Hy moet hulle dan terugbetaal.

Sy pa verduidelik hoe dit tot voordeel van die kind sal wees as hy sy studies voltooi. Hy verduidelik ook dat dit alles gaan afhang van hoe Janice en die Louw's daaroor voel. Haar ouers het nie dadelik ingestem nie maar nadat Janice hulle oorreed het 'n paar dae later die groen lig gegee. Lawrence wou natuurlik nie maar Janice en sy ma het hom oorreed.

Terug in die hede. Terwyl sy by die voordeur uitstap om onder 'n boom buite te gaan sit dink dat sy iets opgemerk het die dag dat Lawrence en sy ouers daar was. Iets was nie pluis tussen hom en sy pa nie. Daar is duidelik spanning van ten minste Lawrence se kant af.

Lawrence en Janice het 'n goeie vriendskaplike verhouding opgebou en Janice probeer maar haar gevoelens onderdruk.

Hy bel gereeld en as dit van hom afhang sal sy permanent is die dokter se spreekkamer wees. Sy seun moet groot, gesond en sterk wees. 

Sy sien so uit na sy oproepe. Haar hart wil nie laat gaan nie. Ander meisies van haar ouderdom was al 'n paar keer verlief maar haar hart het vasgesteek by hom. Sy vra hom nooit uit oor Sahara nie maar sy wonder tog of hulle kontak het. Soms huil sy haarself aan die slaap. 

Daar is 'n onrustigheid in haar. Hy het nog altyd elke tweede dag gebel maar vandag lui haar sel nie.

Sahara voel ook onrustig. Sy kan die gevoel net nie afskud nie. 

"Net môre gaan ek Lawrence se nommer probeer kry."

©Rooi Mier 13.07.2022

#Stukkendeharte Hoofstuk 13 - Rooi Mier

 #Stukkendeharte Hoofstuk 13 - Rooi Mier

Dit is drie maande later. 

Sahara sit by 'n buite eetplek en geniet haar middagete. Kaapstad is altyd besig. Almal is altyd haastig oppad êrens. Dit is asof daar twee wêrelde is. Die rustigheid self waar sy sit en eet en dan vyf treë verder mense wat heen en weer beweeg soos miere; maar daar is tog 'n rustigheid in hulle bewegings. Kom ek stel dit so; jy weet jy is in 'n stad as gevolg van die hoeveelheid mense maar dit is of niemand haastig of dringende sake het nie. Definitief nie Johannesburg nie maar Slaapstad.

Sy geniet haar werk. Sy is 'n persoonlike assistent. Dit het gekos om gewoond te raak aan die vergaderings saam met haar wergewer en alles te leer oor die besigheid asook hoe hy dinge gedoen wil hê. 

Noudat hy met verlof is, is dinge rustiger. So rustig dat sy vandag heeldag aan Lawrence kon dink. Sy weet dat hy hier in die Kaap studeer en wonder hoe dit gaan.

"Ek verlang vreeslik baie na hom. Was dit 'n fout om hom weg te stoot? Nee," antwoord sy haarself, "Ek was 'n onderwyseres en hy 'n leerder.

Ek sal hom tog so graag net wil sien. Gaan my liefde dan verewig onbeantwoord bly?"

Sy is skielik swaarmoedig. Haar horlosie dui aan dat sy op kantoor moet kom. 

Lawrence en Anton stap van die kampus af na Unibell stasie toe. 

"Ek het maar die tyd wat ek vir jou sit en wag het 'n bietjie navorsing gedoen L. Die klomp studente is maar vreemd nê. Definitief nie soos ons Uptisers nie."

Lawrence glimlag, "Definitief  anders. Gelukkig het ek al 'n paar keer in die Kaap vakansie kom hou met my ouers. Gaan jy nog die naweek vir Larisa gaan kuier?"

"Ek moet L. 'n Man mis haar. Ons is vir mekaar bedoel."

Die trein kom aan en hulle hardloop die laaste stukkie.

Hulle het gou geleer dat die treine op die Lavis lyn veiliger is as jy derde klas ry. Eerste klas het baie minder mense en soms kan jy jou alleen bevind veral vroeg middag. Reg aan die begin was hulle amper beroof. Gelukkig was daar twee polisiemanne wat ook pasasiers was.

Die een polisieman het gesê dat hy kan sien hulle is nie Kapenaars nie en hulle aangeraai om eerder  derde klas te ry. Finansieël maak dit ook meer sin vir 'n student. By Pentech klim nog studente op en dit gaan maar rumoerig tot in Bellville.

Soos maar altyd moet hulle wag vir 'n Strand of Muldersvlei aansluiting. Bellville is 'n baie besige plek. 

L, ek het 'n paar goed nodig. Kom ons gaan koop dit sommer hier in Bellville by die Middestad Mall."

"Ai Anton man, dié plek maak my benoud, maar kom ons gaan maar."

Dit lyk kompleet of jy in 'n ander land is. Dit wemel van Somaliërs. Die besighede hier in die middestad word meestal deur hulle bedryf. Anton sê vir L, "Dié mense weet van 'n plan maak."

"Versigtig Anton, moet maar nie die term, "dié mense", gebruik nie. Net nou vat iemand dit verkeerd op. 

Hulle doen die inkopies en besluit om eers vis en chips te eet. Jy was nie in die Kaap as jy nog nie vis en chips geêet het nie. Hulle eet asof hulle nooit weer vis en chips gaan sien nie. Was dit dalk hul laaste keer?

Na 'n paar minute terug by Bellville stasie kom die Strand trein. Hulle weet dit omdat die nommer met 32 begin. Dié tyd van die middag raak die treine baie vol.

Dit kos beur en stoei om in te kom. Die twee word van mekaar geskei.

Op Eersterivier stasie sien hulle weer mekaar. Lawrence wou daai aand wat Anton per ongeluk laat glip het dat Janice swanger is, met Anton gedeel het dat hulle woonplek by dieselfde studenteverblyf in Eersterivier gekry het.

Op Eersterivier stasie doen hulle wat baie ander doen. Hulle gebruik nie die brug nie en hardloop voor die trein om terwyl hy nog staan. Dit is onwettig maar omtrent al die jonger passasiers doen dit.

In hul haas raak hulle voete aanmekaar toe hulle die ander lyn probeer oorsteek. Albei slaan neer soos osse. Daar kom 'n trein aan op dié lyn van die Strand se kant af.

Mense skree histeries. Toe is die trein op hulle. Die laaste ding wat Lawrence sien is Sahara se gesig.

Sy laaste kreet, "Here help."

©Rooi Mier 13.07.2022

#Stukkendeharte Hoofstuk 12 - Rooi Mier

Lawrence is die oggend laat. Hy kon glad nie behoorlik slaap nie. Janice het hom nog glad nie gekontak nie. Sy weet nie dat hy weet nie. Hy wens sy wil hom net bel. Dit was seker negatief anders sou sy hom sekerlik al laat weet het.

Gelukkig skryf hy vandag Wiskunde, sy beste vak. As dit 'n leervak was sou hy dalk swak gedoen het. Hy sien vir Janice by die hek inkom en reguit op die kleedkamers afpyl.

Na die eksamen volg hy haar ongesiens. Hy weet dat sy met Larisa gaan praat. Hopelik gaan hulle by 'n plek praat waar hy naby kan kom sonder hulle medewete. As sy swanger is gaan hy haar vra om 'n aborsie te oorweeg. Nie een van hulle kan nou pophuis speel nie. Dit is mos nog nie 'n mens nie of hoe?

Hy is net betyds om Larisa te hoor sê, "Geluk girl. Jy gaan 'n mammie wees!"

"Sjuut, wil jy hê almal moet weet? Dalk beëndig ek dit vanmiddag. My ma het gesê dat as ek wil ons nog vanmiddag kliniek toe kan gaan."

"Wat sê Lawrence girl? Jy het hom seker al vertel?"

Lawrence dink, "Ek gaan 'n pa word. Ek, Lawrence van Wyk gaan 'n pa word. Nee wat, ek wil nie nou 'n pa wees nie. Dit is goed dat sy dit wil beëndig."

Tog voel hy seer dat hy nie in die saak geken word nie. 

"Ek het tog sekerlik 'n sê. Wat dink hulle van my? So ek is nie veronderstel om te weet dat my kind geaborteer gaan word nie."

Hy worstel met sy gevoelens terwyl hy weg stap. As dit nou Sahara was hoe sou hy gevoel het? In sy drome sien hy vir hulle twee met 'n seuntjie en 'n dogtertjie hand aan hand loop. 

Janice kom by die huis aan. Sy is self in 'n tweestryd. Net gister het sy gesê sy sal nooit 'n aborsie oorweeg nie. Vandag is sy nie so seker nie. Alhoewel haar ma nie vanoggend reguit gesê het dat sy 'n aborsie moet hê nie, het dit haar wel aan die dink gekry. 

"Wil ek my toekoms weggooi deur 'n baba te hê? Ek is nog jonk. In elk geval, wie wil 'n kind van iemand hê wat iemand anders lief het?"

Sy probeer die beeld in haar kop doodmaak. Dit is 'n onmoontlike droom, sy en Lawrence met 'n kind iewers op 'n Kaapse strand.

"Hoe laat gaan ons Mammie?"

"Is jy seker dit is wat jy wil hê? Onthou, as dit gedoen is, is daar geen omdraai kans nie."

"Ja Mammie, ek is seker."

©Rooi Mier 13.07.2022

#Stukkendeharte Hoofstuk 11 - Rooi Mier

Die volgende oggend word Lawrence wakker en hy onthou onmiddelik wat die vorige dag gebeur het. Hy glimlag ondeund want hy wil vir Anton terug kry. Hy weet nog net nie hoe nie maar dit moet iets groots wees.

Hy besluit om net so deur sy Engels te lees net om sy gedagtes te verfris. Dit is nog drie ure voor hulle by die skool moet wees.

Janice lê wakker. "Ek is swanger! Ja ek is swanger met iemand wat my nie liefhet nie se kind.

Sy het gistermiddag toe sy van die skool af kom by die apteek omgegaan en 'n tuisswangerskaptoetstoestel gaan koop. Gisteraand toe sy seker was dat haar ouers slaap het sy die toets gaan doen. Toe die toets positief wys, het sy op die rand van die bad sit en huil. 

Vanoggend voel sy nog glad nie beter nie. 

"Wat gaan ek doen? Wat gaan my ouers sê? Hulle het al herhaaldelik vir my gemotiveer om 'n toekoms vir my te bou." 

Sy hoor al haar pa se teleurstelling. Dan is daar Lawrence.

"Sê ek hom of nie? As ek die baba gaan hou sal ek hom moet sê. Aborsie is 'n groot nee vir my. Ek glo wanneer lewe begin mag jy dit nie beëindig net wanneer jy wil nie. Vir my is dit moord."

Sy dink aan Rachel, 'n gewese klasmaat in graad 11 wat aan die begin van verlede jaar 'n aborsie gehad het omdat haar ouers haar forseer het. Na dit het haar persoonlikheid soos handomkeer verander. Sy was eens 'n opgewekte, borrelende meisie; na die aborsie stil en teruggetrokke. Sy het 'n oordosis pille geneem. Haar ouers het aan die einde van verlede jaar geskei. Almal sê hulle het mekaar verwyt vir haar dood.

Janice sien nie uit na die dag nie. 

Toe sy uiteindelik oppad skool toe is sit sy die gebruikte toets in 'n plastieksakkie en gooi dit in die vullisdrom wat haar pa uitgesit het. Dit is vullisverwyderingsdag.

Sy weet nie dat haar ma op daardie oomblik by die venster uitkyk nie. 

"Wat gaan aan met my dogter? Sy het verander sedert die matriekafskeid. Janice was altyd 'n stil kind maar deesdae is sy nog stiller. Ons gesels glad nie meer nie.

Ek vermoed dat sy na daardie aand haar onskuld verloor het en nie net deur te drink nie. Noem dit maar moederintuïsie maar ek ken my kind. Is sy swanger?

Angela jy hou daarvan om die bobbejaan agter die bult te gaan haal. Sy sal sê as sy swanger is.

Angela neem die sakkie kombuisvuil uit na die drom. Dit is 'n tipiese Upingtonse lentedag, helder blou lug en duidelik al klaar warm. Sy maak die drom se deksel oop om die vullis in te gooi.

Janice wil nie vroeg by die skool aankom nie want sy wil Larisa vermy. Sy is nog nie gereed om haar te vertel nie. As sy weet dan weet Anton en dan Lawrence. Dit is beter om self vir Lawrence te vertel maar sy moet eers haar ouers vertel sodat sy die swangerskap by die dokter kan bevestig.

Sy kom dan ook by die skool aan toe al die matriekulante hul sitplekke moet gaan inneem vir die eksamen.

Net toe Angela die drom oopmaak sien sy die hond 'n paar huise weg is buite in die straat en dit lyk of hy in haar rigting oppad is. Almal is bang vir daai hond en alhoewel hy nog niemand gebyt het nie is hy groot. Liewer bang Anna as gebyte Anna. Sy gooi die vullis vinnig in en gaan vinnig by die hek in. Die hond draf snuffelend verby. Sy is alreeds by die deur.

Na die eksamen sorg Larisa dat Janice nie wegkom nie. 

"Was jy al dokter toe?"

"Nie hier nie Larisa. Jy vra nie eers hoe ek geskryf het nie."

Larisa trek haar aan die arm na die agterkant van die administratiewe blok toe. 

"Nou moet jy praat, was jy by die dokter?"

"Nee ek moet nog gaan."

"Jy moet sorg dat jy nog vandag daar uitkom. Dit is vir my ook senutergend om nie te weet nie."

Lawrence wil net om die draai kom toe hy hul stemme hoor. Hy het nie lus vir Janice se norsheid nie en besluit om net daar te wag vir Anton. 

Hy hoor Larisa sê, "Jy sal so gou as moontlik moet gaan. Lawrence moet weet."

"Ai jy hou ook nooit op nie", antwoord Janice. "Ek het 'n toets gekoop. Volgens dit is ek swanger."

"Girl, ek wil die peetma wees." Larisa is opgewonde.

Lawrence se bene voel skielik lam. Hy leun teen die gebou aan.

"Sagter, wil jy hê die hele skool moet weet? Ek het nog nie eers my ouers vertel nie en ek moet dit nog bevestig by 'n dokter.

Belowe my, geen woord hiervan aan Anton nie asseblief Larisa."

"Ja ek sal nie vertel nie girl. My lippe is toe. Kom ons loop. Anton wag seker al vir my by die hek."

Lawrence gaan sit plat op die grond met sy rug teen die muur. Hy is nou letterlik en figuurlik rug teen die muur. Wat hy gisteraand as 'n grap beskou het is nou 'n werklikheid.

"Wat nou?"

Larisa sien vir Anton aankom en sê, " Jy gaan nog vandag girl. Wag, voor Anton ons hoor. Sterkte girl, sien jou môre."

Lawrence spring vinnig op en loop haastig hek toe. Hy wil nie nou enigiemand sien nie.

Tuis is daar net 'n vinnige, "Hallo Mammie", en reguit kamer toe. Gelukkig is sy besig met 'n oproep. Lawrence weet nie hoe hy by die huis gekom het nie. Hy is heeltemaal in 'n war.

Janice is self nie beter daaraan toe nie. Sy probeer ook om weg te kom met 'n "Hi Mammie" maar haar ma roep haar terug.

"Janice, is daar fout? Jy lyk nie lekker nie"

"Niks nie Moeder (die woord wat sy gebruik as sy haar ma wil ontduik), is miskien maar net uitsamenstres."

Angela laat haar egter nie so maklik flous nie.

"Janice, daar is iets fout. Jy is mos my kind vir amper 19 jaar. Praat meisiekind."

"Ek voel maar net nie lekker nie, Mammie. Mag ek nou kamer toe?"

"Gaan trek uit dan kom eet jy iets. Jy het nie vanoggend geëet nie. Ek het jou ontbyt uitgekrap vir die hond. Daarna gaan ek jou dokter toe vat. Jy kan nie bekostig om gedurende eksamens siek te wees nie."

Janice weet sy is in 'n hoek. Haar ma gaan nie toegee nie. By 'n dokter sal sy uitkom vandag nog.

Nadat sy klaar uitgetrek het besluit sy dat dit nou die tyd is vir oop kaarte. Daar is geen manier om dit verder te probeer wegsteek nie. 

"Mammie, ek moet met Mammie praat. Kom ons sit. "

Angela stap na die rusbank toe. Janice kom sit oorkant haar.

"Dit klink ernstig. Wat pla jou kind?"

"Mammie, ek, ek, ….. Ek wil eers gou 'n glasie water kry."

Janice gaan kry die water in die kombuis en drink dit eers klaar terwyl Angela geduldig wag. Sy kom neem weer plaas oorkant haar.

Sy probeer weer, oë op die mat gerig. "Mammie, ek". Die woorde kan nie uit nie. Haar ouers gaan so teleurgesteld wees.

Angela kyk haar stip aan en sê, "Ja Janice. Skaam vir die geraam? Jy is swanger."

Janice skrik en kyk vinnig op. Sy is asvaal geskrik.

"Ja ek weet Janice. As jy jou swangerskapstoets wil wegsteek, doen dit beter. Iemand het in ons vullisdrom gekrap en van die vullis laat uitval en net so gelos. Ek het dit gaan optel en sowaar, daar lê 'n positiewe toets in die sakkie wat jy vanoggend gaan weggooi het."

"Ek is so jammer Mammie. Vergewe my asseblief."

"Ek dink al die hele tyd daaraan. Laat ons net eers by die dokter uitkom."

Daardie aand lê sy in die bed en wonder of haar ma al met haar pa gepraat het. Dit is vreemd dat hy nie onmiddelik na haar kamer toe gekom het om self met haar te praat of liewer raas nie. Haar ma het net gesê sy moet nie nou al vir Lawrence sê nie.

Sy raak onrustig aan die slaap.

©Rooi Mier 13.07.2022